21 November 2019 was een dag om nooit te vergeten! De mooiste, maar ook meest heftige en intense dag van ons leven. Na een fijne 9 maanden zwangerschap, werd ik op woensdag 20 november wakker met een soort van menstruatiekrampen. “Zou dit het zijn? Is dit het begin van de bevalling?”, dacht ik. Diezelfde ochtend heb ik op de valreep nog mijn nagels en tenen laten doen, want ik wilde er toch graag netjes uitzien in het ziekenhuis. Vervolgens ben ik ook nog even langs het werk gegaan om daar een promotiefilmpje voor ‘Black Friday’ op te nemen. Ondertussen werden de krampen steeds intenser en regelmatiger. Af en toe dook ik in de paskamer van onze winkel om even tot rust te komen. Tijd om naar huis te gaan en het rustig aan te doen! Een vriendin adviseerde mij om de verloskundige te bellen.
Zo gezegd, zo gedaan stond daar om 18:30 uur de verloskundige op de stoep. Op dat moment voelde ik om de 5 a 6 minuten regelmatige weeën. De verloskundige concludeerde dat er nog geen goede ontsluiting was, afwachten dus. De weeën werden die avond steeds intenser en regelmatiger waardoor ik geen oog dicht heb gedaan. Om 3 uur ’s nachts voelde ik om de 3 minuten, één minuut lang een heftige samentrekking. Ik had ‘geluk’, want ik voelde het totaalpakket: rug-, been- én buikweeën. “Tijd om de verloskundige te bellen”, dachten we. In onze slaapkamer vroeg de verloskundige aan mij: “Hoe heftig ervaar jij de pijn op een schaal van 1 tot 10?”. “ Zeker een 8!”, antwoorde ik zuchtend. “Dan moet ik je teleurstellen, want dit zijn echt nog oefenweeën. Dit kan nog wel een aantal dagen duren”, vertelde ze. Ik werd er emotioneel van. “Hoe bedoel je dit kan nog dagen duren?! Hoe doen andere vrouwen dit?”, dacht ik wanhopig.
De volgende ochtend zei Don: “Dit kan toch niet langer zo? Ik ga weer bellen!” Ik voelde mij een aansteller en durfde niet nog een keer aan de bel te trekken, maar zo kon het inderdaad ook niet verder. Gelukkig kreeg ik een half uur later te horen dat ik al bijna op 7 centimeter ontsluiting zat en dat we mochten vertrekken naar het ziekenhuis.
Daar zat ik dan in de verloskamer, op een harde houten stoel, helemaal in mijn eigen wereld! Ik probeerde mij zo goed mogelijk te concentreren, zodat ik rustig alle weeën op kon vangen. Mijn vriend Don, druktemaker pur sang, werd daar een beetje zenuwachtig van, dus begon hij maar vragen te stellen over het werk. “Hil, wanneer komen de pre-orders binnen?”. “Don, nu even niet!”, riep ik door de kamer. Mijn vliezen werden gebroken en er ging een paar uur voorbij. Rond de 8 centimeter bleek er een rand voor te zitten, waardoor de ontsluiting niet vorderde. De weeën werden intenser. “Dit is dus die weeënstorm waar mensen over praten”, schoot er door mijn hoofd. “Mocht je pijnbestrijding willen, dan is dit het moment”, vertelde de verloskundige. Na een half uur CTG draaien werd het remifentanilpompje aangesloten. Wat een verademing! Ik kon weer lachen en had er weer zin in om onze baby te ontmoeten! Al snel zat ik op volledige ontsluiting en helaas werd het pompje toen weggehaald. Dat voelde ik meteen! Don wilde nog even een rondje lopen (ik zei toch, druktemaker!), maar werd al snel opgehaald. ”Ik hou het niet meer!”, riep ik.
Met een team van vier specialisten om mijn bed, gingen we de persfase in. De coassistente onder leiding van de gynaecoloog legde mij kalm uit wat er ging gebeuren en wat ik moest doen. Ik voelde mij heel rustig en volgde de instructies op. Dit vond ik de meest pijnlijke fase van de hele bevalling. Non-stop keek ik op de klok, omdat mij was verteld dat het ongeveer een uur ging duren. Nou, ik heb de wijzers van de klok nog nooit zo traag zien draaien… Na een uur riep ik dat ik echt niet meer kon. ‘’We kunnen je helpen, maar je kan het heel goed zelf’’, antwoorde de gynaecoloog. Er leek geen eind aan te komen… ‘’Het is echt nog maar één of twee keer persen Hilke’’, vertelde de coassistente. Daar kwam die oerkracht. Don stond klaar om onze dochter aan te pakken en binnen een paar seconden lag Candice op mijn buik. Dat moment, wat we toen voelden, er zijn geen woorden die dat gevoel kunnen beschrijven! Onze lieve, mooie, kleine Candice Khloé Grobben was geboren.
Na een uur riep ik alweer door de verloskamer dat ik het morgen zo weer zou doen. Ik vond het pijnlijk, maar ook zo fantastisch tegelijk! Echt, alle clichés zijn waar! En om Don zo te zien met ons kleine meisje op zijn borst, zorgde voor nog meer tranen van geluk. Wat hebben we een geweldige zorg ontvangen bij het ZGT Almelo. Het was van ons een bewuste keuze om te bevallen in het ziekenhuis en bij een tweede zouden we dit zo weer doen! Vol adrenaline ontvingen we bezoek van onze beide families. Ik voelde mij meteen goed. “Een bevalling volgens het boekje”, waren de woorden die in het bevallingsverslag stonden.
HILKE
