De kinderkamer was zo goed als klaar. We hadden ook een grotere auto gekocht. De tweeling had al een naam. Wij leefden hier zo naar toe. Quinn en Yosh waren zo gewenst en alles verliep tot 20 oktober goed. Je hoefde er maar over de zwangerschap te beginnen en wij straalden van geluk. Tot 20 oktober alles misging….
Die ochtend werd mijn vrouw Stèphanie wakker met wat pijn in haar buik. Op dat moment was ze pas 22 weken onderweg. “Het heeft vast niets met de bevalling te maken”, dachten wij toen nog. Ze had wel vaker last van buikpijn. Nietsvermoedend begonnen wij aan de huishoudelijke taakjes, het was tenslotte zondag. Zij was een beetje aan het opruimen, schoonmaken en ik legde de laatste hand aan de babykamer.
Op een gegeven moment merkte Stèphanie dat de “buikpijn” toch wel wat heviger werd, en het meer pijngolven waren, dan een constante buikpijn. Dat was ook gelijk het eerste moment dat we de buikpijn koppelden aan weeën. Na een telefoontje met de verloskundige werden we voor de zekerheid naar het ziekenhuis gestuurd om toch maar even een echo te maken. Onderweg merkten we al dat de pijn nog heviger werd en eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was Stèphanie al op een punt aangekomen dat ze tegen de pijn aan het vechten was. Wij moesten “even” wachten op de arts die de echo zou uitvoeren. Eén minuut, werden er vijf, vijf werden er tien, tien werden er twintig en toen ben ik op zoek gegaan naar een arts, want Stèphanie hield het intussen niet meer. Binnen enkele minuten was daar dan onze gynaecoloog. Ze kwam aanlopen, keek naar Stèphanie en haar eerste vraag was: “Hoeveel weken ben je nu?”. Alsof ze al kon zien dat het niet goed was. We mochten mee naar de echokamer en mijn vrouw nam plaats op de stoel. Volgens mij hebben we geen woord meer tegen elkaar gezegd door de spanning. Het was niet te doen. Toen volgde de zin die ik nooit meer van mijn leven zal vergeten. De gynaecoloog keek eerst mij aan en keek toen Stèphanie aan en zei: “Dit gaat niet goedkomen”. Ik kreeg kippenvel over mijn hele lichaam. Stèphanie en ik keken elkaar aan en barstten samen in tranen uit. Ondertussen hadden we nog geen woord gewisseld. De gynaecoloog gaf aan dat ze even weg moest en dat gaf ons de tijd om het slechte nieuws tot ons te nemen.
De weëen begonnen. Maar dit kon toch niet? Het was veel te vroeg! Vandaag waren de kleintjes pas 22 weken en 3 dagen oud. Het was de bedoeling dat ze minimaal 36 weken van de bescherming in mama’s buik mochten genieten. Helaas was niets minder waar. Wij moesten ons voorbereiden op het ergste, want met 22 weken en 3 dagen weet je dat de twee jongens nog niet levensvatbaar zijn. Ze zouden na hun geboorte gelijk komen te overlijden. Inmiddels werden wij op de hoogte gebracht door de doktoren dat alles werd klaargezet voor de bevalling en binnen enkele minuten waren wij dan ook daadwerkelijk op weg naar de bevallingskamer.
Onderweg naar de bevallingskamer die letterlijk 40 seconden lopen was, heb ik mijzelf bij elkaar proberen te rapen en mijn verstand even op nul gezet. Ik moet er nu zijn voor Stèphanie, mijn verdriet komt later wel! Ze moest twee kinderen ter wereld brengen, die het bij voorbaat al niet gingen overleven, dus mijn gevoel doet er nu even niet toe. Het ging allemaal heel erg snel! Ik nam plaats aan het bed bij Stèphanie en kan me nog herinneren dat ik tegen haar zei: “Wij kunnen dit”. Er was voor mij geen twijfel mogelijk dat wij hier samen uit zouden komen, en dat ik er alles aan zou doen om haar pijn te verzachten.
Het wachten was voorbij, en de spanning nam toe. Alles vervaagde èn ik hoorde iemand zeggen: “Je mag voorzichtig beginnen met persen”. Steph kreeg de opdracht om na de geboorte van Quinn gelijk te stoppen met persen om te kijken of ze door middel van weeënremmers eventueel de geboorte van het tweede kindje kon uitstellen. Eerst werd onze Quinn geboren. Zo klein, zo kwetsbaar en zo levendig. Vol ongeloof, maar met heel veel liefde en ook angst beleefden we de geboorte van Quinn. Hoe bizar is het dat je in nog geen 10 seconden zo veel liefde kan voelen voor je kleine wondertje. We hoorden hem huilen, we voelden zijn aanwezigheid en gaven hem alle liefde die we konden geven in die korte tijd. Het tweede kindje liet niet op zich wachten. De weeënremmers sloegen niet aan en binnen een kleine 10 minuten was ook Yosh geboren. Helaas hadden we niet van Yosh kunnen “genieten” zoals we dat bij Quinn hebben kunnen doen. Na de geboorte van Yosh hebben we ook hem nog even vast gehouden, geknuffeld en kusjes gegeven, waarna we hem met zijn broertje hebben herenigd.
Ik krijg er nog kippenvel van als ik eraan denk. Het moment waarop ik Yosh naast zijn broertje Quinn neerlegde, sloot ik hun handen in elkaar. Ze lagen vredig. Ze sliepen samen. Voor altijd.
EVERY
