De zwangerschapsaankondiging
“Voor de eerste keer zwanger! Wat is dat toch leuk om mee te maken!”, dacht ik. “En hoe gaan we het bekend maken?”, was het eerst wat me daarna te binnen schoot. Helaas kon ik het niet lang verborgen houden, omdat ik vanaf de vijfde week elke dag continu misselijk was en steeds moest overgeven. Dit kon ik niet tegenhouden. Bovendien werd ik op een gegeven moment zelfs opgenomen in het ziekenhuis. Ik heb mijn moeder en oudste zus met een smoesje naar het ziekenhuis gekregen. Daar heb ik een fotoboek laten zien met als laatste bladzijde de bekendmaking. Ze wisten niet hoe te reageren en waar ze moesten kijken. Ze hadden dit niet verwacht.
In de avond kwamen ook mijn vader en andere zus langs met mijn vriend. Ik had gevraagd of ze de laptop mee wilden nemen zodat ze de foto’s van het digitale fotoalbum goed konden zien. Mijn vader had weinig interesse. Hij vond het leuk om mijn ziekenhuisbed te testen, tot we bijna bij de laatste pagina’s waren waar hij ook op stond. Hierna kwam weer die laatste pagina. Mijn zus begon te schreeuwen en mijn vader wist niet wat hij moest doen. Ze waren allebei blij voor ons, maar moesten het tegelijkertijd even laten bezinken. Na dat weekend mocht ik weer naar huis. De misselijkheid was nog niet over. Ik voelde me wel een stuk beter. Na 17 weken waren de kwaaltjes helemaal verdwenen. Ik heb de rest van de zwangerschap geen last meer gehad.
De bevalling
Op 5 september was ik uitgerekend. Ik keek daar erg naar uit. Ik plande nog allerlei dingen om te gaan doen. Op 30 augustus had ik een controle bij de verloskundige. Alles was goed. Er werd gezegd dat de bevalling nog wel even op zich zou laten wachten, aangezien de kleine nog niet ver genoeg ingedaald was. In de middag zocht ik afleiding en ging ik nog even met mijn moeder shoppen in de stad. Daarna at ik met mijn vriend avondeten, stapte ik onder de douche en lag ik vervolgens op de bank. Een dagje shoppen hakte er dan toch wel in met zo’n dikke buik. Mijn vriend ging naar mijn zus toe om te helpen met klussen. Ik wilde even naar de voetbalkantine gaan. Ik was daar iedere donderdagavond te vinden. Ik kreeg alleen mijn schoenen niet meer aan. Dus snel slippertjes aan, naar mijn vriend toe (hij was om de hoek), zodat hij mij even kon helpen met mijn schoenen. Hierna reed ik terug naar huis om mijn portemonnee te pakken. Eenmaal binnen ging ik naar de wc, maar er kwamen alleen een paar druppels plas uit. “Wat gek”, dacht ik. Ik merkte dat ik me niet helemaal lekker voelde. Ik kan het niet zo goed omschrijven. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik liep daarom een rondje door de kamer, probeerde weer te plassen, ging even op de bank zitten, liggen en ik begon weer met mijn rondje door de kamer. Ik besloot mijn vriend te bellen. Hij kwam direct naar huis.
Hij belde thuis de verloskundige met de vraag of ze wilde komen. Ze was er binnen 5 minuten. Ze zag me en bevestigde dat de bevalling toch echt wel begonnen was. Ze wilde even toucheren en ze vroeg of ik echt in het ziekenhuis wilde bevallen. Ik had namelijk al 5 centimeter ontsluiting. Hup, alles snel ingeladen en naar het ziekenhuis. Onderweg dacht ik nog: “Als dit alles is, dan is het appeltje eitje”. Eenmaal bij het ziekenhuis, moest ik af en toe even stoppen met lopen. Nu moest ik toch echt weeën wegpuffen. Het was rond 9 uur toen we bij de verloskamers aanbelden. We kregen kamer 3 aangewezen en ik ging op bed liggen. Vijf minuten later kwam mijn eigen verloskundige er aan. Ze legde alles klaar en ze vertelde wat ons nog te wachten stond.
Om de 2 uur zou ze controleren hoever mijn ontsluiting was. Mijn vriend en ik keken elkaar aan en dachten maar één ding: ‘Dit gaat een lange nacht worden’. Toen deden we de tv aan en ging mijn vriend een kopje koffie halen. Mijn verloskundige pakte het dossier erbij en zette alvast wat dingen erin. Ze kreeg nauwelijks kans om haar laptop te openen, want toen braken mijn vliezen. Even naar de wc. Ondertussen werd mijn bed verschoond. Eenmaal terug op bed kwam de kraamhulp binnen. Mijn weeën veranderden in persweeën. Ik bleek al volledige ontsluiting te hebben en ik mocht meepersen. Al na vijf persweeën was daar onze kleine meid. Wat waren we trots op haar en wat ging alles snel. Ons werd gevraagd hoe ze ging heten en we zeiden samen meteen “Lieke”. Ik knuffelde haar op mijn borst. Hierna mocht papa de navelstreng doorknippen en Lieke aankleden. Ondertussen had ik familie gebeld met het goede nieuws. En achteraf vonden we het hartstikke stom, maar om 1 uur ’s nachts werden we naar huis gestuurd met onze kleine meid. De kraamhulp kwam thuis even helpen om Lieke in haar bedje te leggen. Om 2 uur lagen ook wij in bed. Uitgeput van de hele dag vielen we erg snel in slaap.
‘ s Morgens kwam de kraamhulp weer en ik deed de deur open. Ze wilde meteen naar boven om de trotse mama te gaan ontmoeten. Ze moest even zichtbaar slikken toen ze doorhad dat ik zelf de nieuwe mama was. We zaten op de bank met de kleine meid en bespraken hoe alles was gegaan. Ik vond de bevalling dus echt appeltje eitje. Hechtingen had ik ook niet nodig. Zo kan het ook!
RIAN
