Zondag 8 december 2019 was due date. Noortje was meer dan welkom en we konden dan ook niet wachten om haar te ontmoeten. Ik voelde mij die dag goed en ik had zelfs nog een fotoshoot gepland met een vriendin voor ons eigen vintage sieraden. Tijdens de shoot moest ik naar het toilet en verloor ik bij het opstaan nog plas. Althans dat dacht ik, maar het bleek dat ik een scheurtje had in mijn vliezen waardoor ik telkens beetjes vruchtwater verloor. Ik dacht hier op dit moment totaal niet aan en ging rustig verder. Inmiddels moest ik wel 10 keer naar het toilet. Om 16:00u kwam mijn vriend Boudewijn mij ophalen en reden we naar ons fijne appartement in De Pijp.
Ik had pijn in mijn buik. Hij kwam met het goede idee om de verloskundige te bellen. Zij vroeg mij plas op te vangen in een plastic zakje en toen ze een uur later kwam kijken bleek het inderdaad om vruchtwater te gaan. Het was inmiddels rond 19:00u. Ze zei dat het nog 72 uur kon duren voor ons kleine meisje zou worden geboren. Ik dacht: “Wat zeg je? 72 Uur?” Ik kon gaan slapen en de volgende ochtend zou ze komen kijken hoe het ervoor stond. Die nacht had ik natuurlijk amper geslapen en bij elke kleine beweging die ik voelde, dacht ik: “Ze komt zo”. De volgende ochtend stond de verloskundige op de stoep en nam ze mijn bloeddruk en die van de kleine meid op. Beide helemaal in orde en buiten een beetje kramp, voelde ik me nog prima. Ze vertelde dat ik om 14:00u medisch zou worden, omdat mijn vliezen dan 24 uur ‘gebroken’ waren en dit infectiegevaar kon opleveren. De paniek sloeg toe, omdat zij er dan niet meer bij zou zijn als Noortje zou komen, maar het ziekenhuispersoneel het over zou nemen. Willemijn was mijn fijnste verloskundige en ik wilde haar er dan ook heel graag bij de bevalling hebben. Al mijn hoop was op haar gevestigd. Met haar geloofde ik dat het goed zou komen en ik er zonder teveel ‘kleerscheuren’ uit zou komen. Want ja, ik maakte me heel druk om de bevalling en was erg bang dat ik van voor naar achteren zou scheuren en nooit meer normaal zou kunnen lopen, seks zou kunnen hebben en ga zo maar door. Ze ging weer weg rond 09:30u. Ik lag op de bank en mijn vriend was aan het werk aan de eettafel. Ik weet niet hoe het kon, maar nog geen kwartier nadat ze weg was, kreeg ik krampen en dit keer niet zoals daarvoor. Mijn vriend had de weeëntimer op zijn telefoon aangezet. Eerst had ik iedere 7 minuten een ween, maar rond 10:30u was het opeens om de 2 a 3 minuten. Hij belde Willemijn. Ze kwam snel terug. Ik was eerst nog bang dat ik mij aanstelde en er nog niks aan de hand was.
Ik moest op bed gaan liggen en het bleek dat ik al 5 centimeter ontsluiting had. We hadden besloten om in het ziekenhuis te bevallen. Er was plek in OLVG-West. Maar het opstaan van ons bed, naar de auto lopen, de rit doorstaan en nog twee trappen op naar de bevallingskamer was misschien toch geen goed idee. De rit naar het ziekenhuis was hels. Ik dacht iedere seconde dat ze ter plekke zou komen en mijn vriend bleef maar zeggen: “Puf het weg”. Eenmaal in de bevallingskamer bleek ik al 10 centimeter ontsluiting te hebben en mocht ik al gaan persen. Achteraf gezien fijn dat het allemaal zo snel ging, zodat ik geen tijd had om overal over na te denken. Ik dacht: “Willemijn en mijn vriend zijn bij me. Ik ben in goede handen in het ziekenhuis. Dit moet lukken”. Ik had een weeënstorm, waardoor ik weinig tot geen adempauze had tussen het persen. En doordat het zo snel ging, konden ze haar hartje niet goed monitoren. Ik moest tijdens het persen in een rolstoel naar een andere kamer, waar zonder dat ik het doorhad opeens vijf man personeel om mij heen stond. Noortje werd aan de hartmonitor gelegd. Haar hartje klopte nog goed. Mijn vriend stond naast me en hield mijn hand beet. Ik moest weer persen en toen kwam al snel de verlossende woorden: “Nog drie keer persen en ze is er”. Ik dacht alleen maar: “Ze moet snel komen en dat gaat me lukken”. Om 13:02u was het zover: Noortje werd geboren. Het allermooiste en liefste meisje dat van ons was. Ze werd op mijn borst gelegd en begon meteen te drinken. Ik wilde graag borstvoeding geven en gelukkig ging dit meteen goed. Ik voelde me intens gelukkig. Wat mij totaal was ontgaan en waar ik nooit bij na heb gedacht, was dat mijn placenta er nog uit moest. Dit ging helaas niet vanzelf. Ik hoorde de dokter nog zeggen: “Als deze niet snel komt, moet het operatief”. Ik dacht: “Alles is goed gedaan en dan zou ik hierom nog een operatie moeten ondergaan?” Ik kreeg een infuus en een prik in mijn been en toen kwam de placenta los. Mijn god, wat was dit voor ding? En dan ook nog de vraag: “Wil je er een foto van maken?”. “Een foto? Mijn god alsjeblieft niet, doe het zo snel mogelijk weg”, dacht ik. Ik moest plassen en stapte onder de douche. Noortje lag bij mijn vriend op zijn borst om op haar juiste temperatuur te komen.
Zo gek eigenlijk: om 11:45u waren we in het ziekenhuis, om 13:02u was ze er al en om 16:00u reden we naar ons huis met op de achterbank onze baby. Diezelfde avond zaten we aan de taart en dronken we champagne (ik thee) met onze beide families en proostten we op de komst van Noortje.
De kraamweek die volgde, heb ik als prima ervaren. De kraamtranen waar iedereen het over heeft, die bestaan inderdaad. Donderdag 12 december begonnen ze en dat heeft zeker 1,5 week geduurd. Ik huilde om niks. Mijn vriend vroeg op een gegeven moment: “Ben je wel gelukkig?” En het enige wat ik dacht was: “Dol gelukkig! Geen idee waarom ik huil”. Ik noem ze tranen van geluk. Ons wondertje is geboren. Ze is alles waar ik van droomde en nog meer! We hopen over een tijdje op een broertje of zusje voor Noortje, maar voor nu genieten we volop van haar. Ze is mijn allergrootste cadeau en ik hoop voor iedereen die een kindje mag krijgen dat ze net zo gelukkig mogen worden als ik. Tip: volg je gevoel en zorg voor je baby zoals jij denkt dat goed is. Alle adviezen zijn lief bedoeld, maar je voelt zelf het beste aan wat goed is. Dat levert ook meteen minder stress op, dus een win win.
O ja en nog een kleine tip voor alle aanstaande mama’s: geef een babyborrel, zodat je in het begin je rust kan nemen en lekker kan coconnen met je baby en partner.
JOANNA
