Toen wij in ons fertiliteitstraject zaten, was ik op zoek naar boeken, naar verhalen die de rauwe waarheid van zo’n traject weergaven om me zo minder alleen te voelen. Daarom wil ik dit verhaal vandaag delen, om andere mama’s en papa’s een hart onder de riem te steken. Want ook al zitten wij ondertussen op een ander spoor, mijn gedachten gaan nog vaak terug naar deze periode. Naar de wachtzaal vol lotgenoten, de bemoedigende blikken, de vele onderzoeken, de onmacht, de wanhoop, de twijfel en alle tranen. Een periode die we nooit gaan vergeten.
Heb ik PCOS?!
Ons verhaal begint in september 2016. We waren net getrouwd en helemaal klaar voor de volgende stap. In september leek er nog niets aan de hand, want ik werd nog gewoon ongesteld. In oktober werd ik niet ongesteld. Zou ik al zwanger zijn? Maar elke zwangerschapstest die we deden bleef negatief. Toch werd ik niet ongesteld. In november hetzelfde verhaal. Eind december begon ik toch aan te voelen dat er iets niet goed zat, dus maakte ik een eerste afspraak bij de gynaecoloog. Daar werd voor het eerst gesproken van mogelijk PCOS. Dit is een hormonale afwijking waarbij je een teveel aan mannelijke hormonen hebt waardoor de eisprong uitblijft en er dus geen menstruatie volgt. Ik kreeg een voorschrift voor pilletjes mee en daarmee moest het wel lukken. Chlomid; ik noemde het de horrorpillen. Ik veranderde in een monster, begon plots kilo’s aan te komen en mijn humeur sloeg helemaal om. Ik werd boos om het minste. De huilbuien kon ik niet meer tellen. Na 3 maanden proberen zonder resultaat, zei mijn gynaecoloog dat het tijd was om mij door te verwijzen naar iemand die gespecialiseerd was in deze problematiek.
Van zelf prikken tot een ovariële drilling
We hadden er goede moed in, maar toch was er ook plots jaloezie. Er brak plots een heuse babyboom uit in onze vriendenkring. Wij hadden besloten om enkel onze familie in te lichten en niet onze vrienden. Toch bleek het groene monster iets moeilijker te onderdrukken dan oorspronkelijk verwacht. Niet dat ik het hen niet gunde, in tegendeel, maar ik wilde het zelf zo graag. Elke zwangerschapsaankonding deed pijn. Er kwam twijfel. “Gaat het ons lukken? Wanneer is het eindelijk aan ons?” Wij kozen toen voor de arts die ons werd aangeraden in Lier. We kwamen in een kleiner ziekenhuis met een gemoedelijke sfeer. Ja, we hadden er vertrouwen in. Zij stelde voor om eerste een ovariële drilling te doen. Hierbij maken ze gaatjes in de wand van je eierstok om zo alsnog een ovulatie te verkrijgen. Vervolgens hebben we Opnieuw 2 maanden geprobeerd met Clomid en Pregnyl, zonder resultaat. Pregnyl is een middel dat een eisprong opwekt. Toen ik deze voor de eerste keer moest prikken, heb ik wel een half uur naar mijn buik zitten staren. Toen mijn man voorstelde dat hij de spuit ging zetten, vond ik dat nog veel enger. Uiteindelijk vond ik de moed. Daar gingen we. Ik heb zelf die spuit in mijn buik gezet. Er ontstond een grote blauwe plek een tijdje later. De volgende maand deden we een poging met hormooninjecties. Hetzelfde principe als voorheen, maar nu met spuitjes in plaats van pilletjes. Ik kreeg een pen mee naar huis met de nodige instructies. Wederom had dit amper resultaat.
IVF of ICSI?
Wij waren bijna opgelucht toen er voor de eerste keer het woord IVF viel. “Ja, nu zal het wel gaan lukken”, dacht ik. Na weken hormonen spuiten had ik uiteindelijk amper 3 follikels. Het was tijd voor de follikelpunctie. Mijn man mocht mee de OK binnen. Hij hield de hele tijd mijn hand vast. Ik voelde alle handelingen, maar de pijn was dragelijk. Hierna bleken er 2 eicellen bevrucht te zijn via ICSI en geen IVF. We hadden zo weinig eitjes, dat ze direct voor ICSI gingen.
IVF= een volgroeide eicel waarbij de zaadcellen zelf de eicel kunnen binnen dringen. ICSI= de laborant kiest een volgroeide eicel en brengt de zaadcel in.
De eerste terugplaatsing
Een driedaagse embryo werd teruggeplaatst. De andere embryo heeft het uiteindelijk niet overleefd. Na 12 dagen mocht ik bloed laten prikken voor een zwangerschapstest. Nog voor we deze test lieten doen, wisten we al dat het niet gelukt was. “Oké, dan doen we maar een nieuwe poging”, besloten we. In België heb je recht op 6 terugbetaalde pogingen. En poging staat gelijk met 1 pick up, ongeacht hoeveel embryo’s hier uitkomen. Toen we de nieuwe poging opstartten, bleek ik een cyste te hebben die eerst verwijderd moest worden. Bij de nieuwe poging heb ik weken hormonen gespoten, op alle mogelijke plaatsen (in de auto, in de sportclub, in het toilet, op het werk), maar mijn eicellen wilden hier maar niet op reageren. Toen zei de arts dat ze niet meer wist wat ze nog kon en ze raadde ons aan om een afspraak in Jette te maken.
Het werd psychisch zwaar
Ondertussen waren we al bijna 1,5 jaar aan het aanmodderen zonder resultaat. Op dat moment hebben we onmiddellijk een afspraak gemaakt in Jette en mochten we relatief snel langskomen. Ik maakte ook een afspraak met een psychotherapeute. Het werd duidelijk dat een kindje er niet van zelf zou komen en dat ik wel wat hulp hierbij kon gebruiken. Daar op dat moment werd het voor mij ook duidelijk dat psychologische hulp welkom was, om het allemaal van me af te kunnen praten. Hier zou in de loop van het hele traject meer aandacht aan besteed mogen worden. In Jette liet de arts onmiddellijk alle eerdere testen opnieuw bij ons uitvoeren. Volgens de informatie die hij had doorgekregen werd ik enorm hoog ingeschaald bij PCOS. Patiënten met dergelijke hoge waardes zag hij maar een 5-tal keer per jaar. De testen bevestigden het eerdere resultaat: PCOS in de hoogste waarde. Toch moesten wij ons geen zorgen maken. “Deze zomer ben jij zwanger”, voorspelde hij. Hij had een nieuwe ingreep ontwikkeld en ik kwam daar voor in aanmerking: IVM. Hierbij kreeg ik hoge dosissen hormonen waarbij het de bedoeling was om zo veel mogelijk eicellen te laten groeien tot 10 millimeter. Bij de pick up werden deze allemaal opgehaald en dan in een soort van broeikas gedaan, zodat deze konden groeien tot volwaardige eicellen van 20 millimeter. Daarna werden deze bevrucht via ICSI.
We hadden 5 driedaagse embryo’s. Keer op keer hadden we tripjes naar Jette. Controle op controle. Ik vertrok ’s morgens zo vroeg mogelijk, want het principe “first in, first served” werd hier gehanteerd. Ik zat dan in een bomvolle zaal met lotgenoten, mensen die je de maand erop terugzag en waardoor je direct wist: “Ook daar is het weer niet gelukt”. Een wachtzaal met een muur vol foto’s van kindjes die er gekomen zijn na de jarenlange strijd van hun ouders, om je een hart onder de riem te steken. De ene keer steekte het om naar de foto’s te kijken en de bemoedigende boodschappen te lezen en andere keren haalde je er zo veel extra kracht, energie en doorzettingsvermogen uit. Want ja, je kan er veel met anderen over praten, maar te emoties van angst, woede, wanhoop, teleurstelling begrijp je pas echt als je (jammer genoeg) in deze rollercoaster zit. Het zou absoluut niet verkeerd zijn om in de lessen seksuele opvoeding hier ook een hoofdstuk aan te wijden.
De eerste miskraam
We kregen het telefoontje na de vijfde terugplaatsing. Er was iets vreemd aan de hand. Ik moest onmiddellijk stoppen met alle medicatie. Ik had een verhoogde HCG waarde. Al mijn hoop op een zwangerschap werd direct de kop ingedrukt. Volgens de artsen was er sprake van een biochemische zwangerschap. Enkele dagen later mochten we op controle komen voor een nieuwe bloedcontrole. De HCG-waarde bleef stijgen. Toch geen biochemische zwangerschap, nee, nu was het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Vervolgens zagen we op de echo dat het toch om een echte zwangerschap ging. Onmiddellijk werd alle medicatie weer opgestart.
Bloedverlies
En toen bloedde ik, net terwijl ik in het verkleedhokje stond om opnieuw op controle te gaan. Wonder boven wonder bleek het vruchtje het nog steeds goed te doen en was er een hartslag zichtbaar. Ik was jarig en bleek nog steeds zwanger te zijn: 8 weken. 30 Worden was plots helemaal niet zo erg meer. Tot ik enkele dagen later opnieuw bloed begon te verliezen. En toen wist ik hoe laat het was. Net toen ik me wilde opfrissen om naar spoed te vertrekken voor een extra controle, ben ik het vruchtje verloren. Daar lag het dan op de grond. Weg hoop, weg euforie, weg droom. “Wat heb ik verkeerd gedaan? Waarom is het ons niet gegund?”, dacht ik. Daar was ik op onze trap in elkaar gezakt als een hoopje miserie. Niet veel later kwam mijn man thuis en hebben we het vruchtje, ons kindje, onze droom, begraven onder de olijfboom in onze tuin. We zijn alsnog naar het ziekenhuis gereden, want ik voelde me echt niet goed. Daar bleek dat ik zoveel bloed verloren had dat ik op de grens van een bloedtransfusie zat en opgenomen moest worden. Dit zag ik niet zitten, dus keerden we terug naar huis met de belofte het de komende dagen kalm aan te doen. Echter ben ik de volgende dag gewoon gaan werken, alsof er niets aan de hand was. Daar ben ik uiteindelijk ècht gecrasht. Een hele week heb ik toen thuis gezeten en overlegd met mijn man wat we zouden doen…
Moeten we onze kinderwens opgeven?
We hebben een nieuwe afspraak gemaakt bij de arts en toen letterlijk gevraagd of het nog zin had om verder te gaan. We waren 2 jaar bezig en het begon enorm door te wegen, op ons als mens, op onze relatie en op onze band met anderen. De dokter zei dat hij het nog een keer met IVF wilde proberen. Een laatste keer. Maar eerst een nieuwe kijkoperatie: een hysteroscopie. Het was een onderzoek naar de staat van mijn baarmoeder. Het vond plaats zonder verdoving. Dit was absoluut één van de pijnlijkste dingen die ik ben ondergaan. De nieuwe medicatie voor IVF sloeg aan en hoe! Het werd al snel duidelijk dat ik last had van overstimulatie. Ik leek plots 4 a 5 maanden zwanger. Na deze follikelpunctie (in Jette mag er niemand mee naar de OK, waardoor je je eenzaam en zielig voelt) haalden we een top resultaat van 5 vijfdaagse embryos.
Hoera ik ben zwanger!
Na mij zevende terugplaatsing, bleek ik zwanger. Er was geen vuiltje aan de lucht. Tot ik opnieuw een miskraam kreeg met 7 weken. Voor mijn man was het toen genoeg geweest en ook onze arts verplichtte mij toen om rust te nemen, zowel mentaal, als lichamelijk. In juni 2019 mochten we opnieuw langskomen voor de volgende terugplaatsing. Wat heb ik zitten aftellen, want ik was helemaal nog niet klaar om mijn droom op te geven. Op 07 juli, op de 57e huwelijksverjaardag van mijn grootouders deed ik een nieuwe test. Ik wist nog voor ik de test deed, wat het resultaat was: ik was zwanger. Tot 12 weken ben ik in behandeling gebleven in Jette, want de angst dat het opnieuw zou mislopen was zo enorm groot. Dit is niet standaard, normaal word je ontslagen na de echo met 8 weken waarbij de dokters zeker zijn dat het hartje goed klopt. Maar omdat ik zo panisch was dat ik de baby alsnog zou verliezen bij het stoppen van de medicatie, werden wij langer opgevolgd.
Na bijna 3 jaar, 8 terugplaatsingen, 2 operaties, 2 miskramen, 100’den spuiten en ontelbare tranen was het gelukt. We waren niet enkel zwanger, maar we hadden het gehaald, als mens en als koppel. Fertiliteit is eenzaam, sober en zwaar. Ik hoop door het delen van dit verhaal een beetje te kunnen bijdragen aan het doorbreken van het taboe.
CHIARA
