Het gebeurde op dinsdag 24 november. Om half tien ’s ochtends bracht ik de kinderen, zoals elke dinsdag, naar de gastouder. De ochtend begon wat rommelig, omdat ik me had verslapen. Mijn man was al aan het werk en ik had een vrije dag, maar besloot om thuis te gaan fotograferen, wat ik naast m’n gewone werk ook nog doe. Om half elf kregen we een foto van ons zoontje gestuurd in de groepsapp met onze gastouder, spelend en lachend op zijn buikje. Gekscherend vroegen we nog of hij zelfstandig was gedraaid. Maar nee, ze had hem wat geholpen. Hoewel hij dit wel steeds vaker probeerde. De dag vorderde, mijn man was inmiddels thuisgekomen van zijn werk en rond kwart voor vier kregen we nogmaals een paar foto’s. Deze keer van onze dochter: Nova. Normaal gesproken halen we de kinderen om vijf uur weer op. Ik was boven nog bezig met fotograferen, dus zou mijn man hen ophalen. Maar om half vijf ging zijn telefoon… Het was onze gastouder. Mijn man schreeuwde naar boven dat ik per direct naar beneden moest komen, omdat het niet ging met Bodi. Ze had hem op zijn ruggetje in de box gelegd voor zijn dutje en toen hij weer een flesje zou krijgen, trof ze hem op zijn buikje aan. Zo slap als een vaatdoek. Bodi ademde niet meer. De gastouder zette Nova in de gang met de deur dicht en blies vervolgens met twee flinke teugen in Bo zijn mondje en begon daarna met hartmassage, waardoor hij al snel werd geprikkeld en ze zijn hartje weer hoorde kloppen. Toen belde ze direct de ambulance.
Lijkbleek en blauwe lipjes
Mijn man en ik zijn als een speer in de auto gestapt en naar onze gastouder, die gelukkig maar vijf minuten verderop woont, gereden. Op de parkeerplaats ben ik de auto vast uitgestapt en naar de voordeur gerend, die al openstond. Binnen, aan het einde van de gang, zag ik haar met Bodi in haar armen staan. Wiegend en gewikkeld in een dekentje. Het volgende beeld zal ik nooit, maar dan ook nooit meer van m’n netvlies krijgen: Bodi zag lijkbleek, had blauwe lipjes, handjes, voetjes, en voelde ijskoud en inmiddels stijf aan. Hij ademde weer, maar er was moeilijk contact met hem te maken en hij kreunde alsof hij ergens pijn had. Ik heb hem van onze gastouder overgenomen en ook mijn man was inmiddels binnen komen rennen. Samen hebben we Bodi er bij proberen te houden.
De ambulance in
De ambulance hoorden we nog geen vijf minuten later arriveren, maar dit duurde voor m’n gevoel een eeuwigheid. Ik gaf Bodi over aan mijn man, ben naar buiten gerend en schreeuwde naar hen of ze sneller wilden lopen. Eenmaal binnen hebben de ambulancebroeders Bodi op de eettafel neergelegd, deden alle controles en stelden vragen aan onze gastouder en mij. Ik ben zelf verpleegkundige, maar stond als aan de grond genageld met bonzend hart. Mijn man hield ondertussen Nova een beetje bezig, die nog steeds aanwezig was. Bodi was nog maar 34 graden. Achteraf gezien geluk bij een ongeluk, omdat hersenen mogelijk langer zonder zuurstof kunnen bij onderkoeling. Gelukkig waren alle andere controles goed en werd hij gereedgemaakt om met de ambulance naar de spoedeisende hulp te worden vervoerd. Ik zou met de ambulance meerijden en mijn man met zijn eigen auto daar achteraan. Dus belde hij mijn moeder of ze direct kon komen om Nova op te vangen.
Een behoorlijk incident
In de ambulance was ik zo gefocust op Bodi dat we voor m’n gevoel redelijk snel op de SEH aankwamen. Daar werd hij warm gehouden en werden er naast alle controles onder andere bloed en een urinekweek van hem afgenomen. Eenmaal een beetje op temperatuur leek Bo gelukkig weer wat bij te komen en moest hij ter observatie overnachten. Die nacht bleef ik bij Bodi in het ziekenhuis. De volgende ochtend, toen mijn man ook weer was gearriveerd, kregen we te horen dat er een team van deskundigen zou langskomen voor overleg. Dit team bestond uit (kinder)artsen en verpleegkundigen. Toen ze onze kamer kwamen binnenlopen, zakte de grond even onder mijn voeten weg. Want wat is er in godsnaam precies gebeurd? Uit het bloedonderzoek bleken de witte bloedcellen zeer verhoogd, waaruit men kon opmaken dat Bodi een flinke piek van stress had ervaren. De kinderarts sprak daarom over een ‘behoorlijk incident’, welke had plaatsgevonden en wilde om die reden dan ook alle onderzoeken die je kan bedenken op Bo uitvoeren om ziektes en aandoeningen zoals epilepsie, uit te sluiten. Dit zou een aantal dagen in beslag nemen.
Bodi bleek gestikt
De daaropvolgende dagen werden er meermaals bloed, een ontlastingkweek en neus- en keelkweek afgenomen. Er is ook een oogonderzoek gedaan. Daarnaast is er een hartfilmpje, een hersenecho en een hersenfilmpje gemaakt en moest Bodhi eenmalig worden gekatheteriseerd. Maar uit alle onderzoeken zijn geen bijzonderheden gebleken. Alles zag er in orde uit. Bodi is gezond en functioneert goed genoeg. Het werd dus steeds waarschijnlijker dat hij die bewuste dag toch zelfstandig op zijn buikje was gedraaid, niet meer kon terugdraaien, toen vermoeid geraakt is en gestikt. Dit was enigszins een geruststelling, maar tegelijkertijd vond ik het doodeng. Ik durfde nauwelijks naar huis te gaan. Dag vijf mochten we weer naar huis.
We hebben samen een plan opgesteld om weer veilig en met vertrouwen naar huis te gaan. Daarnaast kregen we daar een psycholoog te spreken en werden er ook een paar vervolgafspraken gepland. Als we hierna nog veel emoties zouden hebben en gespannen zouden zijn, kunnen we beginnen aan EMDR. De komende tijd krijgen we naast psychologische ondersteuning ook een kleine monitor (die de saturatie en de hartslag meet) mee om Bodi in de gaten te houden met slapen, zolang hij zich nog niet zelfstandig kan terugdraaien. Het is een traumatische ervaring geweest. Bodi werd ruim 96 uur opgenomen en moest het ene na het andere onderzoek ondergaan. Dat was een vreselijk spannende tijd, waardoor de blauwe wolk waar we nog op zaten absoluut is verdwenen. Godzijdank is Bodi er bovenop gekomen, maar voor ons zal dat nog even duren!
Wat als…
En wat ben ik onze gastouder ontzettend dankbaar! Was ze niet naar Bodi gelopen om hem een flesje te gaan geven, dan was hij er nu waarschijnlijk niet meer. Gedurende de opname hielden we haar op de hoogte en zijn we inmiddels in gesprek gegaan, want ook zij verdient aandacht en ondersteuning voor het adequate handelen. Het is net zo goed voor haar een traumatische ervaring geweest. Het gaat nu goed met Bodi, maar er zijn ongeveer tien baby’s per jaar die sterven aan wiegendood. Een echte oorzaak voor wiegendood is er niet. Wel zijn er een paar risico’s die de kans op wiegendood vergroten. Echt voorkomen is moeilijk, maar kansen verkleinen kan wel.
Door die dinsdagmiddag ben ik wat zenuwachtiger en helaas laat ik nu bepaalde rotgedachtes m’n dagelijkse gedachtes overnemen. Toch vind ik niet dat ouders moeten leven in angst en de mogelijkheid dat dit kan gebeuren. Geniet van elk moment met je kinderen, wees geduldig en liefdevol, en leef in het moment met hen!
MANDY
wat heftig! wij hebben iets soortgelijks meegemaakt. ons zoontje Rik op zijn rug te slapen gelegd en ’s morgens vonden we hem levenloos op zijn buikje. Helaas is hij wel overleden dus aan wiegendood. Het is ontzettend zwaar dit te accepteren en mee te moeten leven. Desalniettemin vind ik het fijn om te lezen dat het bij jullie is goed gekomen. Geniet van elkaar en het leven