Marjolein schrijft in haar minireeks over het verlies van haar baby. In haar eerste stuk schrijft ze over haar zwangerschap en dat ze een CTG afwees. Hier heeft ze enorme spijt van. Had ze het maar gedaan… In haar tweede blog schrijft ze over de hoop op een gezond kindje na de geboorte. In haar derde blog staat haar bevalling en de start van baby Ilja. Het is fijn als je dat hebt gelezen, voordat je hieronder deel 4 leest.
Ilja wordt steeds rozer doordat hij gekoeld wordt. Het lijkt steeds meer of hij slaapt, hij wordt alleen niet wakker…
Onze uitvaartbegeleidster had gevraagd of we Ilja mee naar huis wilden nemen. Voor de bevalling dachten we van niet. Toen hij geboren was wisten we dat we hem mee wilden nemen. Hij ‘sliep’ vannacht ook bij ons op de kamer en dat voelde zo fijn. Nu kon het nog. Hij hoorde bij ons. We hebben hem ’s morgens gepakt en geknuffeld. We hebben foto’s en een filmpje gemaakt. Ik wiegde hem automatisch. Zo mooi en zo pijnlijk tegelijk. Mijn lijf reageerde alsof hij leefde en mijn hoofd besefte keihard dat wiegen geen zin had. Ik kon hem niet troosten. Hij zou nooit huilen. We zijn achteraf heel blij met dit moment als gezin van drie samen, waarbij we alle aandacht voor hem hadden.
Later op de ochtend gingen we een wandelingetje maken in het ziekenhuis (ik vergat steeds dat ik pas bevallen was). We wilden naar de binnentuin, maar deze was gesloten wegens onderhoud. Toen gingen we even door de hoofduitgang naar buiten. Daar moest ik plotseling zo hard huilen. ‘We hadden met onze baby naar buiten moeten lopen’, fluisterde ik. Eenmaal buiten ging het weer met me. We liepen naar een bankje. Daar wilde mijn vriend ineens zo snel mogelijk terug. ‘We kunnen Ilja toch niet alleen laten?’, dacht hij. We vonden het op dat moment wel een goede oefening, want straks moesten we hem ook alleen achterlaten. Ilja zou worden opgehaald om naar het mortuarium gebracht te worden. We hebben gekozen voor obductie, omdat we zo graag wilden weten wat de oorzaak was van zijn overlijden. Ook wilde ik graag dat zijn leven in mijn buik en zijn overlijden niet voor niks zijn geweest. Misschien zouden de artsen iets vinden dat gebruikt kan worden om andere baby’s te redden.
Ik vroeg of we Ilja zelf naar de obductie mogen brengen. Dit wordt eigenlijk nooit gevraagd, maar de verpleegster gaat het voor ons regelen. Mijn placenta ligt in een bak met formaline op onze kamer, klaar voor het lab. Ik wil deze graag nog even zien. De placenta werd op de OK verwijderd. Ik was onder volledige narcose, dus ik miste dit stukje. De verpleegster probeert de bak te openen. Dit lukt niet. Achteraf horen we dat formaline best giftige gassen schijnt af te geven, dus maar goed ook dat hij niet open ging. We mogen hem later bekijken in het lab.
We lopen er heen (nouja, waggelen voor mij). Daar aangekomen, krijgen we een kapje over ons haar en plastic schoenbeschermers aan. Een labmedewerker laat de placenta zien en vertelt wat de vliezen zijn en hoe het onderzoek in zijn werk gaat. Ze kunnen bijvoorbeeld aan de draaiingen in de navelstreng zien hoe beweeglijk de baby was in de buik. Ze snijden een plakje uit de placenta om de aders te kunnen bekijken. Interessant, vinden wij. Het is bijna leuk, behalve als we weer bedenken waarom we er zijn.
’s Middags brengen we Ilja naar het mortuarium. De vrouw die met ons meeloopt vraagt of er een lakentje over de wieg heen moet. Wij vinden van niet. We zijn trots op hem. Mensen zien aan ons wel dat het geen vrolijke wandeling is en kunnen zelf kiezen of ze in de wieg kijken. Aangekomen bij de lift wordt er door andere mensen plaats voor ons gemaakt, heel respectvol. Het voelt heel fijn om hem zelf te brengen. Er is een moment dat mijn vriend met de wieg en de verpleegkundigen van het ziekenhuis best snel lopen. Ik strompel er achteraan en roep: ‘Wacht op mij’. Even lachen we. Gelukkig dat kan ook nog. Bizar hoe een lach en een traan zich met elkaar vermengen. Aangekomen bij het mortuarium, worden we liefdevol ontvangen door de patholoog. Ze stelt zich aan ons voor en bekijkt Ilja. We hebben kleertjes (gekocht door zijn oma’s) in zijn wiegje gelegd die hij na het onderzoek aan mag en we willen graag de doeken houden waar hij in is gewikkeld. Dat hebben we op een briefje geschreven en bij hem gelegd. Ik vraag of we nog even alleen met hem mogen zijn. Er wordt ruimte voor ons gemaakt en we zijn even met z’n drieën in het kamertje. Daar geven we hem een kus en zeggen dat we van hem houden. We kloppen op de deur en zeggen dat we er klaar voor zijn. We lopen weer terug naar onze kamer. Steeds was ik me heel bewust van het feit dat dit de enige week was die we samen hadden. Alles moest goed gaan, want we konden het nooit meer over doen. Alles wat we konden doen voor Ilja, deden we voor hem.
We hebben de kamer opgeruimd. Alle onze spullen ingepakt en zelfs het bed afgehaald, omdat we iets te doen wilden hebben. De verpleging was verbaasd, dat hadden we echt niet hoeven doen. Ik word ontslagen uit het ziekenhuis en we gaan naar de uitgang. De verpleegkundige wacht met mij in de gang terwijl mijn vriend de auto haalt. We nemen afscheid en bedanken voor de goede zorgen. Ze wenst ons ontzettend veel sterkte en zegt dat we het goed doen samen, dat ze denkt dat we dit samen gaan redden. Lieve woorden.
Het is heel gek om in een leeg huis aan te komen. Mijn schoonouders hebben onze katten verzorgd en het huis ziet er netjes uit. Er staat een mooie bos bloemen. Onze kraamverzorgster komt kennismaken. Ik kan niet stoppen met praten. Zo’n groot verhaal moet er uit. Ik ben een beetje hyper van alle indrukken en de hormonen. ’s Middags wordt Ilja thuisgebracht door onze uitvaartbegeleidster. Ze heeft een mooi mandje gekocht met groene details. Precies passend bij de groentinten in zijn kamertje. Het is perfect. Het mandje is tijdelijk, we hebben een hartkistje besteld. We bekijken ons mooie mannetje. Wat ligt hij er vredig bij. Zijn neusje heeft een vlekje gekregen en aangekleed ziet hij er weer heel anders uit. De buurvrouw belt aan. We wilden beide buren op de hoogte stellen, maar ze waren niet thuis, dus we hadden een brief in de bus gedaan. Ze komt binnen met haar dochtertje. Ik waarschuw haar dat Ilja net gebracht is en dat hij nog beneden is. Dat is geen probleem, ons buurmeisje gaat gewoon kijken. We krijgen een dikke knuffel en een bos bloemen, zo lief. We besluiten Ilja in zijn kamer te leggen, in zijn ledikantje. Er zijn mooie kaarsen in lantaarntjes geregeld. We krijgen uitleg over het koelapparaat. Onze kraamverzorgster leert hoe ze moet checken of hij koel genoeg is. Ook voor haar zo anders dan normaal…
We zijn gaan rusten. Heel vaak gingen we even bij Ilja kijken. Uren heb ik op zijn kamertje doorgebracht, ook midden in de nacht. Want nu kon het nog…
MARJOLEIN
