Eerder schreef ik al in een blog over hoe het ons verging met onze oudste dochter Livia (5 jaar) die hoogbegaafd is. Na een jaar lang testen, vruchteloze gesprekken op school en een steeds meer gefrustreerd kind, hebben wij besloten om toch naar een andere school te gaan kijken. Hoe dit kwam, zal ik jullie hieronder vertellen. Je kan namelijk niet zomaar naar een school voor hoogbegaafde kindjes toe. Daar zit een heel traject aan vast. Dit wisten wij een jaar geleden ook niet. Ik schrijf deze blog voor alle ouders die struggelen met hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit. Ik hoop dat jullie hier herkenning en steun in zullen vinden.
Op Livia’s huidige school rommelt het al een hele tijd. Ze haalden ons drie jaar geleden binnen met: ”Wij kijken enorm naar het individu en naar wat jouw kind nodig heeft.” Dit klonk ons als muziek in de oren, want er is geen eenheidsworst als het om kinderen gaat. Het woord normaal vind ik ook een achterhaald principe. Want wie bepaald wat er normaal is en wat niet? Livia was inmiddels op het punt aangekomen dat ze niet meer naar school wilde. Elke ochtend was het een strijd van jewelste om haar naar school te laten gaan. ’s Nachts lag ze tandknarsend en huilend in bed. Iedere ochtend bij het opstarten in de klas weer die kralenplank, weer die bak met Nopper. Liv kon het niet meer zien (en wij inmiddels ook niet). Livia had op dat punt leerkracht nummer 5 voor haar neus in de klas. Dat kan gebeuren, maar als je kind een ontwikkelingsvoorsprong heeft en daar in de klas weinig aandacht voor is, is dit niet heel handig. To say the least. Omdat wij al maanden in gesprek waren met school over wat nu de juiste aanpak was, gingen wij er vanuit dat onze wensen ook werden meegenomen. Er werd ons verteld dat ze Livia van alles hadden aangeboden aan leermateriaal, maar dat ze het niet aanpakte. Wij snapten hier niks van. Zodra Livia thuis was en wij samen bijvoorbeeld letters gingen oefenen op de laptop, vond ze dit juist heel leuk. Of als ze met één van haar eigen spellen aan de slag ging, kon ze zich hier echt in verliezen. We hadden een heel ander beeld dan school schetste. Het was heen en weer van hun verhaal versus dat van ons en dat voelde helemaal niet fijn voor ons en al helemaal niet voor Liv.
Na het zoveelste gesprek wisten wij als ouders niet meer wat nu wijsheid was. Omdat de hoofdbehandelaar van Liv ons had geadviseerd om naar de Da Vinci school te kijken, ging ik toch eens bellen. Ik deed mijn verhaal en aan de andere kant klonk een enorme herkenning. De intern begeleider van Da Vinci vertelde me dat heel veel ouders er zo bij zitten: met hun handen in het haar. En dat het gedrag wat Liv vertoonde (boosheid, chagrijnig, slecht slapen, opvliegerig, niks willen en dergelijke) allemaal tekenen waren dat ze onderprikkeld was en dat Liv eigenlijk “uit stond”. Toen ze me dit allemaal zo uitlegde, dacht ik: “Eindelijk iemand die me begrijpt! Zo fijn!” Zij adviseerde ons om het Samenwerkingverband erbij te betrekken. Het Samenwerkingsverband zou de huidige school kunnen helpen om het beter aan te pakken met Livia. Ondertussen stond de huidige school van Liv onder toezicht van de onderwijsinspectie en moesten we om de zoveel weken naar school om te horen hoe ze deze crisis gingen aanpakken. Het Samenwerkingsverband kwam met twee man sterk naar het gesprek, één van hen was gespecialiseerd in kinderen met een ontwikkelingsvoorsprong en de ander was het contactpersoon binnen deze organisatie. Ook kwam er iemand van het wijkteam bij zitten, die toezicht hield of er niet iets opvoedkundigs was. Laats genoemde ging er na een paar gesprekken weer tussenuit, omdat het niet met de thuissituatie te maken had, maar met school. Tijdens deze gesprekken kwam ook een Remedial Teacher ter sprake. Deze zou Livia door de leerkuil heen helpen. Volgens de juf zat Liv vast en kon ze zich niet over haar drempels heen zetten. Wij vonden de Remedial Teacher een prima idee. Maar, we bleven ook denken aan de Da Vinci School. Wij vroegen keer op keer of de juf Livia alsjeblieft uitdagendere werkjes wilde geven, zoals boekjes uit groep 3. Dit gebeurde vervolgens niet.
Liv steigerde al als ze de klas in moest en wilde niks meer. Ik liet steevast een doodongelukkig en verdrietig meisje achter op school. Een rotter gevoel kan je als moeder bijna niet hebben. Ondertussen delfde Emmi thuis het onderspit, want mijn aandacht werd veelal opgeslokt door alles omtrent Liv’s perikelen. Daar voelde ik me dan weer schuldig over en de stress werd eigenlijk alleen maar groter in plaats van kleiner. We bleven voor ons gevoel steeds in hetzelfde cirkeltje draaien en voorzagen problemen voor groep 3. Liv had weinig vertrouwen in school en wij dachten: “Als ze zo naar groep 3 moet, wordt dit een grote deceptie voor haar”. Ik belde weer met Da Vinci en de school nodigde me uit om op gesprek te komen. Het samenwerkingsverband had me uitgelegd dat Livia alleen naar Da Vinci mocht, als zij dit nodig achtten en haar de status HB (hoogbegaafdheid)+ zouden geven. Vroeger mocht je als ouders blijkbaar zelf naar deze school stappen, maar dat is tegenwoordig niet meer aan de orde.
Ik ging op gesprek bij Da Vinci en ze vroegen mij wie Liv nu eigenlijk was. Het was zo fijn om eens over mijn dochter te praten zonder dat daar lading op zat. Ik vertelde hoe creatief ze was en hoe leuk haar grapjes zijn. Dat we samen lekker make-uppen en nagels lakken. Hoe Liv ’s morgens bij me in bed kruipt en honderduit vertelt. Ongecompliceerd en ontroerend, zo zou ik het gesprek omschrijven. Na dit fijne, oriënterende gesprek zei de intern begeleider, dat we Livia op de wachtlijst mochten zetten. Dat hebben we gedaan en toen was het afwachten of Liv die HB+ status zou krijgen en of ze dus toegelaten zou worden. Ik werd ondertussen verscheurd door schuldgevoel. Rationeel wist ik dat deze school zo veel beter zou zijn voor Liv. De diversiteit aan vakken, het begrip, het zijn onder gelijkgestemden zieltjes, de warmte van die school. Anderzijds dacht ik alleen maar aan haar vriendinnengroepje waar ze het zo fijn mee had. Toen we net de diagnose “ontwikkelingsvoorsprong” hadden gekregen, wilde ik Liv absoluut niet van haar huidige school weghalen. Ik werd verscheurd door twijfel en de slapeloze nachten waren niet van de lucht.
Eindelijk kregen we vorige week dan het bericht dat Livia was toegelaten tot Da Vinci. Ik kon mijn ogen niet geloven De strijd was over. Livia mocht eindelijk naar de school waar ze gaat floreren. Niet omdat wij strebers zijn en willen dat Liv professor wordt. Maar, omdat we willen dat ze gelukkig is en begrepen wordt. Iets wat op haar huidige school vaak niet het geval was. Nu door de coronacrisis zijn de scholen al acht weken dicht en geven wij haar acht weken zelf thuis les. In die weken bloeide ze helemaal op en werd ze weer de Liv zoals we haar kennen: lief, zorgzaam, creatief en heel grappig. De werkjes van haar huidige school waren op zijn zacht gezegd nogal makkelijk, dus hebben wij zelf dingen van internet geplukt en een extra rekenboekje aangeschaft. Als we haar huidige school mailden dat haar huiswerk te makkelijk was, kregen we het advies om een kralenplank te kopen. Ik kon wel gillen! Het huiswerk wat wij haar gaven, vond ze uiteraard niet altijd leuk om te doen, het blijven kleuters, maar ze kon het prima aan en leerde hierdoor ook dat ze dingen ondanks haar onzekerheid, wel gewoon kan. De faalangst was niet van de lucht. Daar zal haar nieuwe school dan ook een flinke dobber aan hebben, denken wij. Maar we hebben er alle vertrouwen in dat dit helemaal goed gaat komen. Nu is het afwachten hoe Livia in gaat stromen op haar nieuwe school.
TILDA
