Het is Valentijnsdag en we hebben sinds lange tijd weer eens een date night. Sol is nu anderhalf jaar oud en we zijn een beetje gewend aan het ouderschap. Het verdriet van het overlijden van mama net na de geboorte van Sol verliest de rauwe randjes (voor de blog over deze tijd klik hier). Papa heeft zijn hartoperatie goed doostaan en het ziet ernaar uit dat ik zelfs volgende maand weer aan het werk ga in een nieuwe baan. Sol is bij oma en vanavond zetten wij de bloemetjes buiten. De wijn vloeit rijkelijk en we kletsen honderduit. We hebben het zelfs over een tweede kind. Sol is geboren na een intensief IVF-traject en eigenlijk zijn we er wel over uit dat we niet nogmaals zo een traject willen. We besluiten de condooms weg te gooien en zien wel of het lot ons in de toekomst een tweede kindje geeft.
Een aantal weken later komt papa een paar dagen bij ons logeren, om te helpen met wat geklus in het huis. En ik? Ik ben een paar dagen over tijd. Dat zal door de drukte van de laatste weken komen, toch? Na een week besluit ik toch een zwangerschapstest te doen, terwijl papa beneden koffie drinkt voordat we verder klussen voor die dag. Ja hoor, twee blauwe streepjes! J. staat naast me in de badkamer, en onze mond valt open van verbazing. Wat een wonder! Het voelt heel onwerkelijk om weer zwanger te zijn. Maar gedurende de zwangerschap word ik eigenlijk steeds dankbaarder dat ik zwanger mag zijn zonder de zware last van het zorgen voor een dodelijk zieke moeder en alle ellende van de vorige zwangerschap. Omdat de eerste zwangerschap geëindigd is in een spoed keizersnede sta ik onder controle bij het ziekenhuis. De baby groeit goed, de zwangerschap gaat redelijk voorspoedig, maar de kleine blijft in stuit liggen. Ze houdt iedereen in spanning, maar op geen enkele wijze wil ze draaien. En dus besluit de dokter om een keizersnede in te plannen. Ik merk dat er een enorme last van mijn schouders valt. Onbewust heb ik me erg ongerust gemaakt over de bevalling. De volgende paar weken volgt een uitgebreide voorbereiding vanuit het ziekenhuis en krijg ik de keuze of ik een keizersnede wil die zo veel mogelijk een natuurlijke bevalling nabootst of liever niet. Jazeker! Dat wil ik! Zeker na de traumatische bevalling van de eerste keer. Dit voelt zo anders dan de eerste keer.
Het is 31 oktober vroeg in de ochtend en ik lig in een ziekenhuisbed te wachten totdat alles in gereedheid is gebracht voor de keizersnede. En dan gaat het gebeuren. We rijden naar de operatiekamer en net voor we naar binnen rijden kijken we elkaar aan. We denken hetzelfde: “Ze komt eraan, en wat een andere beleving is het deze keer.” In de operatiekamer is het koud. En in alle rust zet de anesthesist de ruggenprik. Bah, dat is geen pretje zeg. Alles wordt in gereedheid gebracht en de verpleegkundigen in de OK hangen een blauw laken op waar ik door middel van een raampje naar mijn buik kan kijken. De vrouwelijke arts kijkt me aan en vraagt: “Ben je er klaar voor?” Ik knik. Ze vertelt precies wat ze aan het doen is. De incisie komt vlakbij de vorige incisie en ze maken alles verder open. Maar dan stokt alles even. “Niet schrikken, maar van de vorige keer zit je blaas verkleefd aan je baarmoeder. We maken dat eerst even in orde voordat we verder gaan.” Ik lig gespannen te wachten totdat ze verder gaan. Ik ben zo benieuwd. En dan is het moment daar. Ik zie dat ze klaar zijn om haar uit mijn buik te halen en omdat ze verkeerd om ligt moeten ze haar helpen. Haar benen komen eerst en dan de rest. Direct nadat ze uit mijn buik komt, leggen ze haar naakt op mij. Inderdaad, het is een meid en alles zit erop en eraan! Dan nemen ze haar even mee voor de routine checks, maar daarna leggen ze haar weer helemaal naakt op mij. Huid tegen huid. De opluchting maakt zich van mij meester en ik schiet vol. We geven elkaar een dikke kus en er vraagt iemand: “Hoe heet ze?” “Ze heet Loa Jo-Ann, vernoemd naar mijn moeder.”
Terwijl ze mij dichtmaken genieten wij van het intieme moment met zijn drieën. En als ze helemaal klaar zijn en mij van de operatie kamer afrijden, wordt het tijd om haar voor te stellen aan de hele wereld.
Welkom Loa en bedankt dat je ons hebt gekozen om je ouders te zijn.
X Natasja (klik hier voor haar Instagram)
