Elfri: Vanaf het moment dat ik de eerste positieve zwangerschapstest in mijn handen had, ging er een knop om. Ik zou moeder worden en dat betekende een nieuwe identiteit die een paar minuten geleden nog niet bestond. Nu wel. Jim en ik zijn nu 7,5 jaar bij elkaar, waarvan bijna 4 jaar ouders. We leerden elkaar kennen op het werk. Ik had toen nog een relatie, maar ik viel halsoverkop voor Jim. Hij gelukkig ook voor mij, dus wij waren eigenlijk vanaf dag één onafscheidelijk. We werden snel verliefd, hadden een geweldige tijd en groeiden zeer natuurlijk in onze relatie. We hadden zeker onze ruzies, maar voor ons was het duidelijk dat wij samen oud zouden worden.
Jim: De manier waarop ik mij voelde tijdens het begin van onze relatie, had ik nog nooit meegemaakt. We gingen snel, maar dat voelde voor ons allebei goed. Onze omgeving heeft daar af en toe wel vraagtekens bij gezet, maar wij niet. We wilden alles samen doen en spendeerden niet alleen onze vrije tijd met elkaar, maar ook op het werk waren we vaak samen. Er was voor ons geen reden om het niet te doen. We merkten beide dat alles klopte.
Elfri: Op het moment dat onze oudste dochter was geboren, merkte ik dat er iets verschoof in onze relatie. Hij en ik waren niet meer het belangrijkste, maar zij. Onze dochter was het middelpunt geworden. We waren in eerste plaats ouders en niet geliefden. Moest ik overigens ook totaal niet aan denken. Mijn borsten hadden bijvoorbeeld een hele andere functie gekregen. Die waren bestemd voor voeding, en dan ook echt alleen bestemd voor voeding. Het beetje energie wat ik had, ging naar luiers verschonen, wiegen en voeden. Vaak vergat ik dat er nog iets anders in mijn kast hing dan een gemakkelijke pyjama en de t-shirts van Jim. De kapper? Mijn haar kon in een knot. Samen eten? Ik stond te wiegen of ik lag voor pampus op de bank.
Jim: Pas vanaf het moment dat we niet meer onbezorgd in het leven konden staan, kregen we door hoe waardevol dat eigenlijk was. We konden voorheen altijd doen en laten wat we wilden. Uit eten? Doen we. Zondag in bed doorbrengen? Doen we. We genoten van de tijd dat we ’s ochtends pas hoefden te bedenken wat we die dag gingen doen en dat zorgde voor hele spontane herinneringen en momenten samen. Doordat we ons leven op die manier hadden ingericht, was geen enkele dag eigenlijk hetzelfde en hadden we altijd zin in de volgende dag. Dat had natuurlijk een grote invloed op onze relatie. We konden samen zijn en beleefden veel mooie momenten samen. Ik vond het leuk om romantische dingen te bedenken en uit te voeren en zowel emotioneel als lichamelijk voelden we ons aan elkaar verbonden
Elfri: In het eerste jaar van het ouderschap is in verschillende optieken hard werken. Ik groeide en ontdekte mijn kindje. Ook in de relatie veranderde veel. De relatie kwam op de achtergrond terecht. We zijn sinds dat wij ouders zijn nog geen enkele nacht alleen met zijn tweeën geweest. Ik schrik daar best van als ik dat zo opschrijf. In bijna vier jaar zijn wij nog geen nacht met zijn tweeën alleen geweest. Dat is geen onwil, maar er is op dit moment geen mogelijkheid om dit te faciliteren. Mijn liefde is niet minder geworden, maar de tijd en energie ging niet meer direct naar elkaar. We waren veel samen, maar dan wel als gezin. We werden papa en mama en bleven elkaars beste vriend, maar de passie en de relatie die stonden een beetje te verstoffen in de hoek. Dit Betekende niet dat wij in kuisheid leefden, er gebeurde heus wel wat tussen de lakens. Maar daar draait het niet alleen om in de relatie. Je wilt ook samen dromen, herinneringen maken, van elkaar genieten als persoon.
Jim: Vanaf het moment dat we ouders waren, kregen we ook gelijk een hele andere levensstijl. We konden niet meer doen en laten wat we wilden. Van vrijwel alleen maar leuke dagen, gingen we naar vooral hele vermoeiende dagen. Natuurlijk zijn er momenten waar je samen van kan genieten, maar dat gevoel is snel weer weg als je voor de derde keer die dag een baby in slaap aan het wiegen bent. Of als de biefstuk die je had besteld met de hoop op een romantisch avondje, koud staat te worden op de eettafel. Vanaf dat moment had ik het idee dat we vaak alleen nog maar samen de tijd aan het ‘doorkomen’ waren, in plaats van dat we samen ‘een leven aan het leiden waren’. Zoals Elfri hiervoor al zei heeft dat niks met de liefde voor elkaar te maken, die is er altijd in onverminderde vorm geweest, alleen was er wel minder ruimte en vooral energie om deze liefde te uiten. Het voelde vooral heel vertrouwd met elkaar, maar romantiek en genegenheid was naar de achtergrond gevallen.
Elfri: “Do not take eachother for granted”. Dat moet ik echt in mijn achterhoofd houden. Mijn liefde voor Jim is en blijft heel natuurlijk groeien, zoals het altijd heeft gedaan. Maar dat moet je wel blijven uiten naar elkaar. Zorg dat je samen kan genieten, dat je herinneringen kan maken, samen kan dromen en de ander echt kan zien. In mei 2021 zeggen wij het ja-woord tegen elkaar voor de ogen van onze lieve vrienden en familie. Maar ik zal het meeste ja zeggen tegen de rest van mijn leven met Jim en dat ik zo blij ben dat hij 7,5 jaar geleden mijn leven op zijn kop zette.
Jim: Ondertussen zijn we twee dochters en bijna vier jaar verder sinds dat we ouders geworden zijn. In die periode hebben we veel geleerd, waarvan in mijn ogen het belangrijkste is dat we hebben leren genieten van het leven dat we leiden. Ook al gaat het niet altijd even makkelijk. We zijn samen ouders, maar we zijn ook gewoon ‘samen’. Of ik nou denk aan iets simpels als de volgende dag of iets ingrijpends als een carriereswitch, bij iedere keuze heb ik automatisch het gevolg voor Elfri in mijn achterhoofd. Ik ben er ondertussen al lang achter: als Elfri gelukkig is, ben ik het ook. Hoe cliché dat ook klinkt, het is wel waar.
JIM EN ELFRI
