In november 2019, een dag voordat ik 3 weken naar de Filipijnen zou vertrekken met mijn beste vriendinnen, kwamen Nick en ik erachter dat ik 2 weken zwanger was. We waren hier onwijs blij mee. De laatste week van de vakantie werd ik heel erg misselijk en kwam ook de vermoeidheid om de hoek kijken. Vanaf het moment van thuiskomen tot zeker week 16 van de zwangerschap ben ik extreem misselijk geweest en heb ik erg veel overgegeven. Gelukkig was het met medicatie toch allemaal redelijk te doen.
Het tweede trimester van mijn zwangerschap
Toen ik dik in mijn tweede trimester zat en eindelijk dacht dat ik kon gaan genieten van mijn zwangerschap, kwam Corona de wereld in. Ons huwelijk, dat gepland stond voordat ik zou bevallen van onze dochter, ging dus niet door en moest verplaatst worden. Wij wonen vanwege de topsportcarrière van mijn vriend in België en hebben al onze vrienden en familie lange tijd niet kunnen zien, omdat België de grenzen gesloten had. Eind maart werd ik ziek en bleek uit een test dat ik Corona te pakken had. Ik ben hier zeker 2 weken goed ziek van geweest en heb nog een lange tijd hierna niet of nauwelijks dingen kunnen proeven of ruiken. Heel spannend natuurlijk tijdens een zwangerschap, maar extra echo’s wezen uit dat met onze baby vooralsnog alles goed ging!
We waren klaar voor de geboorte
Toen ik vervolgens goed en wel in mijn derde trimester zat en dacht dat ik toen kon gaan genieten van mijn zwangerschap, werd het onwijs warm. Normaal gesproken zou je me hier niet over horen klagen, maar toen mijn kuiten inmiddels doorliepen in mijn voeten was ik toch minder blij met wekenlang dik 30 graden. Ik kon vanaf nu wel gaan uitkijken naar de geboorte van onze kleine meid en dat we eindelijk met z’n drieën konden gaan genieten. Ik was niet bang voor de bevalling en zou het allemaal op me af laten komen. Vanaf 37 weken was ik er klaar voor, want ze was af en kon komen!
Voorbij de 40 weken
Onze dame liet echter behoorlijk op zich wachten en met 40 weken zat er nog steeds geen beweging in. Strippen haalde niets uit en met 41+1 had ik een afspraak in het ziekenhuis. Onze baby bewoog nog goed, de CTG was prima, er was alleen wat weinig vruchtwater. Ons werd geadviseerd om voor een inleiding te gaan. Wij waren het hier mee eens, want we waren het wachten inmiddels wel zat. Er was die avond helaas geen plaats meer en daarom mocht ik me de volgende ochtend telefonisch melden om te vragen of ze een plekje voor ons hadden. Maar toen… Geheel zoals haar moeder dat zou doen, lekker op het laatste moment, diende onze dochter zich aan op de allerlaatste avond voor de inleiding. Krampen kwamen opzetten rond 19:00 en werden steeds heftiger rond 21:30. Toen mijn vriend het ziekenhuis belde was er toch een plekje en om 23:00 waren we in het ziekenhuis. Ik kon een ruggenprik krijgen. Deze zat er om 01:00 in en werkte goed. Vanaf dat moment kon ik ontspannen en is mijn vriend ook lekker gaan slapen, terwijl de ontsluiting zich vorderde. Toen ze mijn vliezen wilden breken, bleek echter dat hier weinig meer te breken viel. Waarschijnlijk waren mijn vliezen al ongemerkt gebroken, wat maakte dat ze toch wat extra testjes wilden doen.
Er renden vele mensen mijn kamer binnen
Ik begon gedurende de nacht koorts te ontwikkelen en ook aan de baby was te merken dat het minder goed ging. Er werd gesproken over een infectie bij mij, die zij mogelijk ook zou hebben. Ondanks dat de artsen rustig bleven, kreeg ik al snel in de gaten dat er toch wel iets mis was. Er werd mij al medegedeeld dat het goed mogelijk was dat onze dochter ter observatie zou moeten blijven na de geboorte om te zien wat deze infectie voor gevolgen zou hebben. Ik maakte me echter nog niet heel veel zorgen en bleef rustig. We waren voor mijn gevoel in goede handen. Rond 06:00 wilden ze nog een laatste test doen om te zien of het nog wel mogelijk was om vaginaal te bevallen of dat het toch een spoedkeizersnede moest gaan worden. Ik voelde inmiddels al behoorlijk wat druk en tijdens de test mocht ik al rustig wat mee gaan geven tijdens de weeën. Toen ik actief mocht mee persen werd onze dochter Pip 19 minuten later, op 7 augustus 2020 om 06:59, geboren. Zoals verwacht werd zij bij mij op de borst gelegd, maar helaas hoefde ik maar met mijn ogen te knipperen en toen was onze dochter alweer weg. Er kwamen heel veel mensen de kamer binnen rennen, maar Pip had nog steeds geen kreetje gegeven. Ook kwam er een man in een spijkerbroek en zwart t-shirt binnengelopen waarvan ik me hardop heb afgevraagd of deze man verdwaald was. Ik lag daar toch niet op mijn allercharmantst en ondanks dat ik inmiddels de schaamte wel voorbij was, vroeg ik me toch af wie de beste man was. Dit bleek de kinderarts te zijn die net 1 minuut op zijn werk was en gelijk aan de bak mocht…
Baby Pip had ontlasting in de longen
Achteraf bleek dat Pip in het kleine beetje vruchtwater dat ze nog had gepoept had en dit ook nog eens had ingeademd. Pip liet af en toe wel wat kreetjes, maar huilen was het nog niet te noemen. Er werd inmiddels een enorm gevaarte de verloskamer ingereden wat een mobiele NICU bleek te zijn. Hierin werd Pip naar de Intensive Care gereden. Mijn vriend ging met Pip mee en zo was ik van een kamer vol met mensen, waaronder mijn vriend en mijn dochter, ineens alleen met een verpleegkundige die net haar dienst was begonnen en ik dus ook niet kende.
Dik 2 uur na de geboorte was ik wat opgefrist, had ik wat gegeten en gedronken en kon ik eindelijk met bed en al naar Pip toe. Daar lag mijn baby dan, in een couveuse aan allerlei draden en met heel veel piepende monitoren om haar heen, een infuusje in dat minihandje en een kapje over haar neus voor de beademing. Ik wist door het trotse gezicht van mijn vriend dat dit onze dochter was, maar ik herkende haar niet meteen als de mijne. Ik mocht haar vasthouden met alle draden erbij, maar ook dit voelde onwennig. Ik had verwacht meteen de oneindige en onbeschrijflijke liefde te voelen die iedereen beschrijft, maar die was er niet. Ik voelde wel dat ik van dit meisje hield, maar ik wist niet precies hoe.
Pip ging goed vooruit
Pip maakte gelukkig flinke stappen en mocht de middag na haar geboorte van de beademing af en na 3 dagen van de Intensive Care naar de Medium Care. Pip en ik hadden inderdaad beiden een infectie en moesten hiervoor met antibiotica behandeld worden. Pip zou hiervoor uiteindelijk een week in het ziekenhuis moeten blijven. Ik mocht echter na een aantal dagen al “naar huis”, maar we konden gelukkig in een Ronald McDonaldhuis vlakbij het ziekenhuis verblijven. Wij werden door onze verloskundige al voorbereid dat wij geen aanspraak meer konden maken op kraamzorg, omdat Pip een week in het ziekenhuis gelegen heeft. Gelukkig hebben de lieve verpleegkundigen in het ziekenhuis ons alles geleerd wat we moesten weten.
Ik voelde mij beroofd
Geen kraamzorg betekende dat we er thuis alleen voor stonden. Familie woonde niet om de hoek en dit was dus best spannend allemaal. Iedereen sprak maar over genieten, maar ik had absoluut niet het idee dat ik dit aan het doen was. Ik was heel erg blij met onze dochter, maar ik voelde me beroofd. Beroofd van een mooie en fijne zwangerschap, beroofd van een prachtig moment na de geboorte en beroofd van een fijne kraamweek. Dingen waarvan iedereen zei dat ik ze wél zou gaan hebben en waar ik zo van zou gaan genieten, had ik allemaal niet. Mijn verwachtingen heb ik dus behoorlijk moeten bijstellen en hier had en heb ik het nog steeds erg moeilijk mee. In eerste instantie dacht ik last te hebben van babyblues, maar deze bleven toch wel wat langer aan. Ik bracht het balletje aan het rollen en zo kwam ik terecht in een periode vol gesprekken met de gynaecoloog, een psychiater, de huisarts en kwam ik onder behandeling van een psycholoog.
Inmiddels zitten we in België in lockdown nummer 2 die er als geluk bij een ongeluk voor gezorgd heeft dat mijn vriend heel veel thuis is en ik daar veel steun van heb. Pip is een hele lieve en vrolijke baby die ’s nachts echt onwijs goed slaapt. Het lukt me nu wat beter om van haar te genieten, maar het gevoel van het beroofd zijn van alle mooie dingen die mij beloofd zijn, blijft nog steeds. Dit zal de komende tijd een plekje moeten gaan krijgen! Aan alle aanstaande moeders wil ik meegeven dat het heel anders kan lopen dan je verwacht, en dat dat ook oké is. Het is niet gek of raar dat je dan het gevoel hebt dat iets je is afgenomen waar je volgens iedereen wel recht op hebt. Het is niet erg als je niet direct het gevoel hebt dat je geniet en het is niet erg als je niet op een “roze wolk” zit. Alle clichés zijn niet altijd waar en dat is oké. Denk aan jezelf en trek aan de bel als jij het idee hebt dat dit nodig is, want er zijn gelukkig zoveel mensen die je kunnen helpen!
DESIREE
Ik ben al een eindje op zoek naar ervaringen van andere mensen die een kindje hebben die meconium in de longen had. En ik ben ‘blij’ om hier eens een lotgenoot tegen te komen.
Mijn zoon is geboren na een spoedeizersnede. Toen hij geboren was 1 schreeuw en erna niets meer. Ze zeiden dat hij een nachtje in de couveuse moest blijven. Terwijl ik op recovery lag vertelden ze dat hij naar een ander ziekenhuis moest en ik heb hem voor de eerste keer gezien 6 u na de geboorte in een ander ziekenhuis. Die uren ertussen heb ik lang niet geweten hoe het met hem ging. Ze hadden hem nog niet kunnen vervoeren omdat hij niet stabiel was en meer wist ik niet. Die angst die ik toen had dat ik dacht dat ik hem misschien wel kon kwijt raken achtervolgt mij enorm. Hij heeft daar exact een week gelegen en ‘dankzij’ de keizersnede mocht ik er ook een week blijven. Maar de verwerking blijft een moeilijk punt. Kheb het gevoel dat mijn verhaal ook niet echt mee telt want het kon zoveel erger. Na een week had ik hem mee naar huis en hij is nu kerngezond dus wat is mijn probleem. Tgemis van die eerste uren en dagen is een enorme leegte.