Meike is een vaste schrijfster en schrijft over het overlijden van Nola en haar diepe rauwe rouw. Bekijk hier al haar schrijfsels.
Een zielige moeder met wie ik op de middelbare school heb gezeten, een zielige moeder met wie ik in 2013 stage liep op Curaçao, een zielige moeder die bij Farley op de middelbare school heeft gezeten, een (oud) zielige moeder die mijn overbuurvrouw is, een zielige moeder die bij een bedrijf werkt waar mijn bedrijf mee samenwerkt en een zielige moeder die ook in Utrecht heeft gestudeerd en met wie ik wel eens op een festival heb gestaan… Om je heen zijn er stiekem meer zielige moeders dan je denkt.
Social media is een vloek. Maar door social media ben ik wel in contact gekomen met een (heleboel) lotgenoten. Allemaal vrouwen die door dezelfde hel gaan als waar ik doorheen ga. Allemaal vrouwen die zich herkennen in mijn woorden en soms letterlijk zeggen: ‘Het is net alsof ik mijn eigen gedachtes teruglees in jouw blogs’. Die mijn verhalen soms doorsturen aan familie of vrienden om ze te laten lezen, zodat hun naasten beter begrijpen hoe ze dingen ervaren. Ik kan niet goed omschrijven hoe mij dat laat voelen. Ergens doet het me goed dat anderen iets aan mijn verhalen hebben. Maar het maakt mij ook verdrietig. Dat de heftigheid aan emoties en gedachtes bijna universeel is. Dat je, wanneer je de club van zielige moeders betreedt, ineens een proces instapt waarin je dus niet alleen bent, ook al voel je je de meest eenzame persoon op aarde.
Ik mag mezelf misschien “gelukkig” prijzen dat ik zoveel lotgenoten spreek waar ik mijn verhaal kwijt kan. Waar we aan een half woord al genoeg hebben en exact weten hoe het is. Zoals mijn zus zei: ‘Die lotgenoten lopen nu in hetzelfde tempo als jij. Zelfs voor mij, als zus en als tante, is het al moeilijk om te begrijpen hoe het écht voor jou is’. Ondertussen spreek ik dus veel andere zielige moeders met een dood kind. Maar soms ook zielige moeders met een ziek of gehandicapt kind. Daar zitten namelijk ook akelig veel overeenkomsten in verdriet en emoties. Ik heb de afgelopen weken heel veel wandel blinddates gehad. Waarbij ik met iemand afsprak op locatie om te gaan wandelen nadat we al uren via Whatsapp hadden gepraat. Het voelt met deze andere zielige moeders alsof we elkaar al jaren kennen. Gewoon, omdat we dezelfde taal spreken.
Ik krijg heel veel lieve berichten. Ook van volslagen onbekenden die een luisterend oor bieden. Was misschien ergens mijn angst om compleet vergeten of genegeerd te worden, is juist het tegenovergestelde het geval. Onze families en vrienden, de buren, lotgenoten en onbekenden die ook nog een luisterend oor aanbieden. Toen ik nog niet werkte, was ik wel 10 uur per dag in contact en aan het praten. Praten over Nola, maar ook aan het luisteren naar andere zielige moeders. Waar de overeenkomsten in gevoel zitten en soms kleine nuances. Maar nu ben ik weer gaan werken en ben ik zelfs aan het stoeien met mijn tijd, ook omdat ik andere zielige moeders graag wil aanhoren als ze de moeite nemen om mij een berichtje te sturen nadat ze mijn verhalen hebben gelezen. Ik probeer alle namen te onthouden van de kindjes die zijn overleden, wat nog een behoorlijke opgave is omdat het er zoveel zijn.
Social media is een vloek. Ik kan mezelf namelijk nog steeds niet beheersen om foto’s van zwangere vrouwen of pasgeboren baby’s aan te klikken. Een soort masochisme wat ik niet kan bedwingen. Onder het mom: #BEATTHEALGORITHM ben ik maar foto’s van puppy’s gaan liken in de hoop dat er andere content op mijn tijdlijn naar voren komt. Naast blakend gezonde baby’s nu ook steeds meer gehandicapte of overleden kindjes. Waarschijnlijk omdat ik met lotgenoten ben gelinkt en ik de foto’s van hun kindje like of van commentaar voorzie. Dat samen met mijn historie van veelvuldig zoeken naar voeding, sport, mixed babies en curly hair maakt het nu een nogal vreemde en lugubere combinatie. Mijn tijdlijn bestaat uit 50% zwangerschap en blij moederschap afgewisseld met een fitgirl, wat gehandicapte of overleden kindjes en een verdwaalde puppy.
Social media… Als Nola had geleefd, dan had ik niets van haar gedeeld. Misschien alleen bij haar geboorte en misschien af en toe een foto zonder haar gezicht in beeld. Gek, dat die behoefte om haar zo “groots” met de wereld te delen er dan nu wel is. Alsof het een te groot gemis is dat niemand haar echt heeft mogen leren kennen. Ja, makkelijk praten, want elk kindje wat is overleden is een groot gemis.
De club van zielige moeders. Het heeft ergens bijna iets weg van een studentenvereniging. Hoor ik bij jaartje ‘20. Spreek ik ook wel eens een “ouderejaars” die zich herkent in mijn verhalen en weer de rillingen krijgt over de heftigheid van dit eerste stadium van rouw. Die toch ook nog steeds worstelt en nog regelmatig overvallen wordt door de emoties en rouw. Iets wat waarschijnlijk altijd wel zal blijven. Is er ook een bepaald gevoel van anciënniteit. Zijn we allemaal gelinkt met elkaar en taggen we elkaar in berichten op dagen zoals “wereld lichtjes dag”, maar is het wel opvallend dat de zielige moeders uit 2019 de moeders uit dat jaartje taggen en ik bij de nieuwste lichting hoor. Sturen we elkaar kaartjes en armbandjes, maar denk ik ook vaak aan de lichting van volgend jaar. De lichting die nu zwanger is en begin 2021 is uitgerekend of nu misschien net, nietsvermoedend, dólblij is met een positieve zwangerschapstest. Die nog zorgeloos en onbevangen zijn. Of de toekomstig zielige moeders wiens kindje nu al geboren is, maar plots overlijdt bij 3 maanden, 1,5 jaar of misschien zelfs 18 jaar oud. De toekomstige moeders die het clubje van zielige moeders gaan betreden nog zonder dat ze ervan op de hoogte zijn. De toekomstige zielige moeders die de meest afgrijselijk ontgroening door moeten om ook dezelfde taal te spreken en aan een half woord genoeg te hebben.
Een week of 2 geleden had ik een wijndate met twee andere zielige moeders. Toevallig allebei een meisjestweeling die ze zijn verloren. Via mijn blog was ik met ze in contact en informeerde de ene zielige moeder naar de andere: ‘Wie is die moeder die bang was dat haar meisjes het koud hadden op het kerkhof?’. Ik vertel de namen van de moeder en de twee meisjes en het blijkt dat de vier overleden dochters naast elkaar liggen op dezelfde begraafplaats. It’s a small world after all…. Ik had dus een date met deze twee moeders. We spraken af om half 5 en vergaten compleet de tijd. Vier flessen wijn later kwamen we tot de conclusie dat we nonstop hadden zitten praten, lachen en huilen. Bevallingsverhalen vergelijken zoals elke newborn mama doet, praten over hoe lang welk kind heeft geleefd, de NICU ervaringen en de uitvaart. Ik realiseer me ineens dat we alle drie een spoedkeizersnede hebben gehad. Fijn, daar kunnen we ook elkaar in vinden, want stiekem ben ik jaloers op de zielige moeders die dat niet hebben gehad. Ik kijk naar deze twee zielige moeders en kom tot de conclusie dat ze allebei ook hele heftige verhalen hebben, ook wel aan de heftige kant van het spectrum zitten… Maar vraag ik me ineens af: ‘Vinden ze mij misschien minder zielig, omdat ik “maar” één kindje ben kwijtgeraakt?’
2020. Het was geen goed jaar voor meisjes. Gevoelsmatig dan. Spreek ik op de één of andere manier 80% zielige moeders wiens dochter is overleden. Zelfs vier moeders waarvan de meisjes tweeling is overleden. Zijn dat al gelijk acht meisjes bij elkaar, dat tikt hard aan. Allemaal zielige moeders die hopen in 2021 weer een kindje te mogen krijgen (en stiekem hopen op weer een meisje. Of een zoon met humor die op latere leeftijd er wel om kan lachen dat zijn moeder hem altijd jurkjes aan deed).
2021. Laten we hopen dat het het jaar wordt voor de zielige moeders uit 2020. Hoor ik om me heen al de eerste berichten over een positieve test. Leven we zó enorm met elkaar mee en delen details en voeren gesprekken die voor een buitenstaander waarschijnlijk als volkomen geschift zullen klinken. De angst, paniek en diversiteit van emoties van zielige moeders die weer zwanger zijn. De wens naar een levend kind ongenadig groot. Zielige moeders die afgrijselijke dingen hebben meegemaakt, maar waarbij de wens toch groter is dan de angst. 2021… Ik hoop dat de krantenkoppen volgend jaar zijn: “De baby’s van zielige moeders komen uit de lucht vallen!”. Ik hoop van harte dat ik volgend jaar weer in net zo’n babyboom mag zitten als dat ik dit jaar deed. Alleen dan een babyboom van zielige moeders. En stilletjes, hoop ik dat ik er zelf ook bij mag horen.
MEIKE
