Op 14 juli 2017 mocht ik naar het ziekenhuis waar onze embryo werd ingebracht. Na 1 mislukte punctie en inmiddels 3 terugplaatsingen van een embryo, mocht er weer één embryo teruggeplaatst worden. Deze keer was het anders dan de andere keren. Er was een lichtflits te zien en deze is zelfs vastgelegd op de echo. Zou dit dan raak zijn? Ik durfde het niet meer te hopen. Na drie terugplaatsingen had ik zo veel tegenslagen moeten verwerken. Ik wilde geen teleurstelling meer, maar ook wilde ik de hoop niet opgeven. Twee weken later was de testdag. Eindelijk stond daar zwanger! Ik kon het niet geloven. Na meerdere zwangerschapstesten geloofden wij het pas eindelijk. Wij kregen een kindje! Het geluk kon niet meer stuk. Een aantal echo’s volgden en hier was alles goed op. Wij waren onder behandeling in het ziekenhuis en ik heb ervoor gekozen om hier te blijven. Wij mochten wel naar een verloskundige, maar ik koos om te blijven waar dit kindje was verwekt.
De eerste geslachtsbepaling
We waren erg nieuwsgierig welke geslacht er in mijn buik zat, dus wij kozen na 16 weken voor een pretecho. Dit kleine lieverdje wilde zich niet laten zien en na enkele dagen mochten wij nog eens terug. Dit was op mijn 30ste verjaardag. Het was een extra cadeautje en bleek een meisje! Al snel werd de naam gekozen en kregen wij roze jurkjes en leuke meidenspulletjes! Na 4 weken hadden wij de 20 weken echo. Dit vond ik op de eerste echo na, de spannendste echo. Alles zat erop en eraan! Er was wel een klein vlekje te zien op het hoofdje. Na twee weken moesten we terug. Ik had zelf wel het gevoel dat het goed ging komen. Dit klopte, want met 21 weken was het vlekje niet meer te zien.
Twijfel over het geslacht van mijn baby
Na twee weken wilden ze me nog eens zien. Bij het ziekenhuis konden ze het geslacht niet zien, want de kleine donder zat elke keer met de beentjes over elkaar. Met 23 weken nam ik een vriendin mee naar de echo. Ze zei in de gang: “Stel je eens voor dat het toch een jongen is!” Ik kwam al lachend met haar de echokamer in. De echoscopiste bleef even stil. Daarna vroeg ze: “Het was toch een meisje?” “Ja”, antwoordde ik. “Hmm, ik twijfel toch echt. Ik weet niet zeker of dit een meisje is”. Er werd weer na twee weken een vervolgafspraak gemaakt, want de kleine was iets aan de kleine kant en ook was het dus nog steeds de vraag of het nu een jongetje of een meisje was. De meningen waren verdeeld. Ik was vooral bezig met het geslacht. Dat de kleine aan de kleine kant was, kwam niet binnen. Bovendien was ik ook klein, dus ik maakte me daar echt niet druk om.
Onze baby is serieus te klein
Naar de 25 weken echo nam ik oma (mijn moeder mee) mee. Ze mocht haar kleinkind ook eens bewonderen op de echo. Het geslacht maakte me niet meer veel uit, als de kleine maar gezond was. Vol trots liep ik naar binnen met mijn moeder en nam plaats op de bank. Na enkele minuten werd het stil. De kleine was niet meer gegroeid. Onze baby kreeg te weinig ”voeding” binnen en was in twee weken niet meer verder gegroeid. Zijn organen waren gelukkig wel verder ontwikkeld. Hierna ging ik aan de CTG. Ik werd wat onrustiger, want die kleine was moeilijk te vinden. Mijn paniek sloeg toe. Er spookten allemaal vragen door mijn hoofd. De onbezorgde echo sloeg om naar paniek! Na de CTG ging ik met de gynaecoloog naar een kamertje. Hij vroeg me mijn vriend te bellen. De grond zakte onder mij vandaan. “Je bent 25 weken zwanger en hebt mometeel twee keuzes: je gaat nu naar huis en wacht het af of je wordt opgenomen. Jullie moeten dan beslissen of wij jullie kindje mogen helpen, als je binnen de 26 weken bevalt”, sprak de arts. Wij kozen samen natuurlijk voor optie 2. Voor de opname moest ik bloed prikken. Ik ging door de medische mallemolen. Alles werd gecontroleerd en er werden infusen aangesloten. Even dachten ze dat ik weeën had, dus kreeg ik weeënremmers toegediend en een OK-jasje aan. Ook kreeg ik longrijpingsspuiten voor onze baby. Er werd verteld dat we binnen een paar uur ouders konden worden, maar dat zij hun uiterste best gingen doen om de 28 weken te halen! Ik heb heel hard geduimd dat onze baby nog even bleef zitten. Elke dag was er één. Nu komen, was te vroeg!
Laat het geslacht maar zitten
Ik hoefde niet meer te weten wat het geslacht was, als het maar gezond was en zo lang mogelijk bij mij kon blijven in mijn buik. We sloten 2017 af met heel veel onzekerheid. Ik was pas in april 2018 uitgerekend, maar dit kleine wonder kon ook zomaar in 2017 geboren worden. Op 8 januari 2018 begon ik de kleine minder te voelen. Na enkele uren aan de CTG, werd met 27 weken en 6 dagen besloten dat ons kindje werd gehaald met een keizersnede. Ik heb met trillende handen mijn vriend gebeld dat hij nu moest komen. Wat was ik trots dat ik de bevalling toch bijna drie weken heb kunnen rekken. De weg naar de OK waren de zwaarste momenten in mijn leven. Dit maakte zo veel angst bij mij los. Ik was bang om dit kleintje te verliezen. Het werd 3 maanden eerder geboren, omdat het niet meer veilig bij mij was. Wat een angst tijdens de bevallig. Dit intense gevoel maakte me heel erg bang. Innige liefde en aan de andere kant zo veel angst om dit kleintje kwijt te raken.
Ons zoontje is met 27 weken geboren
Om 5 over 5 zijn wij trotse ouders geworden van onze zoon Siem. Hij huilde niet en werd direct in een zak meegenomen. Wat voelde ik me machteloos en wat was mijn paniek groot. Siem was weg en ik kon er niet voor hem zijn, want ik lag op de operatietafel. Na een aantal morfinepillen en lachgas, was ik wat rustiger en mocht ik ons wonder bewonderen. Daar lag onze mooie zoon. Een piepklein vogeltje tussen allemaal slangetjes. Ik voelde me zo trots. We waren ouders geworden, maar met 27 weken en 6 dagen was dit natuurlijk veel te vroeg. Het was een onzekere tijd. Wat heeft dit kleine mannetje moeten vechten. Hij had eigenlijk nog veilig bij mij moeten zijn. Ik merkte al snel dat mijn buik niet gezond genoeg was en dat dit mannetje het veel beter deed in zijn couveuse huisje, dan in mijn huisje. Hij werd elke keer wat groter en maakte elke mijlpaal bijzonder. Wat genoot ik ineens van alle kleine momenten. Het ziekenhuis werd een tweede huis.
Met 37 weken mocht ons mooie mannetje mee naar huis. Wij hebben nu een gezonde peuter van bijna 3 jaar.
SANDY
