In december 2019 hadden wij samen besloten om op 1 januari te stoppen met de anticonceptiepil. Na 11 jaar lang aan de pil, verwachtten wij wel dat mijn lichaam een tijdje moest ontpillen. Onze grootste droom was om samen een kindje te mogen krijgen. Een droom die voor ons gevoel nog ver weg leek te zijn. Totdat ik begin juni voor het eerst, sinds het stoppen met de pil, over tijd was. Op dat moment kwam bij mij gelijk al de hoop en het verlangen op een positieve zwangerschapstest. Samen met mijn man hadden we afgesproken tot donderdag te wachten, dan was ik vier dagen over tijd.
Toen ik die donderdagochtend nog steeds niet aan het menstrueren was, deden wij direct de test. Wachten en wachten… Goh, wat duren drie minuten dan lang. Een heel licht tweede streepje verscheen op de test. Omdat het zo licht was, durfden we er nog niet op te vertrouwen. Vrijdagochtend zouden we een Clear Blue test doen. Die vrijdagochtend kon ik vroeg al niet meer slapen en ben ik om 7:00 uur gaan testen samen met mijn man. Opnieuw drie lange minuten wachten. Daar stond het op het scherpje: ZWANGER! Vol ongeloof en zo blij, want wij waren zwanger. “Onze grootste droom gaat uitkomen!”, dacht ik. Ons grote geheim kon ik niet lang geheimhouden. Dezelfde week hebben wij het nog verteld aan onze ouders. Toen konden we met nog meer mensen genieten van het prachtige nieuws. Het kwam zo onverwacht voor iedereen, wat het stiekem nog leuker maakte. Wat waren wij trots en gelukkig. De eerste schattige pakjes werden al gekocht om nog meer te kunnen genieten van dit geweldige nieuws.
Het was 10 juli en om 16:40 uur werden wij verwacht bij de verloskundige voor onze eerste echo. Door ons enthousiasme en zenuwen stonden wij om 16:15 uur al voor de praktijk. We hebben nog even in de auto gewacht. Toen wij eindelijk naar binnen mochten, kwamen de zenuwen pas ècht. “Laat alsjeblieft alles goed gaan met onze kleine spruit”, dacht ik nog. Via een uitwendige echo keek ze naar mijn baarmoeder en legde ze uit wat ze zag. “Dit is de baarmoeder. En hier zien we het kleine boontje dat we willen zien”, zei de verloskundige. Al snel zagen wij ook een hartje bij dit kleine boontje. Een hartje. Een echt kloppend hartje! Wat een opluchting. Maar na dit mooie nieuws, kwam al snel ook wat spanning. Er zat een kindje, het had een kloppend hartje, maar het was niet de 8 weken die we uitgerekend hadden. Het was nog maar 6 weken en 5 dagen. In eerste instantie niet direct iets om je zorgen om te maken, maar omdat het kleiner was dan het had moeten zijn, moesten we rekening houden met een eventuele miskraam. In plaats van vier weken later, mochten wij twee weken later al terugkomen voor een echo. Deze echo zou dan moeten uitsluiten of de baby goed doorgegroeid was of dat de baby toch niet bij ons zou blijven. BOEM, weg was onze blijdschap. Het werd vervangen door onzekerheid en verdriet. Met een bang en gespannen gevoel liepen wij de deur uit. Ik kwam met een echofoto van onze kleine spruit in tranen aan bij mijn ouders. Daar kwam de klap echt aan. Ik was totaal in paniek, want het woord miskraam was gevallen. Dit kon ons toch niet gaan overkomen?! Wat een verschrikkelijk nieuws…
In de dagen erna gingen mijn gevoelens op en neer. Het ene moment dacht ik: “Dit kan niet verkeerd gaan. Dit kindje blijft bij ons” en het andere moment zag ik het niet meer positief in en kon ik alleen maar denken aan het verliezen van ons kleine kindje. Veel huilbuien zijn die week gepasseerd. We noemden het al ‘ons kindje’, want dat was het voor ons. Niet een vruchtje of zoals ik eerder heb gehoord een klompje cellen.
Vrijdag 24 juli mochten wij pas terugkomen voor een controle echo. Ik merkte aan mijzelf dat ik de dagen echt aftelde. In de tussentijd probeerden wij wat afleiding te zoeken. Wat duurden die dagen lang. Tot donderdag 16 juli aanbrak. Die dag kreeg ik een bloeding. Mijn eerste gedachte was: “Dit is foute boel”. Maar als snel daarna probeerde ik niet gelijk in paniek te raken en bedacht ik andere redenen die er konden zijn voor het bloedverlies. Maar hoe later het die dag werd, hoe slechter mijn gevoel werd. Aan het eind van de dag belde ik in paniek de verloskundige op. In eerste instantie hoefde ik niet gelijk langs te komen, maar uiteindelijk mocht ik toch een uur later samen met mijn man komen voor een echo. Dit waren de langste 60 minuten van mijn leven. Met een zwaar gevoel gingen wij bij de verloskundige de kamer in en mocht ik op de stoel gaan liggen. “Ik kan jullie alleen zekerheid geven als het hartje niet meer klopt”, dat waren de woorden van de verloskundige voordat zij inwendig een echo maakte.
“Hier zien we je baarmoeder weer en daar het kindje”, begon de verloskundige. En op dat moment voelde het alsof de grond onder ons vandaan werd getrokken. Ons kindje had geen hartslag meer. Ik zag het gelijk. Er was geen mooi knipperend lichtje meer. Ons kindje was overleden. Na het opmeten van ons kindje werd het al snel duidelijk dat het hartje waarschijnlijk twee dagen na de eerste echo al was gestopt. Na deze echo hadden wij nog kort een gesprek met de verloskundige, maar daar kan ik mij weinig meer van herinneren. Ik herinner me alleen dat ze zei: “Je mag afwachten tot het kindje zelf loskomt of medicijnen innemen. Jullie kunnen ervoor kiezen om het op te vangen”. Totaal verdoofd en vol verdriet gingen wij richting huis om het aan onze ouders te gaan vertellen. Veel kon ik niet zeggen, maar in mijn hoofd ging van alles rond: “Waarom? Wat heb ik verkeerd gedaan? Mankeerde ons kindje iets? Had ik iets anders moeten doen? Hoelang gaat dit duren? Is het ons dan niet gegund’”. Dezelfde avond nog nam het bloedverlies en de krampen al toe en die nacht heb ik vrij weinig geslapen.
Op 17 juli 2020 was de dag dat ik 9 weken en 4 dagen zwanger was. De krampen waren al flink aanwezig, dus ik verplaatste van het bed naar de bank waar ik met een warme kruik de heftige krampen een beetje kon opvangen. Rond 11:00 uur kwam ook mijn moeder bij ons thuis en hebben wij met zijn drieën veel gepraat en gehuild om de situatie. Ik weet het nog heel goed dat ik om 15:05 uur ons kindje verloor. We hebben ons kindje opgevangen en in het water gelegd, zodat wij er naar konden kijken en er echt afscheid van konden nemen samen. Ik ben heel blij dat wij dit hebben gedaan, want voor mijn gevoel hebben wij het hierdoor een plekje kunnen geven. Omdat wij de miskraam niet stil wilden houden en omdat ik het taboe erg stom vond, hebben wij besloten ons kindje ook een naam te geven. Zo kunnen wij echt praten over ons kindje met de naam en niet in de vorm van ‘de baby’. Ons kindje kreeg de naam July, vernoemd naar de maand.
De miskraam zelf en de hele emotionele rollercoaster erna vond ik erg heftig. Ik vond het vooral moeilijk om zwangere vrouwen of baby’s te zien. De zwangerschappen van anderen vond ik voorheen heel leuk, maar dit waren nu juist de pijnlijkste momenten. Het besef telkens weer: dit hadden wij ook kunnen zijn, maakte het zwaar. De grote blijdschap die wij een paar weken lang ervaarden, was weg en had plaats gemaakt voor ontzettend veel verdriet en ongeloof. Waarom was dit gebeurd? Het gevoel dat ik geen moeder mocht worden, was bij mij sterk aanwezig.
Na één week ging ik weer aan het werk. Dit was voor mij extra zwaar, omdat ik net werkzaam was op een verlos- en kraamafdeling in het ziekenhuis. Gek genoeg kon ik het na een tijdje op mijn werk best redelijk aan. Alleen de momenten dat iemand hetzelfde pakje bij zich had of waarbij de situatie schrijnend was, vond ik moeilijk. De weken erna zijn wij het een plekje gaan geven. Zelf vond ik het erg fijn om de kaarten die wij hadden gekregen van familie en vrienden na te lezen en deze in te plakken in het 9 maanden invulboek waar ik al aan was begonnen. Hier heb ik ook foto’s in geplakt die wij hadden gemaakt van July en van mijn kleine buikje. Wat ik erg moeilijk vond, was het taboe dat er heerste. Nadat ik de miskraam bekend had gemaakt, kreeg ik veel berichtjes van anderen die zeiden: “Niet doorvertellen hoor, maar ik heb het ook meegemaakt”. Voor mij hielp het juist om erover te praten, om te delen hoe ik mij voelde en eerlijk te zijn over hoe klote het is. Juist het praten met anderen die het hebben meegemaakt kan helpen bij het verwerken, want het is niet niks. De miskraam van July zal voor altijd in mijn hoofd blijven en deel uitmaken van een stukje van ons leven. Samen met mijn man proberen wij het een plekje te geven, maar vergeten zullen we het nooit. Bij een hopelijk volgende zwangerschap zal dit, zeker de eerste weken, onrust geven en door mijn hoofd blijven spoken. Maar we blijven hoop houden dat het ook voor ons ooit mag lukken!
DEMI
