Laat ik maar met de deur in huis vallen. Ik begrijp dat het moeilijk is om met mij te praten. Ik heb de afgelopen weken echt zóveel steun gevoeld van heel veel mensen, soms juist ook vanuit onverwachte hoek. Maar als er wat tijd is verstreken, hoe ga je dan om met iemand zoals ik? Kan je het alleen nog maar hebben over Nola of juist niet? Van de buitenkant zie ik eruit als normaal, terwijl ik me verre van normaal voel, maar ik me ondertussen ook juist weer af en toe “normaal” wil voelen en niet meer zo zielig… Zo liepen wij, vijf weken na Nola haar geboorte, weer in het VU voor een gesprek met de maatschappelijk werkster. Het was mooi weer dus ik had een lange jurk aan (een broek zit nou eenmaal niet comfortabel na een keizersnee) en had mijn zonnebril op met een vrolijk brillenkoord eraan. Mijn lichaam is na de bevalling als een soort elastiekje teruggesprongen, misschien een iets uitgerekt elastiekje. Maar van de buitenkant ziet dus niemand überhaupt dat ik ruim 40 weken een kind heb gedragen (geloof me, daar ben ik heus niet blij om. Zág je maar dat ik zwanger was geweest. Nu is het nog meer alsof het nooit is gebeurd). Ik loop door het ziekenhuis met het gevoel dat er op mijn voorhoofd in neonletters staat: ‘Mijn kind is vijf weken dood’, maar dat niemand iets zegt. Ik voel de behoefte om te schreeuwen, dat mensen mijn verdriet tenminste erkennen en niet denken: ‘Oh, dat is vast een vrolijke vrouw, opgedoft in lange jurk met een gezellig brillenkoord’. Ik draag een gigantisch en onzichtbaar verdriet met mij mee. Als je mij in een kamer met mensen zet dan ben ík de roze olifant in de kamer waar niemand het over durft te hebben. Ze zeggen wel eens dat iedereen een rugzakje heeft. Voor mij voelt het alsof ik ondertussen een enorme caravan probeer mee te trekken met al mijn verdriet en gevoelens erin gestopt. De rugzak is allang niet meer voldoende om mijn geschiedenis in mee te vervoeren.
In mijn blog beschrijf ik mijn gedachtes en gevoel. Daarin neem ik geen blad voor mijn mond over hoe het is en wat ik ervaar. Als je mij ziet, dan zal het je opvallen dat er niet zoveel aan de buitenkant te zien is. Aan mijn exterieur kun je nauwelijks aflezen wat er allemaal in mij omgaat. Dat is ook de reden waarom ik ben begonnen met schrijven. Vanaf de buitenkant zie ik er best “normaal” uit, lijk ik gewoon de normale Meike. Als je met mij praat en me ziet dan zul je namelijk best kunnen denken dat het eigenlijk wel weer gaat en ik Nola misschien wel “een plekje” heb gegeven. Middels mijn blog wil ik je inzicht geven in waar ik mee moet dealen en hoe dat er constant is, constant in mijn gedachtes, ondanks dat ik er “normaal” uitzie en ook weer probeer “normaal” mee te doen in het “normale” leven. Dat het aan de buitenkant niet is te zien maakt namelijk niet dat het er niet is. Multitasking op het hoogste niveau is het misschien. “Normale” taken zien op te pakken terwijl er áltijd dat enorme gemis zal zijn.
Ergens wil ik ook weer “normaal” zijn. Wil ik het ook weer over “normale” dingen hebben. Het is namelijk cru om te zeggen, maar de realiteit is wel dat er géén nieuwe verhalen over Nola bijkomen. Dus als je denkt dat dat het enige is waar ik het over wil hebben en je me dus ook niet voor iets anders probeert te bereiken, dan wordt het akelig stil. En ik begrijp dat het lastig is. Enerzijds wil ik erkenning voor het feit dat mijn dochter is overleden. Wil ik ook niet dat je daar zómaar overheen stapt of niets over zegt en doodleuk over je eigen leven begint. Maar als je de afgelopen tijd af en toe iets van je hebt laten horen, hebt laten weten dat je aan ons dacht, dan help je me juist door het ook eens over iets anders te hebben. Bijvoorbeeld als je een taart hebt gebakken en die helemaal mislukt is. Wanneer je een kamer in je huis wil gaan behangen en aan me vraagt welke kleur ik mooi vind (disclaimer: NIET als het om een babykamer gaat). Of dat je vertelt dat je van plan bent om te gaan verhuizen en je me stuurt welk huis je hebt gekocht. Kleine of grote dingen die in je leven spelen waar we het over kunnen hebben. Een nieuwe sport die je bent gaan doen… Eigenlijk wil ik het overal met je over hebben, alles wat ik normaal gesproken ook interessant vind om met je te bespreken. Alleen onderwerpen als zwanger zijn, bevallen, kraamtijd en baby’s… Daar hoef je niet mee aan te komen. Tenzij ik specifiek je er naar vraag, dan kun je er op antwoorden. Dat betekent dat ik genoeg moed bij elkaar heb verzameld om je er naar te vragen. Want echt waar, ik doe mijn uiterste best om te oefenen om te probéren belangstelling te tonen ondanks mijn eigen verdriet. Als je net zoals ik op een zwarte wolk zit in plaats van een roze wolk, dan kan ik het wel prima hebben over baby’s, bevallingen en weer zwanger worden. Maar een blije zwangerschapsaankondiging? Nee, doe maar gewoon niet.
Ik wil je een aantal voorbeelden geven die voor mij goed werken, vast niet voor elke rouwende moeder, waar je mogelijk wat aan hebt. Maar mogelijk ook hoe je iemand anders andere dingen kan vragen wiens kind is overleden (ik kan geen garantie geven op succes).
Als ik je vraag, hoe het met jou gaat, met je werk, met je huis… Dan is dat een signaal dat ik het graag ergens anders over wil hebben. Dat ik me ook weer een soort van “normaal” wil voelen. Vertel daar dan ook uitgebreid over, wuif het niet weg alsof het allemaal onbelangrijk is naast mijn verdriet. Daarmee slaat het gesprek namelijk dood.
Je mag, uit jezelf, iets sturen of laten weten, dat je bijvoorbeeld een nieuwe lamp of nieuwe bank hebt gekocht. Daarmee geef je mij een mogelijkheid om het ook over iets anders te hebben.
Vul niet in dat ik ergens niet op zit te wachten. Als ik er niet op zit te wachten, dan zal ik het je echt wel zeggen.
Je hoeft het niet alleen maar over Nola te hebben. Ja, iets groters dan dit ga ik hopelijk niet meemaken, maar als we het alleen nog over haar mogen hebben, dan wordt het wel heel stil.
Ik waardeer zéker een goede (of hele botte) grap. Als je een goede grap ergens voorbij hebt zien komen, een grappige afbeelding… Dan kun je me dat zeker sturen. Helemaal als het dus lekker aan de cynische of zwarte kant zit. Mijn humor is op het moment best duister en het kan eigenlijk niet bot genoeg zijn.
We zijn misschien wel verleerd om gewoon ‘een vraag’ te stellen. Ik heb gemerkt dat iedereen er zo enorm over na gaat denken, voor mij gaat invullen waar ik op zit te wachten, in plaats van het me te vragen. Eigenlijk zijn vragen over Nola, vragen die kinderen stellen met een soort kinderlijke nieuwsgierigheid, de beste vragen om te stellen. Ik geef je hieronder een paar voorbeelden van dingen die je me gewoon kan vragen:
Wat ga je eigenlijk met de kinderkamer doen?
Wat ga je met de box in de kamer doen?
Denk je wel eens na over waar Nola nu is?
Hoe ziet haar graf er nu uit?
Bijna niemand die me deze dingen vraagt. Waarschijnlijk omdat je al invult dat ik het hier niet over wil hebben. Terwijl dit voor mij juist de dingen zijn waar ik het nog over kan hebben, wat nog het meest in de buurt komt om het over mijn dochter te kunnen hebben.
Verder maak ik op dit moment nog heel weinig mee, omdat het nu nog voor zo’n groot deel mijn leven beheerst. Ik zal langzaamaan weer wat uurtjes gaan werken, mijn wereld weer wat groter proberen te maken. Ik kijk ook weer uit naar de zakelijke kant, omdat ik me daar weer makkelijker normaal kan voelen. Je kan me ook helpen door het juist eens niet over mij en mijn verdriet te hebben. Dus vul niet in dat ik niet zit te wachten op een onnozel verhaal of de vraag of ik jou ergens bij kan helpen uitzoeken… Vráág het me. Je kan me niet verdrietiger maken dan ik al ben. Dus als ik verdrietig reageer, dan komt dat niet door jou, het verdriet is er namelijk al.
Ik wil ook nog twee berichten met je delen van vriendinnetjes die ik wel kon waarderen. Mocht je zelf een vriendin hebben die ook zo’n verlies heeft meegemaakt en je bent dan tóch zwanger geworden… Dan zijn onderstaande berichten van degene die écht rekening hielden met mijn gevoel en verdriet.
Zwangerschapsaankondiging
Beter niet: Een heel blij bericht, cupcakes of welke blije manier van aankondigen dan ook… Niet in mijn buurt. Het lukt me niet om blij voor je te zijn, dus stuur me ook geen blij bericht (tenzij je zwanger bent na een dood kind. Dan gaat de vlag voor je uit).
Beter wel: Ingetogen en bescheiden. Onderstaand bericht kreeg ik welke ik waardeer. Bij deze persoon is het mij dan ook gelukt om onlangs een vraag te stellen over haar zwangerschap
Ok super kut dit, er zal geen goed moment zijn hiervoor dus hierbij; ik ben zwanger (9wk). Hier hoeft verder geen woord meer over gezegd te worden!!! Hierbij de opties wat mij betreft; A. Ik wil je nooit meer spreken. B. Ik wil je pas weer spreken als alles voorbij is. C. Geef me even een paar maanden en app dan weer eens. D. Geef me een maand en app dan weer eens. E. Geef me een paar weken en app dan weer eens. F. Geef me een paar dagen. G. Je mag me blijven appen, je merkt zelf wel of ik reageer.Als je helemaal niet reageert, laat ik je ff een weekje met rust. Alle reactie is wat mij betreft prima. Schelden, vloeken, etc ook! ❤️❤️❤️
Babyshower aankondiging
Ik heb meerdere zwangere om mee heen en dus meerdere babyshowers*.
Hee lieve Meike. Ik stuur je even een berichtje over iets dat denk ik heel moeilijk is, dus ik hoop dat het niet verkeerd overkomt. Wij zijn bezig met het organiseren van de babyshower van (*naam*). Dit gaat op (*datum*) gebeuren. Ik wil je in ieder geval hiervan op de hoogte stellen zodat je zelf een keuze kunt maken of je er wel of niet bij kunt zijn. Ik begrijp dat dit ontzettend moeilijk en pijnlijk is, dus ben vooral eerlijk of je dit wil of niet! (*naam*) zou het vast heel leuk vinden als je er bij bent, maar zal het natuurlijk ook begrijpen als je er niet bent. Laat maar weten wat je denkt, als je even wilt bellen ofzo kan dat natuurlijk ook! Voel in ieder geval geen druk en doe wat goed voelt voor jou. Liefs😘
*Een babyshower is voor mij echt geen optie om bij aanwezig te zijn. Waarschijnlijk zelfs nooit meer. De groepsblijheid en onbevangenheid kan ik niet meer aan. Geef maar een feestje als het kind er levend en wel is. En zie je het voor je; dat iedereen in jubelstemming is en dat ik er te pas en te onpas opmerkingen uitfloep als: ‘Nou, eerst maar eens afwachten of hij/zij de bevalling überhaupt overleeft’…. Nee, die werelden liggen te ver uit elkaar en dat wil ik anderen ook niet eens aandoen.
Ik hoop dat ik je heb geholpen om je iets minder ongemakkelijk te voelen als je mij ziet of spreekt. Je kan me alles vragen, vul het alleen niet voor me in. Vraag me bijvoorbeeld of ik een geboortekaartje wil ontvangen (ik ontvang hem namelijk graag, maar je scoort extra punten als je op dezelfde dag ook een kaartje meestuurt dat je aan me denkt en begrijpt dat het ontvangen van het kaartje voor mij erg lastig moet zijn). Je kan me helpen door proactief ook zelf iets te vertellen, om daarmee een gesprekje te voeren. En ik begrijp het, het is ook ongelofelijk moeilijk. Ik wil dat je “normaal” tegen me doet, me ook eens vertelt dat er bijvoorbeeld een hele grove spelfout ergens in mijn tekst staat. Maar ik begrijp écht dat het moeilijk is, omdat de hele situatie verre van “normaal” is en ik ook niet “normaal” ben. Dus ik waardeer het als je je best doet, ook al vind je het spannend omdat je misschien bang bent dat ik er niet op zit te wachten… En als je het moeilijk vindt, zeg het me dan, dan kunnen we het er ook over hebben!
MEIKE
