Ooh jongens, wat was ik het zat! De laatste weken wilde mijn lichaam echt niet meer meewerken! Ik had zoveel last van mijn rug en bekken. Naar de supermarkt was al genoeg op een dag. Er liep ook nog een peuter rond die ik het liefst alle aandacht wilde geven. De laatste weken waren pittig!
Ik was met vijf andere bekenden van mij zwanger en we waren allemaal in dezelfde week uitgerekend! Het was de vraag wie er eerst was. De ene na de andere beviel. Zelfs twee dames op mijn uitgerekende datum! Nou, toen was ik het wel zó zat. Ik wilde oohoook (het blijft wel bizar hè, dat je op een gegeven moment zo graag helse pijn wil). Ik besloot de verloskundige te bellen met de vraag of ze me asjeblieft wilde strippen. Afgelopen maandag was ik langs geweest en toen zat mijn baarmoeder nog helemaal dicht. Dat was zo’n domper. Het was inmiddels donderdag. Ik had een hele ananas gegeten en een fles bitter Lemon ernaast gedronken. Hierna belde ik de verloskundige. Ze had nog een gaatje en kwam bij me thuis langs. Ik had 2 centimeter ontsluiting, dus ze kon strippen. Daarna verloor ik wat bloederig slijm, maar verder zette het niet door. Pfff, weer niet! Vrijdag heb ik mezelf thuis opgesloten met Netflix en een dikke reep chocolade. Ik wilde de deur echt niet uit. Ik vond mezelf heel zielig en wilde niemand zien!
Zaterdag heb ik mezelf bij elkaar geraapt en ging ik even op kraamvisite bij één van de meiden die al bevallen was. Het verstand op 0 en gaan. Heerlijk alvast even zo’n kleintje vasthouden. Ik klaagde dat ik ook mijn baby wilde ontmoeten. Ik twijfelde of ik de verloskundige weer zou bellen. Haar kraamverzorgster zei: “Doet het nou maar. Bel! Wie weet heeft ze nog een gaatje!” Zo gezegd, zo gedaan. Ze kwam langs voor een tweede strippoging. Het was 14:00 uur in de middag. Inmiddels had ik 3 centimeter ontsluiting en kon ze me heel goed strippen. We grapten nog een beetje dat ik haar straks hopelijk zou bellen met het nieuws dat het begonnen was.
Nou, daar zaten we weer te wachten tot het misschien zou beginnen. We besloten een filmpje te kijken. Rond 4 uur, half 5, dacht ik wat krampen te voelen. Het zeurde de hele tijd. We besloten mijn moeder alvast te bellen. Al snel hadden we door dat het toch wel raak was. Aangezien ik de vorige keer in 4 uur was bevallen, belden we gelijk de verloskundige. Zij was er rond 17:10 uur. We gingen naar boven om te kijken hoe ver ik was. Ja hoor, al 5 centimeter. Het was dus echt begonnen! Ze zei dat ik lekker kon gaan douchen om de weeën krachtiger te maken. “Prima”, zei ik en ik vroeg of ze Wilco naar boven wilde sturen om bij me te blijven. Toen hij boven was, waren de weeën eigenlijk al heel snel achter elkaar en ging ik zeker niet meer onder de douche. De weeënstorm was begonnen. De verloskundige kwam samen met mijn moeder naar boven. Ik kon de weeën goed opvangen en heb eigenlijk alles liggend op mijn zij gedaan. We maakten zelfs af en toe nog een grapje tussendoor. Ik moest erg hard werken voor die laatste 2 centimeter. Ze prikte mijn vliezen door en vroeg of ik op mijn linkerzij wilde gaan liggen. Ik had toen ineens volledige ontsluiting. Ik hoorde de verloskundige roepen: “Het moment van persen is begonnen!” En wow, wat voelde ik de persweeen goed. Ik kon echt heel goed drukken. Jemig, wat deed het zeer. Bizar! Ik schreeuwde net als in de film. Logisch ook, ik duwde haar zo snel door het bekken heen. Dat doet zeer, ja! De volgende perswee ging met zoveel kracht (en geluid). Ze konden bij de buren meegenieten. Ik moest gewoon schreeuwen. Toen voelde ik een grote plas. Ik dacht: “Hoppa nog meer vruchtwater”. Maar het bleek wat anders. Ik merkte lichte paniek en wat gepraat tussen de verloskundige en kraamverzorgster. Ik voelde dat er iets niet helemaal goed was. Haar hartslag zakte ook. Iedereen bleef rustig. De verloskundige meldde wel dat de kleine binnen twee persen er moest zijn. Toen heb ik zo hard geperst, dat ze ineens riep: “Stop, stop, stop!” Het was bijna niet te doen om te stoppen, maar op de één of andere manier lukte het toch. Het hoofdje stond. Ik wist dat ik nog één keer mijn best moest doen. En toen kwamen daar de verlossende woorden: “Ja Anne, pers maar!” Daar werd het hoofdje geboren. Het lijfje zat nog in me, maar ze huilde al. Nog één pers en daar was onze Lou! Dit gebeurde allemaal in 12 minuten tijd. Om 20:12 uur was onze Lou geboren. Eindelijk in mijn armen.
De verloskundige duwde gelijk op mijn buik. De plas die ik voelde, was veel bloed. De placenta moest zo snel mogelijk geboren worden. Goed kijken of het heel was. Het kwam er gelukkig snel en helemaal heel uit. Bijzonder was dat ik een halve Lotusbevalling had. De navelstreng was helemaal uitgeklopt en Wilco mocht hem doorknippen. Het was gewoon weer gelukt. Lekker thuis in mijn eigen bed met mijn eigen spullen om me heen, heerlijk! Daarna stond ik onder mijn eigen douche. Ik ben heel blij dat ik twee keer thuis ben bevallen. Ik raad het iedereen aan.
Dat je weer zó verliefd kan worden op zo’n mooi minimensje! Dit is en blijft toch wel het allermooiste en bijzonderste gevoel dat er bestaat. Lieve Lou welkom op de wereld.
ANNE
