Eind 2015 besloten we dat het tijd was om aan kindjes te beginnen. Geen ondoordachte beslissing, we hebben hier lang over nagedacht en veel gesprekken over gehad. Waren we er klaar voor? Gingen we dat goed doen? Allemaal vragen waar we niet echt meteen een antwoord op konden krijgen, dus namen we gewoon de sprong en gooide ik mijn pil de vuilbak in. Spannend dit nieuwe avontuur!
Het duurde wel even, maar rond augustus had ik een positieve test in handen. Zo ontzettend blij, maar ook best wel bang, want ja, over 8 maand ging er een miniversie van ons zijn en dat is toch een heel apart gevoel. We vertrokken een paar dagen later op reis en toen we terugkwamen, merkte ik al snel dat er iets niet goed was. Ik kreeg bloedingen en na controle in het ziekenhuis bleek dat ik het vruchtje zou verliezen. Na een nacht vol hevige pijnen, kwam het vruchtje af en bleven we met lege handen achter.
We twijfelden echter niet en besloten vrij snel om er weer voor te gaan. We hoorden van iedereen: ‘de natuur heeft dit beslist’, ‘er was waarschijnlijk iets mis met het babytje’ en ‘het is erg, maar velen maken het mee’. Ikzelf had er nog nooit mee te maken gehad. Mentaal was het een zware klap, maar ik wilde een kindje, dus ik had geen andere keuze dan opnieuw proberen…
Drie maanden later was het alweer prijs. Weer een positieve test en na controle bij de gynaecoloog zag het er allemaal heel goed uit. In september zouden wij mama en papa worden. We durfden het nieuws nog niet van de daken te schreeuwen, dus besloten we om enkel onze directe familie en vrienden te informeren. We zouden nog één controle afwachten en dan mocht iedereen het weten, want wat kon er daarna nog misgaan?! Toch?
Met 14 weken zwangerschap was het zover. Ik ging langs bij de gynaecoloog. Mijn schoonmama ging mee en we keken allebei zo uit om de kleine te kunnen bewonderen. Terwijl ik daar lag en de gynaecoloog alles aan het nalopen was, kreeg ik ineens zo een raar gevoel over me heen. Toen kwamen de woorden: ’Oei dat is vreemd.’ Iets wat je natuurlijk nooit wil horen tijdens een controle. We kregen snel al meer duidelijkheid. Er bleek namelijk een cyste in mijn navelstreng te zitten. Dit was meestal geen goed teken. Hierna onderzocht ze verder. Ze zag dat er ook iets mis was met de ruggengraat, een vreemde kronkel. De mini was helaas nog veel te klein, dus het zou allemaal verder onderzocht worden. Daar zat ik dan. De tijd stond stil. Ik staarde voor me uit. De roze wolk waar ik op zat, werd plots gitzwart…
Eerst moesten we naar het ziekenhuis. Daar werd besloten om een vruchtwaterpunctie te doen. Een cyste wijst blijkbaar in veel gevallen op een chromosoomafwijking. Daar bleek geen sprake van te zijn. We kregen na een week resultaat en wonder boven wonder was alles goed. Ik zal die woorden aan de telefoon nooit vergeten: ‘Proficiat, jullie krijgen een zoontje!’ Tranen rolden over mijn wangen, dit moest toch betekenen dat alles goed zou komen?
We hadden een maand later nogmaals een controle in het ziekenhuis. Het was bij dezelfde arts als van de punctie. “Dat rugje, wat is daarmee aan de hand?” We hadden eerst nog een sprankeltje hoop, maar nu werd duidelijk dat er een stuk ruggenwervel ontbrak en daaronder zat ook een open rug of spina bifida genoemd. Dit komt niet veel voor. De kansen zijn ontzettend klein. Om dit te voorkomen wordt geadviseerd om foliumzuur te nemen vanaf dat je de kinderwens hebt. Dit heb ik ook altijd gedaan. Normaal zou dit het risico verkleinen. We hadden brute pech, want dat was het gewoon, brute, brute pech…
De arts adviseerde ons om de zwangerschap te beëindigen. Onze mini was vorige maand beweeglijk, maar nu lag hij zo ontzettend stil. Hoe groter hij werd, hoe meer druk er op zijn ruggengraat en zenuwen kwam en hoe minder hij kon bewegen. Wat dat zou betekenen voor later heeft niemand ons echt kunnen zeggen. Hij zou heel veel operaties moeten ondergaan en dan nog wisten ze niet hoe hij zich zou ontwikkelen en wat hij zou kunnen. Ik heb altijd gezegd dat als we zo’n keuze zouden moeten maken, we niet verder zouden gaan met de zwangerschap. Ook al sprak elke vezel van mijn lichaam dit tegen, en wilde ik dit gewoon niet. Wij maakten de moeilijkste beslissing uit ons leven en begonnen met afscheid nemen…
Ondertussen was ik al 18 weken zwanger en dus kon het niet anders, dan dat ik een ‘echte’ bevalling moest doorstaan. Een curettage kon niet meer. Zondagavond gingen we naar het ziekenhuis. De inleiding werd in gang gezet en maandagochtend werd onze zoon Aiden geboren. Vanaf het eerste pilletje tot de geboorte zat zo’n 11 uur. Wat was hij mooi. Ik was bang voor de ontmoeting, maar dat was echt niet nodig. Zo een ontzettend klein mannetje, ons mannetje, maar wel heel prachtig. Niemand nam ons dat nog af.
Een epidurale werd standaard aangeboden. De mentale pijn was al erg genoeg, dat ik die fysieke ongemakken er niet ook nog bij moedt nemen. Helaas zat de epidurale niet echt goed en heb ik veel gevoeld. Ons zoontje was zo klein, dat het gelukkig alsnog allemaal redelijk snel gegaan is. Ik heb hem in mijn armen gehad, elk detail van hem in me kunnen opnemen en vanaf dat moment waren wij mama en papa. Heel anders dan iedereen voor ogen had, maar Aiden maakte ons trotse ouders.
En dan denk je genoeg hebt meegemaakt…. De maanden erop kreeg ik bloedingen, onderging ik een curretage en allerlei onderzoeken om toch uit te sluiten dat er iets was dat dit allemaal veroorzaakte. Ze hebben niks gevonden. We mochten blijven proberen om zwanger te raken en in december dat jaar had ik weer een positieve test. Ook deze zwangerschap draaide uit op een miskraam. Her was heel pril, maar doordat ik zo snel getest had, wist ik dat ik zwanger was. Toen zag ik het niet meer zitten. Hoe kon het nu dat het steeds weer mis ging?! Duizenden vragen bleven door mijn hoofd gaan. Zwanger raken lukte dus wel, maar het zwanger blijven was een groot probleem.
Ik zag plotseling overal (tv, op straat, op het werk) gelukkige gezinnetjes en baby’s. Dat maakt het heel zwaar, maar het gaf ergens ook wel de moed om verder te blijven gaan. Bij zoveel mensen was het gelukt, dus we gaven niet op. Maanden gingen weer voorbij. In mei waren daar weer twee lijntjes op de test. Hoe blij ik de eerste keer was, des te weinig durfde ik nu te voelen. Ik durfde die gevoelens niet toe te laten, omdat ik zo bang was voor het verlies. De eerste echo was goed, de tweede ook, de derde nogmaals en zelfs de NIPT was prima. We begonnen stilaan meer hoop te krijgen. Er waren extra echo’s rond de 20 weken en daar werd ze (ja een dochter!) helemaal goedgekeurd. De dagen gingen sneller en sneller en we telden de maanden letterlijk af. Tot de 41 weken, toen was ik echt op van de stress en werd er besloten om in te leiden. Na een spoedkeizersnede werd ze uiteindelijk geboren, onze prachtige dochter Manou. Na veel pijn en verdriet, na momenten van wanhoop en verlies, was ze daar dan toch, onze regenboog!
PHARA
