Mariekes bekkenpijn hield na de bevalling aan …

Ik ben moeder van 2 prachtige meiden van 2,5 en bijna 1 jaar. Wat geniet ik van ze! Ik werk als verpleegkundige op de spoedeisende hulp.

Bij mijn eerste zwangerschap kreeg ik halverwege het tweede trimester pijn in mijn onderrug, heupen, billen en bovenbenen. Ik onderschatte de pijn nogal en dacht: ‘Ik moet toch gewoon mijn werk kunnen doen’. Maar nee hoor, al snel ging dit echt niet meer en kon ik na een dienst op mijn werk (SEH verpleegkundige) niet meer mijn auto uitkomen omdat ik helemaal ‘vast’ zat. Normaal herstelde dit over de nacht redelijk, maar ook het herstel was steeds trager en minder. Kortom: uiteindelijk moeten besluiten om met 27 weken thuis te blijven. Alleen de opgave in de auto naar het werk was al te veel voor mijn lichaam. Och, wat voelde ik me schuldig tegenover het werk, terwijl iedereen zei: “Je weet toch waar je het voor doet?” Het waren vaak lange dagen. Ik lag per dag ongeveer 6 uur op bed. Natuurlijk was het ook bijzonder om zwanger te zijn. Het getrappel in de buik, dat je altijd iemand bij je draagt, op en top nesteldrang hebben, fantaseren wat het gaat worden (wij wisten het geslacht niet), heerlijk vond ik dat!

Met 41,5 week was er nog niets aan het handje en besloten ze toch maar om in te leiden. Eerst een dag een ballonnetje, om iets van een opening te creëren. Het had effect: de dag erna konden we om 7:30u beginnen met het breken van de vliezen en ging het infuus aan. Pfoe, de weeën kwamen snel en werden snel heftiger en heftiger. Aan het begin van de middag heb ik toch maar gevraagd om een ruggenprik. Wat een verademing was dat zeg! HA-LE-LU-JA! Uiteindelijk is het om 20u een semi spoedkeizersnede geworden, omdat ons meisje het niet meer leuk vond in de buik. Even later konden wij ons meisje dan eindelijk ontmoeten! Oh, wat een onbeschrijfelijk geluksgevoel!

De kraamperiode was prima. Ons kleintje was wel wat onrustig, met name ’s nachts. Ik herstelde verder rustig, maar prima. De borstvoeding liep als een trein en heb ik uiteindelijk 6 maanden kunnen geven. De bekkenpijn werd snel minder en herstelde goed! Met ongeveer 3 maanden kon ik weer langzaam het sporten opbouwen. Heerlijk was dat zeg! Ik had het gevoel dat ik de regie over m’n lichaam en energie weer een beetje terug aan het krijgen was.

Het idee was om ruim een jaar te wachten met een volgende zwangerschap, omdat ze dit adviseerden (na een keizersnede). Ik deed dit vooral voor mezelf, omdat ik zoveel last had gehad van m’n bekken. We genoten ook nog zo van ons eerste wondertje dat het onderwerp ‘een volgende keer zwanger zijn’ niet tot nauwelijks besproken werd. Tot – toen onze eerste 10 maanden was – de ongesteldheid uitbleef. Ik ontkende het zelf nog en dacht: ”Als ik een test doe, doe ik het in het weekend zodat mijn vriend ook thuis is.” En ja hoor. Al na een paar seconden was de testuitslag bekend: knetterpositief. Pfoe, ik schrok wel even! Mijn vriend vond het meteen leuk en zei: “Dit komt helemaal goed”. Ik zelf moest echt even wennen. Ik had die dag een avonddienst en was nog helemaal met mijn zwangerschap bezig. Ik kon het nog steeds niet echt geloven. Ik heb toen een collega in vertrouwen genomen en omdat we best veel samenwerkten met de verloskamers, heeft zij geregeld dat ik even voor een echo kon komen. Ik wilde dit eerst niet, maar uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid en ben ik toch voor de echo geweest. Daar zag ik een kloppend hartje, kortom al 7 weken zwanger! Whoeps. Het ‘ik kan het nog niet helemaal geloven’ was meteen over. Het was goed. Er groeide weer een mooi wondertje in mij.

Vanaf 8 weken kreeg ik steeds meer pijn en kon ik niet meer sporten. Ik ben toen naar een goede bekkenfysiotherapeute gegaan, op aanraden van mijn verloskundige. Dat hielp gelukkig de eerste tijd goed. Ik kreeg veel tips waar ik wat mee kon en fijne oefeningen. Het werken ging ook nog wel oké! Maar ik had (voordat ik wist van mijn tweede zwangerschap) net een contract getekend bij een ziekenhuis wat dichterbij mijn huis. Ik voelde me alweer schuldig omdat ik dacht: “Ja, straks moet ik minder werken of aangepast werk gaan doen, terwijl ik er net begonnen ben”. Daarom wist mijn nieuwe leidinggevende nog eerder van mijn zwangerschap dan mijn eigen moeder. Ze reageerde gelukkig heel relaxed. Ze is zelf ook moeder en ze begreep mij. Dit stelde me erg gerust. Uiteindelijk heb ik in deze tweede zwangerschap meer rekening gehouden met mijn lichaam. Ik ben eerder gaan afbouwen met werk, uiteindelijk halve dagen gaan werken en andere taken gaan doen. Ik heb wel tot 34 weken kunnen doorwerken, al waren dit halve kantoordagen. Hierdoor ging ik een stuk fijner met verlof dan bij de eerste zwangerschap! Nog steeds lag ik een groot gedeelte van de dag op bed en kon ik niet wachten tot ik mijn lichaam weer een beetje terug had. Uiteraard genoot ik wel van het getrappel en was ik super benieuwd hoe de kleine eruit zag en hoe de bevalling zou gaan! Ik dacht nog telkens: “Ach, straks na de bevalling gaat alles weer prima met mijn bekkenklachten, net als bij de eerste”. Maar dit was helaas niet zo…

Ik wilde graag natuurlijk bevallen maar dit moest wel onder verantwoording van de gynaecoloog gebeuren. Uiteindelijk begonnen de weeën gelukkig uit zichzelf met 39+4. Ik wist toen nog niet dat de bevalling nog 2,5 dag zou duren. Ik ben twee keer naar huis gestuurd met het bericht dat het nog voorweeën waren. De derde keer was er genoeg ontsluiting (6 centimeter) om te beginnen met de bevalling. De vliezen werden gebroken, de weeën werden heftiger en heftiger. Doordat ze de hartslag in de gaten hielden met een elektrode op het hoofd van ons kindje, hadden ze al snel door dat ze niet goed reageerde op weeën, en dat ze het niet trok. De kleine moest er snel uit. De vacuümpomp kwam er aan te pas. Deze schoot er na een tijdje ook weer vanaf (pijnlijk!) en de kiwi werd er op gezet. Daarbij zat er een verloskundige op mijn buik te drukken en de gynaecoloog zat van onder te trekken. Ik trok het zelf nauwelijks, zoals bijna elke moeder tijdens een bevalling. Het was te laat voor een ruggenprik. Het ging allemaal zo snel! De kleine kwam er helaas nog niet uit en er werd gesproken over een keizersnede. Uiteindelijk wilden ze mij nog één kans geven. De kleine kwam in zicht met een knip, een hoop geduw, getrek en gepers. Pfoe, wat een opluchting was dat zeg! Een kleine 4 uur na aankomst in het ziekenhuis was ze er! Ik trilde helemaal van de adrenaline, maar wat was ik blij dat ik ons meisje vast kon houden. Weer een meisje, prachtig! De volgende dag mochten we naar huis. Daar konden we gaan genieten van onze twee meiden.

Met mijn bekken leek het de goede kant op te gaan. Met veel fysio en oefeningen ging het beter en beter. Na 3 maanden begon ik weer met werken (24 uur). Het was net een dag na het lockdown weekend in maart toen ik weer begon. Op hetzelfde moment sloten alle fysiotherapeuten hun deuren. Mijn therapie werd gepauzeerd tot nadere orde, maar als er nood was, mocht ik aan de bel trekken. De weken gingen voorbij. Werken lukte wel, al had ik wel steeds meer bekkenpijn. Dit herstelde op mijn vrije dagen. In mijn vrije tijd kon ik nog geen 2 kilometer wandelen daardoor. “Maar ach, dat komt wel weer”, dacht ik. Ik deed af en toe een extra dienst in verband met de drukte. Helaas namen de klachten van mijn bekken steeds meer toe en herstelde het niet meer in de nacht of op mijn vrije dag. Uiteindelijk heb ik toch maar de fysio opgebeld waar ik terecht kon. Ik moest mijn werk afbouwen naar halve dagen.

Inmiddels ben ik 6 maanden verder en werk ik helaas nog steeds halve dagen. Telkens als ik denk dat ik weer even vooruit ga, moet ik weer twee stappen terug zetten. Over het algemeen zit er wel een stijgende lijn in mijn herstel, maar oh oh wat gaat het langzaam. Ik wil zo graag de regie weer terug hebben van mijn eigen lichaam. Weer kunnen sporten, weer normaal kunnen werken, of wandelen met de kinderen. Zo frustrerend! Ik hoop dat ik uiteindelijk weer helemaal klachtenvrij ben. Ik wil weer normaal sporten, werken en ‘gewoon gek doen’ met mijn twee prachtmeiden. En als dat niet zo is? Dan moet ik mijn werkend leven anders indelen, zodat ik mijn energie bewaar voor thuis. Want uiteindelijk staat mijn gezin op nummer 1. Alles wat ik wilde worden is verpleegkundige in de acute zorg. Moet ik het werk wat ik zo graag doe achter me laten? Wat kan ik nog meer dan? En wat wil ik? Van alles gaat er door mijn hoofd, maar een pasklaar antwoord heb ik niet.

MARIEKE