Het was maandag 11 mei en ik was 37 weken en 3 dagen zwanger toen ik me omdraaide in bed en ik een grote stortvloed aan vocht tussen mijn benen voelde. Echt precies zo’n stortvloed zoals je altijd ziet in films. Ik schrok wakker en zei tegen mijn man: ‘Ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken’. We zaten op dat moment nog midden in de verbouwing, dus we hadden nog geen vluchttas klaar staan, we hadden nog geen bescherming op ons bed en het bed stond nog niet eens op klossen… Ik sprong snel onder de douche, terwijl mijn man zorgde dat alles gereed was voor de komst van onze kleine man.
Ik had de streptokokken bacterie
We belden de verloskundige om aan te geven dat mijn vliezen gebroken waren. Omdat we twijfelden over de kleur, kwam ze even langs om het te bekijken. Nog geen half uur later stond ze aan mijn bed en vertelde ze dat het leek alsof ons zoontje in stuit lag en niet was ingedaald. Platliggen dus en zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Snel bespraken we dat ik geen stuitbevalling wilde, wel een draaipoging en anders een keizersnee. In één rechte lijn de auto in gelopen, maar eenmaal bij het ziekenhuis bleek het toch allemaal goed te zijn. Hij was gewoon ingedaald en hij lag met zijn hoofdje naar beneden, dus we mochten weer naar huis om te wachten tot de weeën zouden beginnen. Helaas bleven de weeën uit en moest ik me 24 uur later melden in het ziekenhuis voor een hartfilmpje en een kweekje voor de Streptokokken B-bacterie. Eenmaal weer thuis werd ik gebeld door het ziekenhuis. Ik had de streptokokken bacterie en moest weer naar het ziekenhuis, zodat ik preventief aan de antibiotica kon. Door Corona, mocht mijn man helaas niet blijven slapen. Ook kreeg ik voor die nacht een spuit in mijn bil met slaapmedicatie en morfine. Ik sliep namelijk de laatste nachten niet zo goed meer door veel vocht in mijn benen, onrustige voeten en enorm veel plasmomenten. Nog even een nachtje goed slapen zou dus wel fijn zijn. Zodra de spuit was gezet, ging mijn man naar huis. De volgende ochtend om 8 uur zou hij weer komen, en dan zouden we verder horen wat het plan zou zijn voor de bevalling. Ondanks de spuit zat het slapen er niet echt in. Als je zit te wachten op weeën, dan denk je dat elk pijntje dat je voelt het begin is.
Geen weeën
Helaas had ik ook de volgende ochtend nog geen weeënactiviteit. Om half 8 werd ik gewekt door de verpleegkundige en de dienstdoende verloskundige. Het plan was om een soort van veter in te brengen, aangezien mijn baarmoedermond nog niet ‘rijp’ genoeg was. De dag daarna zouden ze me dan in gaan leiden. De hele dag heb ik een beetje geslapen en films gekeken. Rond 15:00 merkte ik dat ik meer en pijnlijkere harde buiken had, ook kwamen ze om de 3 minuten. Dit was ook te zien op het hartfilmpje wat ze aan het maken waren. De verpleegkundige gaf aan dat dit een reactie was van mijn lichaam op de veter die een hormoon afstootte. De uren daarna bleven de harde buiken komen en gaan. Vanaf 18:00 merkte ik dat ze wat vervelender werden. Elke keer dat ze kwamen, leek het alsof ze steeds pijnlijker werden. Ook dit gaf ik aan, maar het waren volgens hun nog geen weeën en dus ook nog niet nodig om mijn man te laten komen. Het was nog maar een voorproefje op de echte bevalling en ik moest maar goed uitrusten, omdat ik morgen al mijn krachten nodig had voor de ‘echte’ bevalling. Ik had mijn man natuurlijk al ingelicht dat voor mijn gevoel het echt begonnen was.
De bevalling begon ècht
Rond half 8 merkte ik dat ik geen goede houding meer kon vinden en dat het echt serieus werd. Ik wilde heel graag dat mijn man kwam en na aandringen mocht ik hem dan toch bellen. Hij zou eigenlijk pas om half 9 mogen komen. Toen hij eindelijk bij me was, zag hij dat het menens was. Ik besloot om onder de douche te gaan en de ene na de andere wee volgde zonder echte pauze ertussen. Douchen vond ik geen succes en ik besloot weer op bed te gaan liggen. Langzaamaan kroop ik in mijn eigen bubbel. Rond half 9 drukten we op de bel om aan te geven dat het toch echt begonnen was. Nou, dat werd meteen ontkracht. “Nee hoor, dit zijn nog geen weeën. Dit is pas een voorproefje op de bevalling“. Ze vonden het dan ook een goed plan om mij weer een spuit te geven met slaapmedicatie en morfine. De morfine zou ervoor zorgen dat de ‘krampjes’ af zouden nemen. Deze zouden ze om half 10 geven en dan zou mijn man ook weer naar huis moeten. We waren woest. Ik gaf aan dat als dit geen weeën waren, ik de bevalling niet zou overleven. Als dit nog maar ‘een voorproefje was’ wat stond me dan nog te wachten? Om half 10 kreeg ik de spuit en ik hoopte dan ook dat het zou werken. Ze gaven aan dat het voor mijn man tijd was om te gaan en dat ze hem zouden bellen als er verandering zou komen in de situatie. Ik was nog steeds wee na wee aan het wegpuffen en zat helemaal in mijn eigen bubbel. Mijn man weigerde dus ook om weg te gaan. Als ik zou slapen, pas dan zou hij naar huis gaan. Om 11 uur gaven wij aan dat de spuit nog niet had geholpen en dat ik het fijn zou vinden als ze even gingen voelen of ik al ontsluiting had. Ze gaven aan dat ze over een half uur een verloskundige zouden sturen om te voelen of ik ondertussen al ontsluiting had. Rond 11 kwam de verloskundige, en ja hoor ik zat al op 4 a 5 centimeter ontsluiting en ik mocht naar de bevalsuite. Eindelijk erkenden ze dat ik aan het bevallen was en dat de ‘krampjes’ die ik had, daadwerkelijk weeën waren. Vanaf dat moment heb ik enorm veel steun gehad aan de verloskundigen en verpleegkundigen. Doordat ik een spuit met slaapmedicatie had gehad, en ik bijna alleen maar weeënstormen had, merkte ik dat ik de weeën niet meer goed kon opvangen. Ik viel elke keer weg tussen de weeën en de weeën namen ook langzaam af.
Een ruggenprik
In overleg met de verpleegkundige besloten we om een ruggenprik te nemen. Het moest wel meteen gebeuren, want ik zat al op 5 a 6 centimeter ontsluiting. Het was ondertussen 01:30. Gelukkig was de anesthesist vlakbij en kon ze meteen komen. De ruggenprik was zo gezet en toen kon ik nog een paar uurtjes slapen. Het was bij mij niet zo dat ik niks meer voelde. De weeën waren minder scherp, maar ik voelde ze nog wel. Rond 7 uur ’s ochtends, kwamen ze weer voelen hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Ik zat op 8 centimeter. We spraken af dat ze over een uur terug zouden komen, de ruggenprik uit zouden zetten en weeënopwekkers werden toegediend. Wat was het fijn om nog even te kunnen slapen. Om 8 uur zat ik op 9 centimeter en werden de weeënopwekkers toediend en werden de pijnstillers uitgezet. Meteen begonnen de weeënstormen weer te komen en pufte ik de ene na de ander wee weg. Rond half 9 begon ik persweeën te krijgen. Wat een immens bijzonder gevoel vond ik dat. Je hele lichaam beweegt met de perswee mee. Ik moest ze nog even tegenhouden, omdat onze zoon nog niet helemaal goed lag. Maar wat een kracht komt er op zo’n moment vrij.
Meepersen
Rond 10 voor half 10 was het dan eindelijk zo ver, ik mocht meepersen. Na 15 minuten persen, was onze kleine man genaamd Jonah Daniel Simon, er. Geboren op 14 mei (tevens mijn eigen verjaardag), 51 centimeter en 3240 gram. Door de ruggenprik had ik koorts gekregen tijdens de bevalling, en mede hierdoor moest Jonah voor een aantal dagen opgenomen worden op de couveuseafdeling met antibiotica. Het was enorm bijzonder om eindelijk ons zoontje vast te mogen houden, ondanks dat we nog niet naar huis mochten.
Geen roze wolk
Toen we eenmaal thuis waren, kwam de klap en merkte ik dat ik enorm moest wennen aan het ‘nieuwe leven’. Totaal geen roze of blauwe wolk, maar vooral heel veel emoties en hormonen die ervoor zorgden dat genieten er nog even niet in zat. Gelukkig hebben vijftig tot tachtig procent van de vrouwen hier last van, alleen had niemand mij verteld dat dit normaal was om te voelen. Dat het normaal was om terug te verlangen naar je oude leven en dat het normaal was om totaal niet blij te zijn. Natuurlijk wilde ik Jonah niet inruilen voor mijn oude leven, maar ik had het wel nodig om binnen een week na zijn bevalling af en toe even alleen een stukje te lopen of even thee te drinken ergens. Ondanks alle emoties en angsten, zou ik met alle liefde mijn bevalling opnieuw doen. Het is het mooiste wat wij hebben mogen meemaken.
ANNE-LAURA
