Ik zou niet taboe doorbrekend zijn als ik ook schrijf over mijn gebreken, over zaken die je liever niet bespreekt, omdat ze gênant zijn en je je daarvoor schaamt. Ik heb iets gedaan waar ik waarschijnlijk heel mijn leven spijt van zal hebben. Ik heb dit mijn kinderen aangedaan, hoe kunnen ze mij nou ooit nog serieus nemen? Zal dit ze later beïnvloeden als volwassenen? Dit kan ik misschien met spullen doen, maar niet met een levend dier dat al aan ons gewend is. Een levend dier dat mij in vertrouwen neemt en bij mij komt om te schuilen als het hem te druk wordt. Een levend babypoesje, een kitten die ik heb geadopteerd.
Op 23 december 2020 kochten wij een prachtige Siberische kat, Neva masquerade, voor veel te veel geld. Toen wij daar waren, bleek hij nog slechts 10 weken jong te zijn, maar is er dan een weg terug? Helaas waren we naïef en dachten we dat de punten: ouders aanwezig, goed gesocialiseerd en nagekeken door de dierenarts voldoende waren. Achteraf mag dit ras pas met een week of 15 a 16 weg bij de moeder. Katten moeten van hun moeder leren wat wel en niet mag. Ze leren een kat te zijn en hun instincten te volgen. Wanneer dit niet gebeurt, zou je een kat kunnen krijgen met gedragsproblemen. Daarbij willen deze katten het liefst ook nog eens met z’n tweeën uit huis. Note: Als je een ras (kat) wilt kopen, zoek dan een erkende fokker en schrijf je in zodat je op een wachtlijst komt. Hier heb je gewoonweg de meeste garantie dat je een gezonde en goed gesocialiseerde kat kunt adopteren.
De kinderen waren gigantisch blij. George zat in een doos onder de kerstboom met zijn prachtige witte vacht en hemels blauwe ogen. Voor ons als ‘honden personen’ was het wennen, maar elke dag vonden we hem leuker. Na een week of twee begon hij brutaler te worden en meer kittengedrag te vertonen. Onze blinde chihuahua Maci van 13 jaar oud werd hier de dupe van. Mijn man noemde het aanvallen, ik spelen. Beide dieren konden hier niets aan doen. George wilde graag spelen en Maci slapen. Ik wilde dit graag, daarom romantiseerde ik meer dan dat ik de negatieve kanten bekeek. Ik dacht: “Leuk een kitten, waar Maci lekker mee kan slapen in zijn mand”. Maar na de zoveelste helse nacht met een miauwende kat, een piepende hond en alle kinderen wakker, waren wij het zat. Zelfs de kinderen zeiden dat dit zo niet meer kon. Ik zocht contact met de lieve familie waar we een week mee hadden gechat, voor een eventuele overname van onze kat. Diezelfde middag kwamen ze hem ophalen, want zo’n nacht wilden wij niet nog een keer. Vanaf het moment dat ik had toegezegd voelde ik mij verschrikkelijk.
Nu zijn we acht dagen verder en de kinderen hebben zich er al compleet over heen gezet en zijn doorgegaan. Ze zijn blij dat de kat nieuwe baasjes heeft en een fijn leven krijgt. Ik daarentegen kan niet stoppen met huilen. Ik voel me zo ontzettend schuldig. Als je ergens aan begint, moet je het afmaken en andere oplossingen bedenken. Achteraf had ik misschien George zijn voerbak en kattenbak boven kunnen zetten met de tussendeur ’s nachts dicht. Zo kon Maci misschien wèl rustig slapen, maar dit is allemaal achteraf. Hij is nu weg. Er waren ook echt hele mooie momenten waar ze wel samen sliepen. Het ging alleen steeds weer mis in de avond.
Het aanschaffen was misschien te snel. Misschien hadden we moeten wachten tot onze hond er niet meer was, maar we wilden hem niet met iets nieuws vervangen. Ik kan hier zo slecht mee leven. Ik mis onze kitten verschrikkelijk erg. Ik droom vaak dat hij wegloopt naar ons toe en ik hoor hem ‘s nachts miauwen. Het is vreselijk en ik weet niet of en wanneer dit ooit zal slijten… Nu ben ik er toch wel achter dat ik geen honden- of kattenmens ben, maar een dierenmens. Ik hou vaak meer van dieren, dan van mensen en dat is al heel mijn leven zo. Het spijt me zo.
MIRIAM PATAKI
ik zit met hetzelfde dilemma, ik heb een halfjaar geleden twee kittens aangeschaft met het idee dat als je er twee hebt ze elkaar vermaken op de momenten dat wij geen tijd hebben of weg zijn, ons hele huis staat vol met krabpalen, tunnels en speelgoed maar ze slopen de hele boel en ik ben er echt zonder overdrijven 24/7 mee bezig, ik ben opgegroeid met katten heb ze altijd gehad en we zijn zelfs gastouder geweest voor kittens uit het asiel maar dit heb ik nog nooit meegemaakt.
ik zie het momenteel alleen maar als last en voel me daar zo schuldig over.
het zijn raskatten en wij wonen in de stad, wel heel ruim maar naar buiten gaan is sowieso geen optie.
ik heb echt spijt als haren op mijn hoofd.