Woensdag 27 november 2019, 38+2 weken zwanger
Ik heb een droomzwangerschap gehad. Geen misselijkheid, geen kwaaltjes. Ik heb er echt alleen maar van kunnen genieten. Na 38 weken kwam er een kleine kink in de kabel. Vandaag heb ik de baby de hele dag niet voelen bewegen. De verloskundige heeft ooit eens verteld dat als dit gebeurde, ik twee uur op mijn linkerzij moest gaan liggen zonder afleiding (geen tv of iets dergelijks), en volledig moest focussen op de baby. Dit deed ik dan ook. Maar helaas, geen beweging. Ik was niet al te ongerust, maar ik heb toch het zekere voor het onzekere genomen en de verloskundige gebeld. Zij stuurde me door naar het ziekenhuis om een CTG te laten maken. Toch wel fijn.
De CTG is helemaal goed. Er wordt voor alle zekerheid een echo gemaakt, en ook deze is prima. De gynaecoloog komt nog even een laatste controle uitvoeren en dan komt er toch een kleine tegenvaller: ze denkt dat de baby aan de kleine kant is. Ik heb inderdaad een mini-buikje, maar de verloskundige heeft de baby altijd op een normaal gewicht geschat. De gynaecoloog wil graag dat we de volgende dag terugkomen voor een extra echo en nog een check-up bij de gynaecoloog. Een klein beetje bezorgd gaan we weer naar huis.
De volgende dag melden we ons om 13.15 uur in het ziekenhuis. De echo ziet er wederom goed uit. We komen bij een andere gynaecoloog dan gisteren, en ook zij denkt dat de baby aan de kleine kant is. Ze schat hem op zo’n 2600 gram. Mijn gevoel zegt meteen dat het niet klopt. Toen mijn moeder zwanger was van mij hebben de dokters hetzelfde verteld: ze moest zich voorbereiden op misschien een heftige periode. Ik zou een heel klein baby’tje zijn. Uiteindelijk was ik gewoon een flinke baby van 8 pond. Ik heb het gevoel dat dit bij mij ook zo is. Ik voel hem vaak helemaal achter in m’n zij trappen. Hij zit gewoon een beetje weggestopt. Ik zegt trouwens ‘hij’, maar op dit moment weten we nog niet wat het geslacht van ons baby’tje is. ‘Het’ klinkt zo raar, dus we hebben de baby mijn hele zwangerschap met ‘hij’ en ‘hem’ benoemd. Maar goed, alles wat goed is voor de baby doen we uiteraard, en we gaan zéker niet voor eigen dokter spelen. Dus wanneer de gynaecoloog zegt dat ze ons graag onder begeleiding wil houden en we weg moeten bij onze eigen vertrouwde verloskundige, gaan we hier direct mee akkoord. We maken een afspraak voor volgende week. Als de baby zich niet zelf aan gaat dienen, dan zal ik tussen week 39 en week 40 ingeleid gaan worden. Ik hoop zo dat hij zichzelf gaat melden! Ik heb twee punten groot in mijn bevalplan staan: ik wil graag in bad bevallen en ik wil niet ingeleid worden. De badbevalling gaat in ieder geval niet door, omdat ik nu aan de CTG moet blijven tijdens de bevalling. Hopelijk hoef ik niet ook het tweede punt van mijn plan weg te strepen.
Donderdag 5 december, 39+3 weken zwanger
Helaas, nog geen tekenen van een aankomende bevalling. We mogen ons weer om 13.15 uur in het ziekenhuis melden voor een echo en een CTG met aansluitend een gesprek met de gynaecoloog. De echo en CTG zijn weer perfect. De gynaecoloog stelt ons voor de keuze: vandaag een ballonnetje laten plaatsen en morgen inleiden, of maandag een ballonnetje plaatsen en dinsdag inleiden. Ondanks dat over vier dagen mijn uitgerekende datum is, gaat het me ineens veel te snel als ik nu direct naar boven moet voor een ballonnetje! Ik vraag of het veiliger voor de baby is om hem morgen te laten halen. Als het ook maar 1% veiliger is, dan ga ik daar namelijk voor. Ze geeft aan dat dat niet het geval is, dinsdag is net zo goed. Ik twijfel nog een beetje, maar mijn man kent me gelukkig erg goed. Hij zegt: ‘Ik weet zeker dat jij je rustiger voelt als we lekker het weekend er overheen laten gaan.’ En hij heeft natuurlijk gelijk. Dat geeft me inderdaad meer rust. Én dan heb ik nog drie dagen extra de kans om de bevalling toch nog spontaan te laten beginnen, al begin ik die hoop wel een beetje te verliezen. Mijn lichaam laat nog in niets merken dat de bevalling er bijna aan gaat komen.
Maandag 9 december, 40 weken zwanger
Vandaag is mijn uitgerekende datum, en inderdaad, zoals ik al verwachtte is er in het weekend niets veranderd. Om 14.00 uur mogen we ons in het ziekenhuis melden. Wederom eerst een echo en een CTG, daarna zal het ballonnetje geplaatst worden. Ondertussen heb ik me er wel volledig op ingesteld dat ik ingeleid ga worden en ik zie er helemaal niet meer tegenop. Sterker nog, ik kijk er naar uit! Ik heb zoveel zin om ons kindje te ontmoeten. Ik bel ’s ochtends nog even naar het ziekenhuis, ik weet namelijk niet of ik moet blijven na het plaatsen van het ballonnetje, of dat we weer naar huis mogen. De assistent die ik aan de telefoon krijg weet het niet. Ze gaat het navragen en belooft me straks terug te bellen. Een uurtje later word ik gebeld: ik moet blijven. Natuurlijk hebben we de vluchttas al klaar staan. Mijn man mag ook blijven, dus voor hem gooien we snel wat kleren in een tas. Alles in de auto, en daar gaan we dan. Zó gek: we lopen nu zonder baby de deur uit en als we straks terugkomen zijn we met z’n drieën. Wat een heerlijk idee!
Het wordt een beetje standaard (gelukkig), maar de CTG en de echo zien er weer prima uit. Dan door naar de kamer voor het plaatsen van de ballon. De gynaecoloog komt met een stagiaire binnen en vraagt mij of ik het een probleem vind als zij eerst alles checkt en helpt met het plaatsen van de ballon. Nee hoor, geen enkel probleem. De stagiaire begint met toucheren en kijkt me verbaasd aan. Dan draait ze zich om en zegt verbaasd tegen de gynaecoloog: volgens mij voel ik al 2 centimeter ontsluiting. De gynaecoloog wil dit zelf natuurlijk ook even checken en zegt na een paar seconden vrolijk: ‘Ja hoor, ze heeft gelijk! Je hebt al 2 centimeter ontsluiting, de ballon is niet meer nodig!’. Wauw, wat een goed begin! Mijn ontsluiting is 2 centimeter, terwijl ik nog nooit iets heb gevoeld. Zelfs nog nooit een harde buik gehad. Ik mag kiezen of we in het ziekenhuis blijven of dat we naar huis gaan en ons morgen om 6.35 uur opnieuw melden. Daar hoef ik niet lang over na te denken. We gooien de tassen weer in de auto en gaan lekker thuis genieten van ons laatste avondje met z’n tweetjes.
Dinsdag 10 december, 40+1 weken zwanger
Om 6 uur ’s ochtends gaan we de deur uit. Na deze keer de deur achter ons dicht te trekken, komen we straks écht met ons drietjes thuis. Gek genoeg heb ik heerlijk geslapen afgelopen nacht. Ik had verwacht enorm zenuwachtig te zijn, maar niets van dat. Ik heb er vooral onwijs zin in. Ik maak me ook nog steeds niet druk over een eventueel (te) klein baby’tje en denk dat we vanavond of morgen gewoon fijn naar huis mogen. Om 6.15 uur (veel te vroeg, maar ik kon niet langer wachten), stappen we het ziekenhuis binnen. We worden meteen naar de verloskamer geleid. Een uurtje aan de CTG, die weer goed is. Dan gaan we écht aan de slag. Het infuus met wee-opwekkers wordt ingebracht. Die zal straks met een lichte dosis beginnen en wordt elk halfuur opgehoogd totdat de weeën echt op gang komen. Ik word nogmaals getoucheerd en ik blijk op 3 centimeter ontsluiting te zitten. Ik vond dit heel bijzonder, omdat ik nog steeds niets gemerkt had. De gynaecoloog breekt mijn vliezen (wat een gek gevoel is dat zeg!). De baby heeft gepoept in het vruchtwater. We zullen na de geboorte dus in ieder geval 8 uur moeten blijven ter observatie. Ze zegt dat ze in de loop van de dag een aantal keren komt kijken hoe het gaat. Voordat ze weggaat, vraag ik haar nog wat haar verwachting is voor vandaag. Ze kijkt op de klok (het is 8 uur). ‘We gaan uit van gemiddeld een centimeter ontsluiting per uur en dan nog de persfase van 1 à 1,5 uur, maar omdat het je eerste kindje is zal het wat langer duren. Ik verwacht dat ergens tussen 17 uur en 20 uur vandaag je kindje geboren gaat worden’.
Het eerste uur merk ik niets. Ik ben gezellig aan het kletsen en lachen met m’n man en de verloskundige. Om 9 uur gaat voor de tweede keer de dosis wee-opwekkers een standje omhoog. Vijf minuten later voel ik een gigantisch harde trap van binnen, tegen m’n schaambeen aan. Zó, die heeft er zin in! Vanaf dat moment komen de weeën op gang. Het eerste uur kan ik de weeën goed opvangen, met de technieken die ik geleerd heb bij de hypnobirthingcursus. Al merk ik wel dat de weeën meteen al heel snel op elkaar volgen. Vanaf 10 uur gaat het helemaal los, ik beland in een gigantische weeënstorm. Er zit geen tijd meer tussen de weeën. Ik heb geen tijd meer om op adem te komen. Wee, na wee, na wee, na wee. Jezus, wat is dit heftig! Ik lig te kronkelen in bed en ben helemaal van de wereld. Ik heb geen benul meer van tijd, van wie er in de kamer is, van wat mensen zeggen en van wat mensen doen. Mijn man loopt af en aan met koude washandjes. Ik zweet me helemaal kapot. Het voelt alsof ik in een kamer van 50 graden lig. Wat ben ik blij dat mijn man er is. Hij vertelde achteraf dat hij zich compleet machteloos en nutteloos voelde, omdat hij niets voor mij kon doen en mij zo’n pijn zag lijden. Maar wat was ik blij met die koude washandjes!
Na wat één lange wee van 1,5 uur leek, kan ik niet meer. Ondanks dat ik het niet wilde, kán ik niet meer door zo. Ik heb al een paar keer geroepen dat het niet meer gaat. Dat ik écht niet meer kan. Ik móet een ruggenprik hebben. ‘Weet u het zeker mevrouw’, ‘JA! Heel zeker!’, antwoord ik. De gynaecoloog komt binnen. Ze gaat me eerst toucheren en zegt dan: ‘Sorry mevrouw, maar ik kan u geen ruggenprik meer geven. U heeft al 8 centimeter ontsluiting’. Dan loopt ze weg met de mededeling: ‘Ik kom later weer terug. Het kan nog wel twee uur duren’. Na die opmerking breek ik. Dit kan ik niet! Ik kan niet nog twee uur door deze hel, dat gaat gewoonweg niet. Maar er zit niets anders op. De gynaecoloog is nog geen vijf minuten uit de kamer, als ik persdrang krijg. Ik begin te roepen: ‘Hij komt eraan, hij komt eraan!’ De verloskundige staat naast mij en zegt: ‘Nee hoor mevrouw, zover zijn we nog niet’. Ik begin harder te roepen en zeg: ‘Jawel, hij komt er aan, de baby komt eraan!’. Weer zegt de verloskundige dat dit niet het geval is en dat ik nog even geduld moet hebben. Op dat moment kan ik niets anders meer dan schreeuwen: ‘BEL DIE DOKTER! NU! DE BABY KOMT ER NU UIT!’. Met een geïrriteerde blik op mij pakt ze de telefoon en belt de gynaecoloog en zegt met een verveelde stem: ‘Ja, sorry dat ik je stoor. Maar mevrouw denkt dat de baby eraan komt.’ Binnen een paar seconden staat de gynaecoloog weer in de kamer. Ze toucheert me en zegt: ‘U heeft gelijk hoor mevrouw, u heeft volledige ontsluiting. U mag gaan persen!’
Nou, dat kan ook niet anders. Ik kan op geen enkele manier de persdrang tegenhouden. Met oerkreten waar je U tegen zegt begin ik te persen. De gynaecoloog zegt me dat door het schreeuwen een groot deel van de kracht verloren gaat en dat het beter is om het in stilte te doen. Het kost me veel moeite om mijn kreten binnen te houden, maar uiteindelijk lukt het. En inderdaad, ik merk dat ik nu veel meer kracht kan zetten. Na een paar minuten persen, met voor mijn gevoel geen enkel resultaat, roept mijn man ineens: ‘Ik zie haartjes, ik zie haartjes!’ Dat geeft me een enorme boost om door te gaan. Nog even doorzetten en dan is hij er echt. Na nog een paar keer persen staat het hoofdje. En dan houden de weeën op. Ik moet nog één wee, dan is hij eruit. Maar die komt niet. M’n lichaam is er al klaar mee. We wachten een paar minuten. Dan ben ik er klaar mee. Ik ga gewoon persen. En een paar seconden later, om 11.55 uur, vier uur na de start van de inleiding, en na amper 20 minuten persen, is de baby geboren. Hij wordt op mijn buik gelegd, maar ik krijg het niet mee. Ik ben helemaal van de wereld. Totdat mijn man me aanstoot en zegt: Kijk liefje, kijk! De baby ligt op je buik!’. Ik kijk verdwaasd naar beneden en zie inderdaad dat de baby op mijn buik ligt. Wauw. De verloskundige tilt de baby een klein beetje op en dan zien we het: we zijn ouders geworden van een prachtige zoon. En met een geboortegewicht van 3680 gram, is het gewoon een flinke pummel!
HANNEKE
