Lieve schatten,
Ik moet jullie mijn excuses aanbieden. Ik ben de laatste tijd niet helemaal mezelf, maar dat heeft echt niets met jullie te maken. Normaal ben ik iemand die redelijk positief in het leven staat, maar de laatste dagen voel ik me een beetje down. Zou het liggen aan de verdomde Corona of is het gewoon de einde-winter-dip die ik ieder jaar heb? Ik weet het niet, maar alles vliegt me een beetje aan. Ik heb af en toe en kort lontje, en we doen ook niet zoveel leuke dingen samen als dat ik zou willen.
Ik mis het gewone leven. Onbezorgd afspreken met vrienden en vriendinnen, mensen knuffelen als je daar zin in hebt, niet gebonden zijn aan een tijd. Iedereen is zo druk met zijn eigen ding en zit in zijn eigen schulp. Ook al werken veel mensen thuis, je ziet nog steeds weinig mensen om je heen. De enige die ik bijna dagelijks aan de deur zie is de pakketbezorger. Dat is op het moment mijn beste vriend.
Ik mis de vrijheid om dingen te doen, het maakt niet uit wat. Sporten, de schoonheidsspecialiste, de dierentuin of gewoon naar een winkel als je daar zin in hebt. Gewoon iets doen wat je wil en dan vooral wanneer je het wil doen. Ik weet niet hoe jullie het beleven, maar iedere dag lijkt zo op elkaar. Het is één grote sleur en de weken gaan als een roes voorbij. En je hoort ook zoveel ellende om je heen.
Ik kan normaal gesproken andermans ellende redelijk makkelijk van me af laten glijden. Sommigen zouden me ongevoelig noemen, maar ik vind mijn eigen leven al complex genoeg om andermans uitdagingen ook op mijn schouders te nemen. Heeft niets met ongevoeligheid te maken, maar meer met zelfbescherming. Ik moet wel zeggen dat dit wel een beetje is veranderd sinds ik moeder ben, maar ik kan me nog steeds wel goed voor dingen afsluiten. Maar de laatste weken vind ik het moeilijk, en zeker wanneer ik verhalen hoor waar kinderen bij betrokken zijn. Een verhaal over een pasgeboren baby die wordt achtergelaten in een vuilniscontainer, een auto met drie kinderen (en een moeder) die opzettelijk te water rijdt zijn verhalen die heel hard binnenkomen. ”Hoe kun je dit je kinderen aandoen?, denk ik aan de ene kant. Maar tegelijkertijd denk ik: “Dat doen deze mensen toch ook niet zomaar? In wat voor ongelukkige situatie zitten zij dat ze deze keuzes moeten maken. Hoe radeloos moet je zijn?”
Ik kijk naar jullie en bedenk me hoe blij ik ben dat jullie tot nu toe geen grote drama’s hebben moeten meemaken en hoe gezegend wij zijn als gezin. Maar dat neemt niet weg dat wereld waarin we op het moment leven ook voor jullie heel bizar moet zijn. Je kunt nergens heen, je zit met je winterjas in de klas omdat de ramen openstaan, je bent al behendiger met Google Meet en online les volgen en huiswerk maken op jullie leeftijd dan dat eigenlijk normaal is. Je ziet de juf wel, maar je mag haar niet knuffelen, net als je opa en oma. Het woord Corona is een heel gewoon woord in je dagelijkse vocabulaire en je kijkt niet eens raar op als je mensen om je heen met een mondkapje ziet. Is dit dan de nieuwe werkelijkheid waarin jullie gaan opgroeien? Een wereld waarin je anderhalve meter afstand moet houden en mensen herkent aan hun mondkapje? Een wereld waarin alles helemaal uit zijn verband is gerukt? Dat is toch geen fijn vooruitzicht?
Maar gelukkig hebben jullie twee ouders die er het beste van probeer te maken, en 95% van de tijd van het leven een microfeestje proberen te maken. Natuurlijk zijn wij wel eens verdrietig en voelen we ons down, maar dat proberen we niet of nauwelijks aan jullie te laten merken. Wij huilen uit bij elkaar, als jullie aan het slapen zijn. En voordat wij gaan slapen proberen we elkaar weer aan het lachen te maken, zodat we morgen weer een stuk lichter aan de dag kunnen beginnen.
Ik wil een afspraak met jullie maken. Laten we elkaar meer knuffelen, zodat we alle gemiste knuffels met de mensen die ons dierbaar zijn met elkaar compenseren. En laten we vooral van elkaar houden en elke dag een keer hardop schaterlachen. Laten we tenslotte koesteren wat wij hebben met elkaar, want er zijn helaas veel te veel voorbeelden van mensen die weinig of niets meer te koesteren te hebben.
Uiteindelijk wordt alles beter. I love you guys!
X NATASJA (klik hier voor haar Instagram)
