Op 4 mei 2019 deed ik een zwangerschapstest. En wat bleek: we waren eindelijk zwanger! Het liefst wilde ik het van de daken schreeuwen, maar ik hield me in tot ik ongeveer 12 weken zwanger was. Wel had ik het verteld aan wat familieleden en goede vrienden. De eerste echo’s zagen er goed uit. Wat was dat fijn om ons kindje zo te zien! We keken uit naar de volgende echo’s.
Op 14 augustus was ik 18,5 week zwanger en hadden we al de “20” weken echo. Remi en ik reden naar de verloskundigenpraktijk. Ik had er veel zin in. Eindelijk zouden we horen of we een jongen of meisje zouden krijgen. En de verloskundige ging kijken of alles gezond was. Wel ging er nog even door mijn hoofd: “Wat als ons kindje iets heeft?” Maar die gedachte was snel weer weg. “Dat overkomt ons toch niet”, dacht ik.
Op het eerste gezicht zag alles er goed uit. Totdat de verloskundige mij vertelde dat ons kindje een open ruggetje (spina bifida) had. Ik klapte dicht. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Mijn wereld stortte op dat moment in. Het eerste wat ik vroeg was of dit te genezen was. ‘Nee’, zei Joost (de verloskundige). ‘Er is wel een operatie mogelijk, maar helemaal verhelpen kan niet.’ Ook was de vraag of ik hier wel voor in aanmerking kon komen. Joost heeft nog gekeken naar het geslacht en vertelde ons dat het een meisje werd. Daarna is hij gestopt met de echo. We gingen met z’n drieën aan tafel zitten en Joost besprak met ons wat nu de vervolgstappen waren. Hij vroeg hoe we ons voelden en legde uit wat spina bifida precies inhield. Toen ik dit allemaal hoorde was mijn eerste ingeving: ‘Dit wil ik niet’. Ik heb dit ook uitgesproken en Remi dacht er toen ook precies zo over. Joost vroeg of we dit allemaal even wilden laten bezinken en maakte voor ons een afspraak in het UMC, waar we de volgende dag al terecht konden.
Op 15 augustus reden Remi, mijn moeder en ik naar het UMC in Utrecht. Daar kregen we een uitgebreide echo. Ik was erg zenuwachtig. Stiekem hoopte ik nog dat de verloskundige het niet goed had gezien en dat er niks aan de hand was. Dit was helaas niet het geval. Toen ze bezig waren met de echo zagen ze ook dat ons meisje klompvoeten had. Ze had te veel vocht in haar hersenen waardoor ze een waterhoofdje had. Deze symptomen zie je vaak bij een open ruggetje. Ze wilden ook kijken hoe hoog het open ruggetje was, maar ons meisje lag op haar rug waardoor ze het niet goed konden zien. Ze probeerden haar te draaien. De echo duurde inmiddels al langer dan een uur en ik kreeg last van mijn buik. Ik dacht: “Jullie kunnen stoppen. Mijn beslissing heb ik in mijn hoofd allang gemaakt.” Na de echo kregen we een gesprek met de kinderneuroloog. Hij vertelde dat ons meisje waarschijnlijk niet kon lopen, staan of zitten. De keuze werd voor ons alleen maar meer bevestigd. Remi en ik gaven hardop aan dat we de zwangerschap wilden beëindigen. Dit kon, alleen in Nederland is het wettelijk verplicht om hier 5 dagen over na te denken.
Die 5 dagen bedenktijd gingen voor mij heel langzaam voorbij. Ik leefde in een soort waas. Alles ging langs me heen. Ook hoopte ik stiekem dat het allemaal één grote nachtmerrie was. Die 5 dagen heb ik veel met Remi gesproken over alles, maar onze keuze bleef onveranderd.
Op 20 augustus gingen Remi, mijn moeder en ik weer naar het UMC. Hier kreeg ik nog een echo en wat gesprekken. Tijdens het gesprek bij de gynaecoloog vertelden we dat we nog steeds achter onze beslissing stonden. Ik kreeg 1 tablet mee naar huis. Deze zorgde ervoor dat de baarmoeder al wat zou oprekken en dat Mila waarschijnlijk al zou overlijden in de buik. Ik heb dit gelijk ingenomen toen ik thuis was en er niet te veel over nagedacht.
Ik werd 22 augustus ingeleid en 23 augustus 2019 om 05:07 uur is onze mooie dochter Mila geboren. Ze mocht met ons mee naar huis. Dit was heel fijn. Mijn moeder en ik zijn voordat ik werd ingeleid naar de stoffenkraam gegaan. Ik heb stof uitgekozen en daar heeft mijn moeder een mandje voor Mila van gemaakt waar Mila in kon liggen. Ook maakten we gebruik van de watermethode. Hierbij werd Mila in een bakje met water gelegd. Ze nam gelijk de foetushouding aan. Ook bleef ze hierdoor langer mooi. Dat weekend zijn er nog vrienden en familie langs gekomen om Mila te bewonderen.
Op 27 augustus hadden we de crematie van Mila met een klein groepje familie en vrienden. Dit was een erg emotioneel, maar mooi afscheid. Haar as konden we een maand later ophalen. Ze heeft nu een plekje in ons huis met een foto en kaartje. Het is echt Mila haar plekje. We branden als we thuis zijn altijd een kaarsje voor haar. We missen haar heel erg en ze heeft voor altijd een plekje in ons hart.
Op 11 mei 2020, een jaar en een week later dat ik zwanger was van Mila, deden we weer een zwangerschapstest. We waren weer in blijde verwachting! Pas na de 20 weken echo, die gelukkig goed was, kon ik echt genieten. Ik wist vanaf toen dat alles goed was. Inmiddels ben ik 24 weken zwanger en gaat alles prima. Het blijft spannend, maar we gaan er vanuit dat alles goed komt en dat Mila er een lief, klein broertje bij krijgt.
DIANE
