Ik was 17 toen er twee streepjes op de zwangerschapstest tevoorschijn kwamen. Er was geen ontkennen meer aan, al had ik de test niet nodig om het te geloven. Ik denk dat ik vanaf dag 1 al voelde dat ik zwanger was. Vraag mij niet hoe, maar ik voelde het. En dan heb ik het niet over de standaard misselijkheid, maar een onbestemd gevoel dat er iets niet ‘klopte’. Ondanks mijn voorgevoel, was het toch wel even slikken. “Zwanger op je zeventiende en nu?” Ik ging nog naar school, woonde bij mijn moeder en ik had niet bepaald een financiële buffer. Mijn vriend was een aantal jaren ouder en had net een appartement via de woningstichting aangewezen gekregen, een klein lichtpuntje! Ik wist gelijk dat ik mijn kindje wilde houden en dat ik alles op alles zou zetten om hem een goed leven te geven.
Nu moesten we onze omgeving nog het ‘goede’ nieuws vertellen…. Mijn moeder was, zoals waarschijnlijk elke moeder wanneer haar zeventienjarige dochter verteld dat ze zwanger is, nogal in shock. Gelukkig draaide ze snel bij. Ze wist dat ik vastbesloten was en ze heeft mij gesteund in mijn keuze. Toen ik vier maanden zwanger was, konden mijn vriend en ik in een appartement terecht en beetje bij beetje zorgden wij ervoor dat het werd ingericht. Ik was gestopt met mijn studie en had de focus gelegd op de komst van mijn kindje. Financieel was het zwaar. We moesten soms met 15 euro in de week rondkomen. Ik at droge macaroni om een babyuitzet te kunnen betalen. Mijn partner kluste bij. waardoor we financieel meer adem kregen. Tegen het einde van mijn zwangerschap hadden we de boel op de rit: het huis was ingericht, de uitzet stond klaar en we konden ook weer fatsoenlijke maaltijden eten. Dit was een last die van mijn schouders viel. Natuurlijk vond ik het alsnog doodeng om moeder te worden. Ik droomde vaak dat ik mijn kinderen op zolder had liggen en was vergeten dat ik ze te eten moest geven. Ik was bang geen goede moeder te worden en om tekort te schieten. Nu denk ik: “Welke moeder heeft dat niet?” Mijn vader is niet in beeld en ik heb mijn moeder zien strugglen om rond te komen. De prestatiedruk om het anders te doen had ik heel erg.
Het eerste jaar met mijn zoon was eenzaam. Ik was veel alleen met hem en had slechts één vriendin over. Ik vond het moeder zijn heerlijk, maar ik vond het moeilijk dat mijn wereld zo klein was geworden. Ik begon op oproepbasis in de horeca te werken. Ik deed altijd de avonddiensten. Ik begon dan rond 17.00 uur en werkte soms tot 03.00 uur ’s nachts door. Mijn partner was er dan voor onze zoon, maar om 07.00 uur was ik toch degene die er weer uit mocht.
Er begon wat te knagen. Ik wilde mijn ambities gaan waarmaken en bovendien zelf de controle houden over het feit dat ik mijn kindje een goede toekomst wilde bieden. De horeca vond ik fantastisch en het was een heerlijke afwisseling, maar ik wilde toch uiteindelijk verder studeren. Mijn zoon was 1,5 jaar toen ik een nieuwe studie ging starten. Dat was niet vanzelfsprekend. Ik kreeg veel te maken met mensen die weinig vertrouwen hadden in een jonge moeder die weer ging studeren. De statistieken liegen niet: het grootste gedeelte gaat niet terug naar school en beland in de bijstand. Toch frustreerde het mij dat ik gelijk in dat hokje werd geplaatst. Mijn re-integratiebegeleider zei letterlijk dat ik een baantje achter de kassa kon zoeken. Een studie was volgens hem veel te hoog gegrepen. Gelukkig heb ik doorgezet en mij hier niet door laten beïnvloeden. Mijn studie vond ik fantastisch. Ik kon het moederschap heel goed combineren met de tijd die ik naar school moest. Ik zei altijd: “Als je als moeder fulltime gaat werken, ben je minder tijd bij je kinderen, dan dat ik was”. Mijn eerste studie, Marketing en Communicatie, deed ik op MBO niveau. Hier fietste ik heel makkelijk doorheen. Ik heb deze studie versneld gedaan en was daardoor een half jaar eerder klaar dan mijn klasgenoten. Dat was ook nodig, want ik was inmiddels zwanger van mijn tweede kindje. Dit is een hele bewuste keuze geweest. Ik was nog steeds jong (22 jaar), maar ik wilde niet nog meer leeftijdsverschil tussen de kinderen. Het plan was om door te gaan met studeren naar het HBO. De zwangerschap inclusief uitgerekende datum is daarom heel precies gepland. Ik besef mij maar al te goed dat ik enorm veel geluk heb gehad dat dit is gelukt, het had ook anders kunnen lopen.
In maart had ik mijn eerste diploma op zak, in mei beviel ik van mijn tweede zoon en in september startte ik mijn vervolgstudie op het HBO. Alles ging in sneltreinvaart. Dit was soms erg overweldigend en af en toe best pittig. Er was weinig tijd om op adem te komen. Mijn dagen bestonden uit mijn taken als moeder vervullen, studeren, huishoudelijke taken en mijn werk in de horeca. Ik was eigenlijk alleen maar aan het werk, allemaal met als doel de toekomst te verzekeren. Ik viel soms in de les in slaap, wanneer er een gebroken nacht was geweest. De docenten waren echter heel begripvol. Ze zagen dat ik mijn best deed, veel inzet toonde en altijd mijn werk af had. Dat ik in slaap viel namen ze op de koop toe. Ik legde de lat nog wat hoger door tijdens mijn Bachelor een specialisme te doen. Dit was pittig, maar leverde mij een tweede volwaardig HBO diploma op. Naast mijn studies en werk kochten mijn partner en ik ook nog eens een bouwval, die we volledig hebben gerenoveerd. We hebben niet alles zelf gedaan maar ik stond toch met de drilboor de tegeltjes van de muur te slopen. Dat kon er nog wel bij… Na een jaar was de verbouwing klaar en een jaar daarna had ik ook mijn tweede studie afgerond. Ik heb er nooit spijt van gehad. Die doorzettingsvermogen heeft mij veel opgeleverd. Toch was ik er echt aan toe dat er wat meer rust kwam.
Het eerste half jaar na mijn studie bleef ik in de bediening werken, maar nu fulltime. Ik kon niet gelijk een baan vinden in mijn vakgebied. In deze tijd veranderde er enorm veel. Mijn relatie kwam tot een einde, ik trok weer bij mijn moeder in en ik veranderde van baan. Weer kwam mijn leven in een versnelde rollercoaster terecht. Dit resulteerde twee jaar later in een burn-out waarin ik niet meer kon praten. Ik kon de woorden niet meer vinden. Het is heel cliché, maar die burn-out was echt het beste wat mij kon overkomen. Ik werd gedwongen eens goed na te denken over wat ik belangrijk vond en waar ik blij van werd. Ik was altijd in een sneltreinvaart door gegaan, zonder echt goed bij deze belangrijke dingen stil te staan. In de periode van mijn burn-out heb ik heel veel tijd, geld en energie gestoken in persoonlijke ontwikkeling. Ik ben mij helemaal gaan verdiepen in de werking van onze hersenen. Ik wilde begrijpen waarom we doen wat we doen, waarom we bepaalde keuzes maken, waarom verandering zo lastig is en meer. Het leverde mij heel veel zelfkennis op en ik wilde anderen daar ook mee helpen. De wereld wat toleranter maken, mensen laten inzien dat je altijd op een keuze mag terugkomen en ze te leren open te staan voor een ander perspectief. Dit is echt mijn missie geworden. Inmiddels is mijn burn-out vijf jaar geleden.
ANOUK
