Mama Stephanie strijdt tegen borstkanker en deelt haar verhaal in een minireeks op Kids en Kurken, omdat ze het taboe wil doorbreken en andere vrouwen wil steunen.
Deze week is het een jaar geleden dat ik deze knobbel ontdekte. Volgende week is het een jaar geleden dat ik de diagnose borstkanker kreeg. Wat begon met flarden van dagboekaantekeningen hoop ik ooit in de toekomst tot een boek uit te kunnen werken. Voor mezelf, als verwerking. Maar ook voor andere vrouwen, om tot steun te zijn. De komende weken deel ik die aantekeningen en schrijf ik over de rollercoaster waar ik op 22 juni 2019 in terecht kwam en waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds in zit. Dat bleek net nog maar eens toen ik de meisjes wilde voorlezen en zij voor de zoveelste keer ‘Mama’s borst is ziek’ uitkozen. Ik kan het verhaal nog steeds niet zonder tranen kan voorlezen… Ik neem je mee in mijn verhaal…
24 juni 2019
Afgelopen weekend ben ik voor het eerst met de meisjes gaan kamperen. Oh wat was het leuk! Vanwege Midzomernacht organiseerde de Natuurspeeltuin Voorschoten een pop-up camping. Zaterdag aan het eind van de middag begaven we ons met kampeerspullen, matras, dekens en al richting het van der Valk terrein om onze tentje op te zetten. Mijn vriendin was er ook met haar dochter. Al snel stonden de mama’s met haringen in de bloedhete zon te zwoegen en gierden de meisjes het uit. In de naastgelegen natuurspeeltuin werden druk voorbereidingen getroffen voor de bbq, het kampvuur en de liedjes die ’s avonds gezongen zouden worden. Onze mannen kwamen ook nog even. Het was zo gezellig! Hoewel het plan was om alle meisjes rond 21.00 (letterlijk) onder zeil te hebben, werd het pas rond 23.00 wat rustiger op het terrein. Terwijl ik zelf nog lag na te genieten van de middag en in slaap probeerde te komen, voelde ik ineens iets in mijn borst. Eerst dacht ik dat het een opgezette klier was, maar na het ‘ding’ een uur lang van alle kanten bevoeld te hebben, moest ik toch constateren dat het echt een knobbel was. Mijn gedachten schoten alle kanten op: “Het zal toch niet… Nee joh, ik borstkanker? Dat echt niet! Nog geen half jaar geleden nam ik afscheid van een van mijn beste vriendinnen door die stomme rotziekte; statistisch gezien is de kans ongeveer nihil dat ik het nu ook heb”. Zondagochtend heb ik toch gelijk Michiel laten voelen, want ik vertrouwde het niet helemaal. Ook hij voelde duidelijk iets zitten, maar dacht dat er niks aan de hand was. Vanochtend belde ik de huisarts en vrijdag kan ik langskomen om het te laten controleren. Het zal ongetwijfeld een onschuldige melkklier of cyste zijn.
28 juni 2019
Soms voel je intuïtief zo sterk aan dat iets niet goed zit. Al 37 jaar zegt mijn hart vaak iets anders dan mijn hoofd en negen van de tien keer heeft mijn hart het bij het juiste eind. Als ik echter nu op mijn gevoel moet vertrouwen, dan belooft het niet veel goeds… Vanaf het moment dat ik de knobbel voelde, heb ik er een slecht gevoel over. Ok, ik heb net van dichtbij het overlijden van een vriendin meegemaakt, wat ook begon met borstkanker, maar dat is het niet. Al heel lang heb ik het gevoel dat er iets ‘ergs’ gaat gebeuren, dat ik ziek word, alsof ik het al jaren aan voel komen. De huisarts denkt er overigens heel anders over. Er zit geen kanker in de familie, ik ben jong, kerngezond. De knobbel zat er ineens en ik heb nog niet eerder iets gevoeld. Toen ik 22 was heb ik een borstverkleining gehad, daarom zit er veel littekenweefsel en zijn mijn borsten zo bobbelig. Ze voelt wel wat, maar weet vrijwel zeker dat het een cyste is. Natuurlijk moet ze me doorsturen naar het ziekenhuis om het te laten checken, maar ik moet me vooral geen zorgen maken. Geen zorgen maken. Hoe doe je dat als je van nature een piekeraar bent en diep van binnen zo sterk het gevoel hebt dat het helemaal mis is? Ik heb de afgelopen nachten al uren wakker gelegen: “Wat als, het zal toch niet?” Michiel en ik hebben zulke heftige en roerige jaren achter de rug. Eindelijk lijkt het wat rustiger te worden. Dit kan toch gewoon niet?!
Na het bezoek aan de huisarts ben ik naar het strand gefietst, waar ik mezelf in de zon met een glas wijn op een bankje heb genesteld. In de leesmap vind ik de LINDA. nr 176, die volledig in het teken staat van kanker. Toeval bestaat niet, toch? Ik lees hem van voor tot achter, helemaal in één keer uit. Je kan maar beter goed voorbereid zijn. En ik bestel een tweede wijn. En een derde. Beter geniet ik nog even volop, nu het nog kan. Direct probeer ik rationeel te bedenken dat de kans dat ik borstkanker heb, echt heel klein is en dat ik de huisarts moet geloven. En dan is het al te laat.
Op mijn telefoon zie ik een email binnenkomen met de mededeling dat ik me a.s. dinsdag 2 juli om 07:45 op de mamma poli in het LUMC mag melden. Er staan allerlei onderzoeken gepland en middels sneldiagnostiek zal ik diezelfde middag nog de uitslag krijgen. Nog drie hele dagen, nog vier lange nachten in onzekerheid. Of nou ja – onzekerheid, eigenlijk weet ik het al…
2 juli 2019
‘Ik heb helaas slecht nieuws mevrouw. De cellen die we onderzocht hebben zijn kwaadaardig. Er bevindt zich een tumor van ruim 4 centimeter in uw rechterborst en ook het hele gebied eromheen bevat losse cellen. U heeft borstkanker en de komende weken moeten we meer onderzoeken doen om verder uitsluitsel te geven, maar we hebben al gezien dat het geen beginnend stadium meer is.’ Toen ik 16 was, stond ik met mijn toenmalige beste vriendin lang de zijlijn van een voetbalwedstrijd. Zij had een flirt met een jongen. Hij had haar gevraagd om naar zijn wedstrijd te komen kijken. Zij durfde niet alleen, dus ik bood aan om mee te gaan. In een onbewaakt moment, toen ik net de andere kant opkeek, voelde ik een keiharde dreun: ik kreeg een bal tegen mijn hoofd gespeeld. De minuten die daarop volgden duizelde alles. In de spreekkamer voel ik me weer even zoals toen. Bam, als donderslag bij heldere hemel. Alle grond onder je voeten weggemaaid. Het eerste wat ik uitbreng is: ‘Godzijdank heb ik net de halve marathon van Leiden gerend en €2.500,- ingezameld voor het KWF. Daar kan ik dan nu zelf ook gebruik van maken!’ De specialistisch verpleegkundige die zojuist een bom heeft laten vallen, kijkt me verdrietig aan. Ik vraag me af hoeveel van dit soort gesprekken ze op een dag voert. Alles wat ze daarna zegt gaat langs me heen.
Die ochtend moest ik me om 07.45 voor het eerst melden. Bij de vreselijke mammografie daarna, waar ik bijna flauwviel, zei de verpleegkundige nog dat ze niks verontrustends op de foto zag. Ik was al lang blij dat ik alleen was gegaan. “Zie je nou wel, allemaal storm in een glas water!”, dacht ik. Bij de echo ging het mis. De radiologe keek veel te lang naar het scherm. Ze ging wel tien keer met die glibberige roller over mijn oksel en liep te vaak weg voor overleg. Ik voelde dat het foute boel was. Toen ze vervolgens een punctie nam omdat ze teveel twijfelde, was bij mij alle twijfel weg: dit kon maar één ding bekekenen. Ik hoor de woorden wel binnenkomen maar ze zeggen me niks: “Aanvullend biopt, uitzaaiingen, genetisch onderzoek, chemo, bestraling”. “Ik moet deze kamer uit”, dat is het enige wat ik kan bedenken. Na een kwartier sta ik weer buiten en bel ik ik Michiel op. ‘Liefje, ik heb kanker. Kom me alsjeblieft zo snel mogelijk ophalen’, is het enige dat ik nog snikkend uit kan brengen en vervolgens zak ik voor de ingang van het LUMC in elkaar.
STEPHANIE
