Ik overleefde mijn Hyperemesis Gravidarium bijna niet

Als ik in januari 2016 zwanger blijk te zijn, gaat de eerste 1,5 week na de positieve test goed. De week erna ben ik misselijk. Ik hou geen eten binnen. Een griepje misschien? Af en toe heb ik er een goede dag er tussen zitten, maar deze zijn van korte duur. Ik bel de verloskundige, aangezien ik geen water meer binnen houd en ik maak me zorgen over de baby. We moeten naar het ziekenhuis. Ik zit in elkaar gezakt in de wachtkamer en het duurt allemaal veel te lang. Ik voel me slecht, vreselijk ziek. We zijn eindelijk aan de beurt. De dokter stelt wat vragen, neemt bloed af, doet een urineonderzoek en we krijgen onze eerste echo. Uit mijn urine blijkt dat ik licht uitgedroogd ben. Ik krijg medicijnen en mag het nog 24 uur thuis proberen. De dokter gaat in eerste instantie ook uit van een buikgriep. De dag erna gaat goed, ik drink weer en de medicijnen lijken hun werk te doen. De arts is tevreden en draagt mij weer over aan de verloskundige.

Mijn eerste opname

De dag erna gaat het minder. Ik lig de hele dag boven een emmer op de bank. Naar de wc red ik niet meer. “Hoe kan dit nou? Gister ging het zo goed!”, denk ik. Ik heb weer contact met de verloskundige. Ik moet naar het ziekenhuis met een tas met spullen. In het ziekenhuis blijk ik weer uitgedroogd te zijn en word ik opgenomen. Ik moet blijven. De griep houdt mij nog steeds in zijn greep. Ik ben zo verdrietig. Hopelijk slaat het infuus aan. De nacht duurt lang en ik kan niet slapen. Ik geef nog steeds over en krijg inmiddels andere medicijnen. Ik blijk een zwangerschapsziekte te hebben: Hyperemesis Gravidarum, afgekort als HG. Dit houdt in dat ik extreme zwangerschapsmisselijkheid heb en hierin afhankelijk van het ziekenhuis ben. Er is weinig over bekend en 1% van de vrouwen krijgt dit. Na ruim 24 uur voel ik me stukken beter. Ik mag naar huis. Ik heb weer wat energie. Thuis gaat het weer volledig mis: elke inspanning is te veel, de trap op kost zoveel kracht, dat ik er twee uur van moet bij komen, ook naar de wc lopen kost erg veel kracht. Inmiddels eet ik al twee weken niets meer. Bij alles wat ik eet, gaat mijn maag in protest. Ik gooi alles eruit. Zondag weer naar het ziekenhuis. Gelukkig niet uitgedroogd. We hebben gesproken over sondevoeding voor als dit blijft aanhouden. Het gaat slechter en slechter. Ik huil, lig in elkaar op de bank, heb hulp met aankleden en douchen en geef alleen maar over. Mijn maag wil zelfs geen water meer accepteren. Ik probeer op ijsklontjes te sabbelen, maar ook dat blijft niet meer binnen.

Mijn tweede en meest heftige opname

Een aantal dagen na mijn laatste ziekenhuisbezoek ben ik samen met mijn moeder weer op de poli. Ik voel me zwak en eet al bijna drie weken niet, drinken lukt ook niet meer. Ik zit in een rolstoel, omdat lopen veel te zwaar is. Ik word alweer opgenomen. Ik ga naar de afdeling en wacht tot mijn kamer klaar is. Zwak en verdrietig. Ik ben er nog veel erger aan toe dan bij de eerste opname. Ik lijk met het uur verder achteruit te gaan. Ik krijg een infuus, maar blijk bijna niet meer te prikken. Ik ben erg uitgedroogd, maar inmiddels ook wat warrig. Ik krijg veel niet meer mee. Er volgen lange vreselijke dagen in het ziekenhuis. Ik ben nog nooit zo ziek geweest. Er komt een diëtiste, vanwege het opstarten van sondevoeding. Vreselijk dat dit moet en ik zie er ook best tegen op. Ik ben alleen zo zwak dat ik veel dingen niet meer meekrijg. Het inbrengen van de sonde is echt geen pretje. Mijn maag blokkeert er vreselijk van. Ik blijf maar misselijk. De sondevoeding wordt heel laag gezet, om mijn maag te laten wennen.

Het is de vraag of ik dit overleef

Helaas gaat het met mij alleen maar slechter… Ik word zieker, krijg steeds minder mee van wie er bij mij zijn en wat er wordt gezegd. Mijn lichaam begint op te geven. Het maakt keuzes in welke functies nog nodig zijn en welke uitgeschakeld kunnen worden. Ondanks dat ik vrijwel niet meer kan reageren op vragen, behalve met mijn ogen, hoor ik wel dat er gepraat wordt. Inmiddels is mijn bloeddruk heel erg laag en ben ik zelfs te zwak om nog uit bed te komen. Dit houdt in dat ik in bed moet plassen op een po. Ik vind dit vreselijk. Ik besef dat alle slangetjes waardoor ik vocht en voeding krijg, mij nu eigenlijk in leven houden. Het wordt mij te veel. Ik huil vaak en besef dat ik niks meer alleen kan. Ik ben afhankelijk van sondevoeding, infuus, po en familie die mij helpt met wassen of douchen. Ik wil dit niet. Dit is niet wat ik mij er bij voorgesteld had. Mijn lichaam geeft op, die wil niet meer. Hoe kunnen mensen dit volhouden? Hoe kun je op deze manier een zwangerschap volbrengen? Ben ik dan te zwak hiervoor? Een aantal keer zeg ik dat ik niet meer kan. Ik ben op. Ik wil dit niet meer. Op deze manier gaat het ten koste van mij zelf, zowel lichamelijk als geestelijk en is het de vraag of ik dit overleef.

Is het niet verstandiger om de zwangerschap af te breken?

Die nacht wordt het allemaal erger ik kan alleen maar huilen. Het besef komt binnen dat mijn ziekte mijn leven beheerst. Ik bel midden in de nacht overstuur naar huis. Ik zeg er mee te willen stoppen. Ik kan echt niet meer. En vraag of mijn partner mij steunt als ik opgeef. Het is een zwaar telefoongesprek. “Zullen we dan nooit kinderen krijgen?”, schiet er door mijn hoofd. Mijn partner besluit naar mij toe te komen. We hebben samen gehuild en gepraat, samen nog wat geslapen en besloten de dokter op de hoogte te stellen dat we ons kleine wondertje weg moeten laten halen, want ik kan echt niet meer. Het is een verdrietig gesprek en de arts zegt dat het onze keus is, maar dat hij zo graag wil dat we het redden. Er komt een maatschappelijk werker langs die een gesprek voert met ons, nou ja ik ben zo ver weg dat ik niet eens iets kan zeggen. Mijn partner doet het woord en staat volledig achter mij. Ik geef aan als het binnen 24 uur iets beter zal gaan, ik het nog wil proberen. De artsen zetten alles op alles, om mij iets te kunnen oppeppen. De sondevoeding lijkt langzaam zijn werk te doen. Ik voel mij iets beter en geef minder over. Wel ben ik nog volledig uitgeput. De dagen gaan langzaam, maar na een kleine week mag ik met sondevoeding naar huis. Ik krijg thuiszorg en heb inmiddels een rolstoel. Vreemd om je hieraan over te moeten geven. Ik blijf zwak en ziek en lig op een bedje in de woonkamer. Ik kan niks en heb dagelijks mijn ouders thuis om mij te helpen. Mijn wereld staat stil, maar het dagelijkse leven gaat gewoon door. Ik kwakkel een beetje aan en blijf veel overgeven.

Een riant geboortegewicht én een gezonde baby

Na een kleine twee weken gooi ik zelfs mijn sonde eruit. Ik ben verdrietig en een beetje in paniek. Het inbrengen van de sonde heb ik als heel vervelend ervaren en nu moet het opnieuw. Het lucht op dat de sonde eruit is, maar helaas kan ik niet zonder, dus moet de sonde opnieuw worden ingebracht. Deze keer gaat het al iets beter. Ik blijf verdrietig, want wat moet ik er veel voor over hebben! Waarom zijn er zoveel mensen met de perfecte zwangerschap? Ik ben best een beetje jaloers… Deze zwangerschap ben ik 15 kilogram afgevallen. Mijn dochter is echter na mijn 9 doodzieke maanden, geboren met een gewicht van 4362 gram, wat mij tot de dag van vandaag nog trots maakt.

Blijvende gevolgen voor mijn lijf

In 2019 heb ik opnieuw een HG zwangerschap meegemaakt. Weer ontzettend heftig en vreselijk ziek geweest. Voor mij is het klaar. Deze weg nooit meer! Inmiddels heb ik na de laatste zwangerschap EMDR-therapie gevolgd om deze traumatische gebeurtenissen een plekje te kunnen geven. Vergeten gaat helaas nooit gebeuren, maar met de gevolgen leren leven wel. Nog elke dag merk ik de gevolgen van 9 maanden doodziek zijn, maar ik ben dankbaar voor mijn geweldige dochters, dat ik er nog ben en van het leven mag genieten.

Liefs

LAURA