Mijn zoontje is exact geboren op de uitgerekende datum. Best bijzonder, want dat gebeurt bij minder dan 5%. Het was ook best een bijzondere thuisbevalling en die wil ik graag met alle moeders en vaders delen.
Aan de CTG
Vier kilo werd hij geschat door de verloskundige. Oef, dat was wel even spannend. Vier hele kilo’s op de wereld zetten, hoe doen wij vrouwen dat toch? Mijn bloeddruk was gedurende mijn hele zwangerschap iets aan de hoge kant, hypertensie. In mijn laatste week voor de bevalling moest ik op de uitgerekende dag naar het ziekenhuis. De verloskundige heeft mij in de ochtend gestript om de bevalling op gang te brengen. Toen had ik al 2 centimeter ontsluiting. In het ziekenhuis lag ik aan de CTG, werd bloed geprikt en begonnen de weeën zich langzaam op te bouwen. Ik kon alles via de monitor zien. Gelukkig mocht ik in de middag na ongeveer twee uur wachten met licht weeën naar huis, alles zag er goed uit. Eerlijk: ik was zo opgelucht. Mijn ideaal was thuis bevallen, onder mijn eigen douche, in mijn eigen bed, op mijn eigen opblaasbal, met mijn eigen muziek en eigen ademhalingstechniek. Maar eerst gingen we even wat eten bij het Marokkaanse eethuis. Linzensoep, ik moest immers een kind baren.
Dutten
Ik deed nog even een powernap. Rond half 7 in de avond werd ik wakker. Ik voelde nu toch wel echt wat weeën. Ik pakte mijn weeënapp en begon te timen. Oef, ik vond ze best krachtig. Er zat 4 tot 5 minuten tussen. Mijn vriend heeft de verloskundige gebeld en zij kwam gelukkig na een uurtje kijken. In het begin wist ik niet wat ik met die weeën moest doen. Was dit het? Werd het erger? Kon ik dit wel aan? Ik lag in bed te wachten tot de volgende wee kwam. Toen de verloskundige rond 21.30 uur kwam, zei ze: ‘Kan je je wel ontspannend meid? Ga even het bed uit. Wil je anders toch niet naar het geboortehuis? Je hebt daar een bevalbad, dat is misschien goed voor je’. Nee. Ik ging nergens heen. Ze heeft mij wel vertuigd dat ik toch echt het bed uit moest. Ik nam plaats in de woonkamer op een grote gymbal (zo’n opblaasbare) en begon te visualiseren en ademhalingstechnieken toe te passen. Dit had ik geleerd tijdens een zwangerschapscursus en dit heeft mij echt heel goed geholpen de weeën op te vangen. Ik zag het als een golf in de zee, van klein naar groter, maar die dan ook weer wegebt. Ik had toen pas 4 centimeter ontsluiting. De verloskundige ging weer. Het zou een lange nacht worden. Ze zou over twee uurtjes weer terugkomen. In de tussentijd keek ik een aflevering van First Dates, deed wat ademhalingstechnieken en balanceerde op de bal.
Ik had het niet meer
Het stuk tussen 22.00 en 02.33 is als een soort wervelwind gegaan. De weeën werden echt heftig, maar nog te doen. Om 23.30 stond de verloskundige weer voor de deur. Mijn redder in nood. Ze zag dat ik het zwaar het. Ik nam allerlei gekke posities aan om het vol te kunnen houden. Rond deze tijd had ik al 7 centimeter ontsluiting. Dat was goed nieuws! De verloskundige ging niet meer weg en nam plaats aan de eettafel. De laatste paar centimeters waren insane. Ik voelde zo een oerkracht door mijn lichaam razen. Ik jammerde van de pijn, maar tegelijkertijd was ik door alle endorfine zo high als een garnaal. Ik liep te banjeren door de woonkamer, naar de tuin en mijn partner moest met een hittezak tegen mijn rug aan duwen op het toppunt van een wee. Hij heeft mij zo goed geholpen. Ik dacht dat het wel even fijn zou zijn als ik nog even zou douchen, dus dat deed ik. Na het douchen braken mijn vliezen: plats. Het was net een filmscenario. En toen voelde ik het branden en drukken. Het voelde alsof mijn bekken uit elkaar werden gedrukt.
De baarkruk
Rond 01.00 had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Ik had echt geen idee wat ik moest doen. Mijn verloskundige heeft mij hierin geholpen. Met haar vingers daar beneden oefende zij druk uit. Hierdoor wist ik heel goed wat ik moest doen en richting welke kant ik moest persen. Maar er was slecht nieuws: de kleine had in het vruchtwater gepoept. Met de ambulance in het achterhoofd van de verloskundige mocht ik toch thuisblijven. Er werd een assistente ingeschakeld, maar zij kon het adres niet vinden. Er ontstond paniek. Zou het allemaal goed gaan? Ik hoorde de verloskundige bellen met de assistente dat ze nu echt nodig was en waar ze bleef. Ik begreep er niks van en wuifde het weg. Ik werd op de baarkruk gestationeerd. De baby kwam steeds dichterbij en ik stond vanonder in brand.
Zevende hemel
Het persen vond ik niet zo pijnlijk. Het was alleen echt even zoeken naar wat je moest doen. Je lichaam geeft je zo’n enorme boost dat een perswee echt voelt als een verlichting. De baarkruk ging niet zo lekker en rond 02.00 lag ik bed. De baby zakte steeds verder. De hartslag bleef goed. ‘Ja, ik kan de haartjes zien. Het komt bijna’, riepen de verloskundige en mijn partner aan het eind van bed. ‘Godsamme, zeg dat eerder. Ik heb geen idee wat daar gebeurt’, was mijn reactie. En toen kwam er één krachtige wee en Isaiah was er, zo rond 02.30. Daar lag hij. In een seconde voelde ik helemaal niks meer. De pijn was weg en er lag een kindje op mijn borst.
De assistente had inmiddels ons huis ook gevonden en Isaiah werd gecontroleerd. Helemaal in orde. Een piepklein ventje. Hij woog maar 2800 gram. Oeps, dat was wel even gek. Hij zou toch 4 kilo zijn? Ach ja, ik was zo trots als een aap. Na vijf minuten volgde de placenta, maar daar voelde ik niks van. Met alle adrenaline en endorfine in mij bevond ik mij in een soort zevende hemel. De onder kant was wel wat beschadigd en er moest gehecht worden. Heel eerlijk: dit vond ik het allerergst. Niemand mocht daaronder iets doen. Het was klaar nu.
Trots
Als ik terugkijk op mijn bevalling, ben ik ontzettend trots. Samen met mijn partner, de coachende verloskundige en mijn superkracht hebben we in 7 uur een gezond kind op de wereld gezet. Precies zoals ik zelf voor ogen had. Ik ben zo trots en dankbaar dat het allemaal zo gegaan is. Wij vrouwen zijn superwezens en kunnen het onmogelijke. Daar ben ik iedere dag dankbaar voor. Isaiah is nu twee jaar en we zijn klaar voor de volgende. Hopelijk wordt het ons snel gegund en staat ons weer zo’n prachtige bevalling te wachten. Wie weet.
FLOOR
