Mijlpaal van onze drieling
Wanneer je te horen krijgt zwanger te zijn van een drieling, is dat best even schrikken. Zoveel gedachten die door je heen gaan. Logistieke problemen, toekomstplannen en ga zo maar door. We konden het al gauw een plekje geven en gelukkig konden wij snel de mooie dingen ervan in zien. Wij zagen ineens een andere toekomst, dan die wij in eerste instantie voor ogen hadden, maar hoe mooi is het om straks in één keer een groot gezin te hebben?! Dit hadden wij nooit verwacht te krijgen. Wij hoopten altijd op twee kindjes. Na het eerste fertiliteitstraject hoopten we dat een tweede sneller zou komen en het liefste zonder een heel traject. Toch werd het een traject en heb ik geroepen: “Voor een tweede kindje zal ik alles doen.” Niet wetende dat dit zich zou gaan uiten in een drieling zwangerschap. Nu fantaseer ik dagelijks over ons gezin straks met z’n zessen. Wij zijn heel dankbaar dat ons dit mag overkomen.
Heb ik een onbezorgde zwangerschap met een drieling? Nee, alles behalve dat. Kan ik genieten van de zwangerschap? Die momenten zijn er zeker (check bijvoorbeeld onze genderreveal), maar om de week een echo is gewoon keer op keer spannend. Ze controleren zoveel en zien ook veel meer dan die paar echo’s die je krijgt met een eenling zwangerschap. Iedere keer is het ook zo bijzonder om te zien hoe drie kleine mensjes in mijn buik aan het groeien zijn. Het besef dat mijn lichaam dit gewoon aan kan. Soms voelt het nog steeds onwerkelijk. Hoewel mijn buik genoeg zegt, hihi.
Deze zwangerschap is niet te vergelijken met mijn vorige zwangerschap. De vorige zwangerschap had ik buiten bekkeninstabiliteit om, nergens last van. Geen misselijkheid, helemaal niks. Soms dacht ik zelfs: “Laat mij even misselijk zijn, zodat ik een klein teken heb dat het goed gaat.” Deze zwangerschap van de drieling is echt heel anders. Hier begon de misselijkheid heel snel op te komen en heb ik medicijnen moeten slikken om het maar enigszins een beetje te kunnen onderdrukken. Misselijk worden van nare geuren, ik kon mij daar nooit wat bij voorstellen. Deze zwangerschap heb ik ervaren hoe misselijk je kan worden van geur. Een vaatwasser in en uitruimen, eten klaarmaken, prullenbak legen, alles was echt teveel. Gelukkig nam de misselijkheid rond 13 weken af. Mijn bekkenklachten begonnen deze zwangerschap heel snel te ontstaan. Door op tijd rust te nemen en ook al snel te stoppen met werken, heb ik er momenteel veel minder last van dan bij mijn vorige zwangerschap. De klachten zijn zeker aanwezig, maar door rust en een goede bekkenfysio is het onder controle.
Mijn doel was om de 24 weken te halen met deze drie meisjes in mijn buik. 24 Weken, omdat ze vanaf dan levensvatbaar zijn. Met een eenling zwangerschap is dit net zo, alleen met ons zoontje heb ik hier nooit zo over nagedacht als nu. Waar bij mijn vorige zwangerschap het streven de 20 weken echo was, was het streven nu de 24 weken. Toen ik die eenmaal had bereikt, viel er een kleine last van mijn schouders. “Dit hebben we maar mooi bereikt met drie kindjes in mijn buik”, dacht ik. Maar na die 24 weken merkte ik dat ik steeds het termijn ging verleggen. Zo durfde ik heel lang geen kleertjes te kopen voor de meisjes. Waar ik eerst tegen mezelf zei: “Met 24 weken mag ik wat gaan kopen”, kwam daar steeds een weekje bij. Met 26 weken heb ik toch echt kleertjes gekocht. Steeds meer durfde ik te dromen hoe het straks zou gaan zijn met vier (!) kinderen.
28 weken
Inmiddels ben ik de 28 weken gepasseerd. Wat een mooi termijn hebben wij al bereikt! Elke dag en iedere week die er nu nog bij gaat komen, is mooi meegenomen. We gaan voor de 32, maximaal 33 weken, dan zullen ze gehaald gaan worden. Onze meisjes doen het onwijs goed. Ze groeien prima, qua gewichten zitten ze al heel mooi. Ze zijn bovendien lekker bewegelijk. Het is heel bijzonder om te zien dat tot nu toe de gehele zwangerschap eigenlijk vrij rustig is verlopen, en al helemaal omdat het een eeneiige drieling is die de placenta delen en samen in een vruchtzak zitten (waarvan 2 meisjes helemaal bij elkaar, doordat het tussenvlies is gescheurd). Een uitzonderlijke situatie volgens het ziekenhuis. Tot op heden is er nog geen één keer sprake geweest van TTTS, TAPS of knopen en verstrengelingen met de navelstrengen.
Opname
Op 2 maart ’21 brak er een nieuw hoofdstuk aan: de opname! Rond de 20 weken zwangerschap werd ons al verteld dat ze mij wilden gaan opnemen met 28 weken zwangerschap. Nu lig ik dus in het ziekenhuis en dit is echt puur ter observatie. Twee keer per dag maken ze een CTG van een uur. Inmiddels heb ik al zoveel respect voor de verpleegkundigen die met elke CTG wel meer dan een uur bezig zijn, want een CTG maken met een drieling is een hele uitdaging. Tot nu toe heeft één of meerdere verpleegkundigen de hele tijd erbij moeten blijven om de CTG op zijn plek te houden. Er is elke keer wel 1 of 2 meisjes die er niet zoveel zin in hebben, waardoor de hartslag steeds niet geregistreerd wordt.
Ik heb een heerlijke kamer. Ik noem het maar ‘mijn suite’. Leuk uitzicht over een stukje van Leiden. Foto’s en kaarten heb ik opgehangen om het een beetje leuk en gezellig te maken. Door de coronamaatregelen mag ik maar beperkt bezoek ontvangen. Dit maakt het soms wel wat lastiger. Mijn partner mag altijd komen en buiten hem om mag er één extra bezoeker een uurtje per dag komen. Ons zoontje wordt al gezien als extra bezoeker. Super fijn natuurlijk dat er überhaupt iemand mag komen, al zou je het liever anders zien.
Ik zag heel erg op tegen de opname en dan vooral het idee dat je je partner en kind thuis ‘achterlaat’. Je kind wekenlang bijna niet zien is geen leuke gedachte. Lichamelijk gezien, is de opname wel beter. Mijn buik groeit enorm en thuis kan ik niet veel meer ondernemen, maar verder voel ik mij goed waardoor een opname dubbel voelt. Waar je tot een dag voor opname nog in de supermarkt liep of met je zoontje naar de speeltuin, ben je een dag later opeens patiënt. We weten waarvoor we het doen en ik ben niet helemaal alleen, want het andere deel van ons gezin heb ik bij me. Alles voor een goede en rustige zwangerschap.
Nu stiekem toch een beetje proberen te genieten van de tijd en rust in het ziekenhuis. Netflix, Videoland, boeken lezen, blogs schrijven, chocola eten en uitrusten, dat ga ik doen de komende weken. Vooral voeten omhoog, want die beginnen steeds meer op te zwellen (en het is niet eens 30 graden buiten). Wel een gek idee dat over een aantal weken drie meisjes geboren gaan worden! Dat ik over een paar weken een gezin van 6 heb.
Over de namen zijn we uit. Dit was best lastig. Drie namen bedenken die bij elkaar passen, niet teveel op Mika zijn naam lijkt, bij onze achternaam passen en die geen gekke initialen vormen. Een vriendin van mij had een boek gegeven van Pieter Konijn die drie zusjes krijg: Mopsie, Flopsie en Wipstaart. Jullie kunnen dus wel raden hoe Mika zijn zusjes nu al noemt.
Nog een paar weken…
WENDY
