Danielle schrijft een blogreeks over Noud. “De verloskundige ziet op de echo iets afwijkends aan het hartje van Noud. Mijn gevoel is dof en ik weet niet goed wat te doen. “Blijf bij ons”, schiet er door mijn hoofd. Lees de eerste blog, voordat je het tweede deel hieronder leest.
Ik heb vannacht ontzettend slecht en onrustig geslapen. Man, wat ben ik zenuwachtig voor vandaag. We moeten ons om 6:15 uur melden bij de verloskamers. Daar word ik gereed gemaakt voor de keizersnee. Er wordt bloed geprikt en een infuus geplaatst. Ik krijg een katheter en dan is het wachten tot de CTG af is. Om kwart voor 8 mogen we naar de operatiekamer. Daar word mijn man klaar gestoomd om opnieuw papa te worden. Hij krijgt een doktersmuts op en een heel pak aan. De zuster grapt nog: “Maatje M denk ik?” Dat gaat natuurlijk nooit passen. Er worden nog foto’s gemaakt van ons samen en dan vertrekken we naar de operatiekamer. Als de ruggenprik zit, voel ik mij opgelucht en redelijk ontspannen. Ik ben reuze benieuwd naar onze baby en hoop dat alles voorspoedig verloopt. Gelukkig is ons kindje er al binnen een kwartier. Het gaat zo snel. Ik mag Noud bewonderen door het operatieluikje. Hij laat direct van zich horen. Hij huilt! Wat goed! Ik ben opgelucht, want dit doet hij in ieder geval goed. Mijn man loopt met hem mee naar de kinderartsen en daar kijken ze hem helemaal na. Als alles goed gaat, wordt hij direct slapende gebracht en beademd. Ook papa moet hem loslaten, want hij wordt weggereden naar de operatiekamer. Min man zit weer naast mij, terwijl ik word gehecht. Als dit eenmaal klaar is, mag ik naar de uitslaapkamer.
Rond 9:00 mag ik naar de kraamafdeling. Gelukkig hebben we een eigen kamer, zonder andere kraamvrouwen en baby’s om ons heen. Ook mijn man krijgt een eigen bed. Door de Corona mag hij eigenlijk niet blijven, maar door de heftige situatie, wordt voor ons alles anders gedaan. Om kwart voor 12 komen de cardiologen naar ons toe: de operatie is geslaagd! Zonder lekkage! Wat zijn wij zichtbaar opgelucht. We krijgen de ballonkatheter waarmee de arts het hartje heeft geopereerd als “eerste kraamcadeau”, zoals met een knipoog wordt gezegd. Om twee uur mogen we naar onze zoon toe. Noud is geïnstalleerd op de NICU-afdeling. We gaan met bed en al naar hem toe. Hij ligt vol aan allemaal snoertjes en toeters en bellen. Ik vind het moeilijk om daar doorheen te kijken, maar hij heeft alle hulp nodig. Onze zoon is rustig en ik kan er net bij om mijn linkerhand op zijn voetjes neer te leggen. “En nu wordt het vechten lieverd”, fluister ik. Aan het einde van de dag krijg ik veel pijn en gaat mijn man ’s avonds alleen naar Noud. Hij stuurt in de familieapp dat hij het zwaar heeft en het moeilijk vindt om ons kindje zo te zien liggen. Hij wil hem vast houden en beschermen, maar dat kan niet. Als mijn man terug is, hebben we het er over. Wat sta je als ouders machteloos. We willen zoveel, maar we kunnen niets dan toekijken en een hand op hem neerleggen, zodat hij weet dat we er zijn. Later die avond krijg ik een ontzettend harde terugval. Ik heb enorm veel pijn, omdat ik mezelf niet in acht heb genomen. Ik wilde constant naar mijn zoon en ik heb niet naar mijn eigen lijf geluisterd. Ook weigerde ik morfine, want ik wilde helder zijn als ik naar Noud mocht. Er wordt ‘s avonds laat besloten dat ik terug naar recovery moet en een paar shots morfine krijg, zodat de pijn minder wordt en ik hopelijk een goede nacht kan maken. De pijn wordt inderdaad snel minder, maar een goede nacht lukt helaas niet. Ik ben onrustig in mijn hoofd en blijf maar doormalen.
Het is vrijdag 15 mei 2020, 7:30 uur en het eerste wat ik doe als ik wakker ben, is bellen naar de NICU. Onze zoon heeft goed geslapen, zijn waardes zijn prima en zijn katheter loopt. Hij is stabiel, maar heeft nog niet gepoept. We gaan eerst ontbijten en daarna naar hem toe. Als wij er net zijn, krijgt hij een hartecho. We besluiten op de gang te wachten. Daar zien we allemaal foto’s en verhaaltjes hangen van andere kindjes op de NICU. Van sommige raken we positief gestemd en van sommige zakt ons de moed nog verder in onze schoenen. De artsen zijn inmiddels klaar met de hartecho. De uitslag horen wij later. We zitten nog een uurtje bij Noud en dan is onze tijd al weer om helaas. Stomme coronaregels.
Als we later in de middag weer naar Noud gaan, is er minder goed nieuws. Omdat hij zelf wil ademhalen, is de morfine iets opgehoogd en krijgt hij volledige ondersteuning met de beademing. Hij moet namelijk eerst goed rusten en bijkomen van de operatie. Verder zijn zijn waardes stabiel, maar zijn hartje niet. De situatie blijft uiterst zorgelijk. Die woorden alleen al: “uiterst zorgelijk”, geven mij de rillingen. Later die avond hebben ze een camera opgehangen bij de couveuse van Noud. Nu kunnen wij elke keer even spieken hoe het met hem gaat en foto’s via die camera maken. Het is fijn dat de camera er is, maar aan de andere kant maakt het mij onrustig. Ik kijk continu hoe het met hem gaat. Ook ’s nachts als ik eigenlijk moet slapen.
DANIELLE
