Mijn natuurlijke stuitbevalling was ontzettend mooi!

Als ik vertel aan iemand dat ik een natuurlijke stuitbevalling heb gedaan, kijken mensen me verschrikt aan en denken dat dat wel heftig is geweest. Dit was het totaal niet. Vaak wordt er over een stuitbevalling heel angstig gedaan, maar mijn stuitbevalling was zo positief! Dat ik het wel met de wereld moet delen.

De kleine lag in stuit

Eigenlijk heeft mijn zoontje de hele zwangerschap in een onvolkomen stuit gelegen. Elke keer zeiden mijn man en ik tegen elkaar: “Ah die is gewoon eigenwijs”. Ergens rond 30 weken dachten wij al dat hij niet meer ging draaien uit zichzelf. Dus dan praat je al snel over een draaipoging, stuitbevalling en keizersnede. Natuurlijk ben ik ook op internet gaan snuffelen wat dat allemaal inhoudt. Mijn hele zwangerschap voelde ik me goed. De kleine groeide ook goed. Er was niets om ons zorgen over te maken, alleen lag hij in een stuit. Al snel waren wij het er over eens dat we een geplande keizersnede zouden doen, als hij niet zou draaien. Ik las verhalen dat kinderen uit een natuurlijke stuitbevalling een moeizamere start zouden kunnen hebben. Een keizersnede zou een langer herstel zijn voor mij. De keuze was eigenlijk ontzettend makkelijk gemaakt. Totdat ik met 35 weken een liggingsecho kreeg….

Mijn kleine man lag nog steeds hetzelfde. Bij de echo vonden ze hem ook ineens wat aan de kleine kant. Dit was hiervoor nooit gezegd, want hij groeide destijds ontzettend goed volgens de verloskundige. Op dat moment schrok ik en werden er ineens ontzettend veel vragen gesteld, zoals of ik hem nog wel goed voelde. Ik begon aan mezelf te twijfelen en dacht: “Heb ik hem echt wel goed gevoeld vandaag?” Ook was mijn bloeddruk ontzettend hoog. De verloskundige zag mijn twijfel en stuurde me door naar het ziekenhuis voor een CTG. Deze was gelukkig dik in orde. Wel gingen ze mijn placenta onderzoeken om te kijken of mijn zoontje genoeg voedingsstoffen binnen kreeg. Dit was gelukkig ook goed. Wel moest ik me nu twee keer per week melden, zodat ze de kleine man en mij in de gaten konden houden. Ook lag hij nog steeds in stuit, dus gingen we een draaipoging plannen. Deze stond op 10 februari.

De dokter deed een draaipoging, een versie

Samen met mijn man ging ik naar het ziekenhuis. Ik was wel wat gespannen, maar dacht: “Het is het proberen waard”. Mijn bloeddruk was uiteindelijk veel te hoog, waardoor ik werd opgenomen in het ziekenhuis voor een nacht. De draaipoging zou even uitgesteld worden. Balen! In de avond kwam een gynaecoloog om te bepalen of we nu wel een draaipoging zouden kunnen doen. Mijn bloeddruk was weer redelijk stabiel, dus gingen we het toch proberen. Ik vond deze pijn echt heel heftig. Ik probeerde me er overheen te zetten, maar dat ging niet. Ik vond het een helse pijn. Ik gaf aan dat ik wilde stoppen met de versie, want dit ging ik niet trekken. De gynaecoloog stond eigenlijk verbaasd te kijken dat het zo’n pijn deed, maar gaf aan dat het mijn keuze was. Na de draaipoging heb ik mijn rust gepakt en probeerde ik te slapen.

Bedenktijd

De volgende ochtend besloten ze of ik naar huis mocht. Er zou nog een gynaecoloog komen om even te praten over hoe ik er verder in stond. Ze stapte binnen en ik dacht: “Hé, die ken ik!” Het was een gynaecoloog waarmee ik regelmatig privé een praatje gemaakt heb. Het klikte ontzettend goed. Ze vroeg wat ik graag wilde en ik gaf een geplande keizersnede aan. Toch ging ze het gesprek met mij aan en vertelde dat het heel gunstig voor mij was om een stuitbevalling te doen. De kleine man was niet zo heel groot en ze had alle vertrouwen in mij. Ik begon te twijfelen. Zou ik een stuitbevalling dan toch echt kunnen? Ze zei dat ik er even rustig over na moest denken en gaf me wat extra informatieboekjes mee naar huis. Want godzijdank mocht ik lekker naar huis.

Die nacht hadden mijn man en ik wat slecht geslapen in het ziekenhuis. We besloten om een middagdutje te doen. Daarna hadden we samen een gesprek en gaf ik aan dat als de kleine man zelf wilde komen, ik toch een stuitbevalling wilde proberen. We zouden wel een keizersnede plannen, mocht hij besluiten om niet te komen. Niet wetende dat de kleine man zijn eigen plan al had gemaakt, want in de avond braken mijn vliezen. Het was 20:15 uur. Ik was op weg naar de wc, tot ik halverwege de woonkamer ineens veel vocht voelde lopen langs mijn benen. Ik riep: “Mijn vliezen zijn gebroken!” en ik liep snel naar de wc. Eerst kijken of het helder vocht is. Dit was gelukkig zo. Ik belde op de wc het ziekenhuis. Ik vertelde dat mijn vliezen gebroken waren, ik 36 weken zwanger was en dat mijn kindje in een stuit lag. Ik mocht rustig die kant op komen. Ik heb even snel nog de laatste spullen bij elkaar gezocht en toen zijn we naar het ziekenhuis vertrokken.

Naar het ziekenhuis

Al snel kreeg ik in het ziekenhuis de vraag of ik een stuitbevalling ging doen of toch een keizersnede wilde. Ik voelde me zo sterk, dat ik resoluut zei: “Een stuitbevalling”. Wel voegde ik er snel aan toe dat als het niet lukte, een keizersnede ook prima was. Ik had nog geen weeën, dus voelde ik me verder heel rustig. Ik werd aan de CTG gelegd, zodat ze de kleine in de gaten konden houden. Om 22:45 keek een verloskundig of ik al ontsluiting had. Ik zat op 2-3 centimeter. Ze gaven aan dat het heel lang kon duren voordat ik volledige ontsluiting had. Ik maakte me niet druk. Tot de weeën heftiger werden. Ik had alleen maar rugweeën en kon dit uiteindelijk om 02:00 uur niet meer opvangen. Ik gaf aan dat ik iets tegen de pijn wilde. Ze keken eerst hoever mijn ontsluiting was. Inmiddels was ik al netjes gevorderd tot 8 centimeter. Dat ging dus de goede kant op. We besloten dat ik een remifentanil pompje zou krijgen. Dit zou de scherpe randjes van de pijn halen. Ik kreeg een infuus en mocht zelf het knopje van het pompje bedienen. Ik kon zo vaak drukken als ik wilde, het gaf echter maar één keer in de zoveel tijd een shotje. Het voelde alsof ik zelf de controle had. Om 03:15 kreeg ik druk, dus keek de verloskundige nogmaals hoe ver ik was. Ik had ineens volledige ontsluiting! Nu werd ook de gynaecoloog erbij gehaald. Het was zo magisch, de hele bevalling. Ik mocht om 03:30 gaan beginnen met persen. Mijn man en de gynaecoloog zaten beide aan de kant van mij, de verloskundige zat aan het voeteind en er was nog een verpleegster van de afdeling op de kamer. Er heerste zo’n rust en als ik op wilde geven bij een perswee zeiden ze met zijn vieren in koor: “Nog even! Het is nog maar een klein stukje”.

Daar is de kleine dan

Na 38 minuten persen, is mijn zoontje geboren. Wat voelde ik me rijk! Hij deed het vanaf het eerste moment heel goed. Zijn apgarscore was 9/10/10. Hij was natuurlijk geboren met 36.3 weken, maar alles was gelukkig helemaal goed. Alleen liet mijn placenta niet los. Ik moest helaas alsnog naar de OK. Dit heb ik niet als vervelend ervaren. Toen ik weer terug op de kamer was, kwam de gynaecoloog mij vertellen wat de reden was dat hij in een stuit lag. Ik heb een hartvormige baarmoeder. Dat betekent dat ik een tussenschotje heb, waardoor mijn zoontje klem zat. Hij kon geen kant op. Daardoor kon hij uiteindelijk ook niet meer verder groeien. Dit heeft verder geen gevolgen voor een volgende zwangerschap, wel zal ik in het ziekenhuis moeten bevallen. Ik weet dat ik een stuitbevalling aan kan en als al mijn bevallingen zo zouden mogen gaan, teken ik ervoor. Hij is geboren op woensdag 12 februari en op 14 februari mochten wij met zijn drietjes naar huis.

Inmiddels is mijn zoontje alweer 1 jaar, maar vertel ik mijn bevalling altijd nog vol trots! Ik ben zo blij dat ik dit heb mogen doen. Laat je niet altijd gek maken door angstige verhalen, maar vertrouw op jezelf. Wij als vrouwen zijn zo sterk. Jij voelt het zelf het beste aan.

RACHEL