Inmiddels ben ik alweer aan het eind van mijn zwangerschap, schrijf ik dit serieus? Het voelt nog zo vaak onwerkelijk dat ik écht zwanger ben! En wat heb ik een fijne zwangerschap gehad tot nu toe.
Het eerste trimester was pittig. Ik voelde me vanaf 7 weken zo beroerd en hield haast niets binnen. Bij de gedachte aan eten werd ik al misselijk. Ik viel dan ook flink wat kilo’s af, door het weinig eten en het spugen. Gelukkig kon mijn brein hier prima mee omgaan, ook al was het echt niet altijd leuk. Ik accepteerde het vrij makkelijk, want er gebeurde in ieder geval echt iets in mijn lijf en ik heb zo vaak gezegd: “Laat mij maar kotsmisselijk zijn en heel de dag door kotsen, als dat betekent dat ik dan zwanger mag zijn”. Dus, boontje komt om zijn loontje zullen we maar zeggen.
Vanaf 13 weken begon ik me steeds beter te voelen en haalde ik de schade qua eten en drinken goed in. Daarnaast voelde ik me echt topfit, waardoor ik elke dag aan mijn minimale beweging kwam. De 10.000 stappen per dag waren appeltje-eitje. Daarnaast was ik zo mega trots op dat groeiende buikje, dat het voelde alsof ik de hele wereld aan kon. De angst die ik in het eerste trimester voelde om het kindje te verliezen, zakte steeds verder naar de achtergrond en maakte plaats voor vertrouwen. Het gevoel om na al die jaren mijn eigen lijf weer te vertrouwen kwam beetje bij beetje terug. En ik kan je vertellen: dat is gek en fijn tegelijk! Want hoe mooi is het dat je lijf, wat je gevoelsmatig jarenlang in de steek gelaten heeft, ineens laat zien dat het kan wat je al die tijd al zo graag wilde. Een kindje laten groeien, op eigen kracht. Aan het begin natuurlijk ondersteund met extreem veel hormonen, maar vanaf een bepaald moment waren al deze hormonen afgebouwd en deed mijn lijf dit gewoon zelf. Ik blijf het bijzonder vinden!
Vanaf de 35 weken begon ik de zwangerschap iets pittiger te vinden. Alsnog heb ik niks te klagen, want ik voel me nog steeds heel erg goed eigenlijk. Maar ik merk gewoon dat bepaalde dingen me niet meer zo makkelijk afgaan. Ik ben wat sneller buitenadem. Het omdraaien in bed is niet meer zoals het ooit geweest is, zullen we maar zeggen en ook mijn conditie gaat iets achteruit. Maar goed, op zich is dat ook niet heel gek aan het einde van je zwangerschap.
Bij week 32 kwamen ze erachter dat onze baby in stuit lag, tot op heden is hij of zij nog steeds niet gedraaid. We hebben van alles geprobeerd, maar ons eigenwijsje lijkt het allemaal wel prima te vinden. Ik had mezelf ingesteld op een vaginale hypnobirthing, alleen dat lijkt ineens een ver van mijn bed show, aangezien er onlangs een keizersnede ingepland is. Ze doen hier in Dubai niet aan een stuitbevalling, dus er was weinig andere keuze. Ik moet eerlijk dat ik hier echt flink van gebaald heb. Je verwachtingen bijstellen is dan toch lastig. Ik had het zo anders voor ogen. Vooral de consequenties die een keizersnede kunnen hebben voor een eventuele nieuwe zwangerschap vind ik lastig te accepteren. Daarnaast het feit dat ons kindje hierdoor niet zelf kan bepalen wanneer hij of zij klaar is om deze wereld te gaan ontdekken. Maar goed, soms liggen dingen nou eenmaal buiten je macht. En oh,, wat zijn wij dankbaar dat we überhaupt het geluk hebben om een kindje op deze wereld te mogen gaan zetten.
Op dit moment hebben we een datum waar we enorm naar uitkijken. Het is best bijzonder te weten wanneer je kindje precies geboren zal gaan worden. Natuurlijk kan deze datum veranderen. De weeën kunnen zomaar eerder uit zichzelf beginnen. En stel dat ons kleine eigenwijsje ineens besluit te draaien, dan gaan we voor een vaginale bevalling. Wij zijn zo nieuwsgierig naar ons kleintje. Nog maar eventjes en dan is het gewoon zover!
Liefs,
MANOUK
