Heel veel zwangere vrouwen voelen zich prachtig en sterk tijdens hun zwangerschap, helaas viel ik niet in die categorie. Ondanks de lieve complimenten van Mitch, van mijn vriendinnen en van mijn familie, voelde ik me vooral niet mezelf. En eerlijk gezegd was dat vaak ontzettend lastig om hardop te zeggen. Begrijp me niet verkeerd, want zwanger zijn vind ik iets wonderlijks, maar ik vond het ook fysiek en mentaal ongelooflijk intens. Bovenstaande gezegd hebbende, zal het je dus niet verbazen dat ik op 05-07-2020 om 4:20 ontzettend blij was dat mijn vliezen waren gebroken. Ik kan me nog herinneren dat we van blijdschap niet meer konden slapen. Nadat de euforie iets was gezakt, althans dat dachten we, keken we elkaar aan en besloten we dat we nog even moesten gaan slapen. Slapen? Niet dus! Het voelde alsof er duizenden vlinders in mijn buik rond zweefden. Het grote spektakel mocht van mij wel losbarsten! Ik keek helemaal niet op tegen de bevalling en de bijbehorende pijn en besloot de nuchtere Gwen het voortouw te laten nemen. De ochtend ging traag voorbij en de weeën kwamen en gingen. Om 11:30 kwam de verloskundige kijken hoeveel ontsluiting ik had. Ze schatte zo’n 3 a 4 centimeter. Dit nieuws voelde fantastisch, want de weeën deden op dat moment al best wel zeer! We spraken af om later die middag nog even contact te hebben, omdat ik graag in het ziekenhuis wilde bevallen.
Om 16:00 was in ik in het ziekenhuis, maar de ontsluiting was nog steeds 3 a 4 centimeter. Ook de uren die daarop volgden brachten geen vooruitgang. Om 19:00 adviseerde de verloskundige mij om een ruggenprik te nemen. Mijn lichaam was moe en ik zou het anders niet lang meer volhouden. Steeds als de verloskundige kwam checken, zakte de moed me verder in mijn schoenen. Helemaal toen ik halverwege de nacht koorts kreeg. Er moesten allerlei testjes uitgevoerd worden bij Stenn, maar dit lukte niet. Het was dus niet helemaal duidelijk of het überhaupt wel goed ging met ons kindje. Toch werden we er van verzekerd dat we ons nog geen zorgen hoefden te maken.
Op 06-07-2020 (de uitgerekende datum) om 6:00 uur had ik eindelijk 10 centimeter ontsluiting. Ondanks de vele uurtjes die we er al op hadden zitten, voelde ik me ineens weer super sterk. Mitch gaf me heel veel complimenten en ik voelde echt dat we een team waren! Ik heb ieder woord en iedere aanraking van hem bewust in me op genomen. Helaas sprak het gezicht van gynaecoloog boekdelen na de eerste keer persen. Ze pakte een vacuümpomp en vroeg me om nog een keer te persen. Ik had “goede” verhalen gelezen over de slagingskans van het vaginaal bevallen met deze vaccuümpomp, dus dat gaf hoop. Onze kleine man moest en zou er nu echt bijna zijn. Toch mislukte ook deze poging en kregen we te horen dat ze het nog maar één keer kon proberen met deze pomp, omdat het anders niet goed zou zijn voor Stenn. Anders moest er overgeschakeld worden naar plan B, een kunstverlossing. Een scenario waar ik me totaal niet op had voorbereid! Ik vroeg haar dan ook of ze me kon vertellen waarom ik niet “gewoon” kon bevallen. Hier had ze geen verklaring voor en voordat ik het wist was mijn laatste kans om te persen voorbij. De gynaecoloog besloot dat er met spoed een keizersnede uitgevoerd moest worden. Ik hoorde haar allemaal codes door haar telefoon roepen en er ontstond lichte paniek bij mij. Het ging ineens niet meer goed met Stenn en hij moest snel geboren worden. Het baarde mij vooral zorgen dat ik haar hoorde zeggen dat er met spoed een kinderarts moest komen (gelukkig bleek dit achteraf protocol te zijn). Niet veel later werd mijn ziekenhuisbed razendsnel door de gangen van het ziekenhuis geduwd en zag ik als in een film door mijn tranen heen de TL-buizen voorbij flitsen. Ik was op zoek naar Mitch zijn hand, maar die vond ik niet. Hij moest zich omkleden, dus ik zou hem pas weer zien op het moment suprême.
Daar lag ik dan, voor mijn gevoel weerloos, op de operatiekamer. Van de sterke en zelfverzekerde Gwen was niet veel meer over. Ik lag te huilen en ik kon niet meer stoppen. Ik zocht Mitch, maar hij was er nog niet. Ik ging me steeds rotter voelen. Ik had hem nodig! Boven mijn hoofd was een geoliede machine van alles in orde aan het maken voor de keizersnede en net op het laatste moment, voor de verdoving, zag ik mijn vriend binnen komen. Door de ruggenprik kon ik alleen verdoofd worden met ketamine. Helaas werkte dit maar even en moest ik meerdere keren bij verdoofd worden. Ik hoorde mezelf vragen hoe lang het zou duren, omdat ik erg veel pijn had. Sterker nog, ik kon precies voelen waar de gynaecoloog aan het snijden en aan het hechten was. Het deed zoveel zeer dat de anesthesist meerdere keren vroeg aan de gynaecoloog om even te wachten. Zelfs toen Mitch Stenn wilde laten zien kon ik me moeilijk concentreren door de pijn. De wond moest nog gehecht worden, dus moest ik wederom bij verdoofd worden. Dit zorgde ervoor dat de hele wereld één grote waas was en dat ik mijn mannen, dus helemaal niet kon goed kon zien. De anesthesist zei nog tegen Mitch dat hij niet moest schrikken als ik dat moment weer zou vergeten. Nou, vergeten zal ik het nooit! Die eerste ontmoeting met ons wondertje had ik me wel heel anders voorgesteld. Ik had hem willen zien, vast willen houden en met Mitch willen genieten van die eerste minuten. Gelukkig duurde het niet lang voordat ik op de uitslaapkamer alsnog met Stenn kon knuffelen. Dit is toch wel het allermooiste moment in mijn leven geweest! Achteraf hebben we nog contact gehad met de gynaecoloog om te vragen of zij een reden kon bedenken waarom ik niet vaginaal kon bevallen. Dit kon ze niet. Er is op dat moment gehandeld in het belang van Stenn zijn welzijn en daar zijn we ontzettend dankbaar voor. Wát een bevalling!
GWEN
Gwen…. wat ben ik na twee jaar nog steeds bloedje trots op jou! Ik heb jullie verhaal een aantal maal bewust gelezen, twee jaar geleden en nu net nog drie keer. De pijn je tranen, angst, onzekerheid en daarna jullie kleine grote wonder.. onze Stenn. Bedankt dat je mij oma maakte van dit mooie mannetje. Dit kan ik zeggen vol trots. Je Hebt een spannende strijd geleverd en ik kon niet bij je komen door alle corona protocollen. Mitchie,jou steun en toeverlaat..hij was er gelukkig wel maar je mam en schoonmam blijven tijden voor het ziekenhuis raam staan tot eindelijk een klein bedje naar het raam werd gereden door trotse maar moeie Papa Mitch. Daar lag hij dan, onze kleinzoon. Nu twee jaar verder en wij hebben een stoere kleine vent die zelf al een trap op en af loopt. Ik bedoel maar. Bedankt dat je jouw/ jullie bevallings verhaal met ons heb gedeeld. Liefs, jouw Mam.