Marjolein schrijft in haar minireeks over het verlies van haar baby. In haar eerste stuk en tweede blog schrijft ze over haar zwangerschap en dat ze een CTG afwees. Hier heeft ze enorme spijt van. Had ze het maar gedaan…
Donderdag 1 november 2018
We werden wakker in het ziekenhuis. De bevalling had ‘s nachts niet doorgezet. We hebben van 3u tot 7u goed geslapen (ik door morfine en een slaapmiddel) en zijn daarna nog even ingedut. Om kwart voor 11 keek de klinisch verloskundige of ik al ontsluiting had. Ik bleek al op 3 centimeter te zitten. Er werd een tablet ingebracht en rond 14u zat ik op 4 centimeter. Tussentijds kregen we veel bezoek van onze ouders, broers en zussen. Ook waren we bezig met de geboorte- en rouwkaart en de uitvaart. In alle hectiek verdwenen de weeën weer. Ik durfde de kamer niet meer uit. We lagen op de kraamafdeling en ik was bang om andere zwangere vrouwen en baby’s tegen te komen en voor blije reacties op mijn bolle buik.
De verpleegkundige stelde voor om te gaan rusten. Ze benoemde dat een dier in de natuur ook pas gaat bevallen als er rust en veiligheid is. Na 14u hebben we iedereen weggestuurd en zijn we beiden gaan rusten. Ik heb ook een oraal tabletje ingenomen om weeën op te wekken. Toen ik net was ingedommeld, schrok ik om 15u met een zucht wakker van een grote ‘plop’ en flats daar kwam een hele golf vruchtwater. Wat een gekke ervaring is dat zeg! Ik had ooit verwacht dat er zoveel vruchtwater in me zat. Het scheuren van de vliezen ging meteen gepaard met heftige weeën. We hebben de verpleging opgeroepen en gezegd: ‘Kom maar door met die ruggenprik’. Vooraf kreeg ik een paar keer dringend het advies om de ruggenprik te nemen, om de lichamelijke pijn minder aanwezig te laten zijn. De emotionele pijn was al erg genoeg. Ik ging er van uit dat ik die prik zou krijgen. De anesthesie werd opgeroepen. Het zou wel een kwartiertje duren. Ik bleef wat rond hobbelen en kreunend op het aanrecht leunen. ‘Oja ademen, probeer ze weg te zuchten’, dacht ik. Ik had al heel snel een persgevoel. Het duurde best lang tot de verloskundige kwam, zo’n 20 minuten. Toen ze er was, werd de ruggenprik afgezegd. De baby was er al namelijk bijna. Ik heb de weeën af en toe weggeschreeuwd en -gegild uit frustratie en pijn. Ik zou zo min mogelijk pijn hebben en nu moest ik het toch ondergaan. Na drie flinke persweeën en nog een snelle verdovingsprik beneden, kwam onze zoon er met kracht uit. Onze mooie Ilja was geboren. Dit alles, van het scheuren van de vliezen tot de geboorte, duurde 45 minuten.
Wat zag hij er nog gaaf uit. Hij heeft een uur lang op mijn borst gelegen. Hij was nog lekker warm. Wat een mooi jongetje en wat een intens verdriet. Hij was zó welkom. Alles stond al voor hem klaar thuis. Een overweldigende dosis moederliefde en trots stroomde door mij heen. Dezelfde hoeveelheid als bij een levende baby weet ik nu, maar dan gepaard met een immens verdriet, dat nergens mee te vergelijken is. Stil, hij was zo stil. “Een oorverdovende stilte”, zeggen ze wel eens. Niets is te vergelijken met de stilte van een stilgeboorte. De verpleegkundige heeft veel foto’s gemaakt vlak na de bevalling. Ontzettend waardevol. Ook vroeg ze of we een geboorteslingertje met zijn naam wilden. Dat wilden we graag. Nadat Ilja ruim een uur warm op mijn buik heeft gelegen, moest ik hem voor het eerst loslaten. Mijn vriend en de verpleegkundige hebben onze zoon in de gekoelde wieg van het ziekenhuis gelegd. Hij lag in een gehaakte doek van zijn oma met een gehaakt poppetje van zijn andere oma erbij. Wat lag hij er mooi bij. Het leek gewoon of hij sliep. Door het koelen, kleurde hij langzaam roze, waardoor hij nog meer op een levende baby leek. Ondertussen was de uitvaartverzorgster al een tijdje op de gang aan het wachten. De bevalling was natuurlijk veel sneller gegaan dan we hadden verwacht. We hebben haar kort gesproken. Wat een lief mens. Ze feliciteerde en condoleerde ons. Het voelde meteen goed dat zij ons ging begeleiden. Ook kwamen de opa’s en oma’s en wat van zijn ooms en tantes binnen om kennis te maken met Ilja.
De placenta kwam niet los. Ook niet na twee injecties die dit moesten bespoedigen. Er werd geduwd, getrokken en ik mocht weer meepersen. Ik wilde niet meer. Twee uur na de geboorte van Ilja, zat de placenta nog steeds muurvast. Uiteindelijk kwam de gynaecoloog het proberen. ‘Au!’, het deed pijn. Toen werd besloten dat ik naar de OK mocht. Ze zouden het onder narcose verwijderen. Ik had hier meteen vrede mee, even rust en geen pijn meer. Om half 7 werd ik er met bed en al verreden, mijn vriend en schoonvader liepen mee. Ik vond het eerlijk gezegd heerlijk om even te mogen slapen. Even niets voelen. Tijdens mijn verblijf op de OK werden er hand- en voetafdrukjes van Ilja gemaakt en werd hij gewogen. Mijn placenta werd gemakkelijk verwijderd en om half 8 was ik alweer wakker. Ik werd huilend en hoestend wakker. ‘Mijn baby is dood’, was het eerste wat ik zei. De verpleger reageerde begripvol en regelde dat mijn vriend snel naar me toekwam. Ook kreeg ik een ijsje, want ik had keelpijn van de zuurstofslang. Ik mocht snel weer naar mijn kamer. Daar was de hele familie. We hadden heel veel steun aan ze en lieten trots ons mannetje zien, maar we hebben ook aangegeven dat we even samen wilden zijn.
Ik mocht douchen en meteen die avond zijn er foto’s gemaakt met een lieve fotograaf van stichting ‘Make a memory’. Het is zo fijn dat dit soort stichtingen bestaan. We moesten van de fotograaf net doen of hij er niet was en gewoon ons ding doen. We hebben Ilja aangekleed in het kleine pakje in maat 44 dat zijn oma’s die middag nog samen voor hem zijn gaan kopen. Er zijn prachtige foto’s gemaakt. We besloten na alle hectiek nog rustig een nacht in het ziekenhuis te blijven. Ilja lag bij ons op de kamer. We hebben een broodje gevraagd aan de verpleging, want we hadden allebei honger na alles.
Om 23u kwam de kinderarts langs om te schouwen. De uiterlijke kenmerken van Ilja waren normaal. We wilden zo graag weten waarom dit is misgegaan. De volgende dag zou Ilja uitgebreider worden onderzocht. Misschien werd er niks gevonden, maar dan hebben we het in ieder geval geprobeerd… In deze nacht heb ik mijn hele bevallingsverhaal getypt in mijn telefoon. Het moest uit mijn hoofd en ik was bang dat ik dingen vergat. In de zwangerschapsyoga-groep deelden we onze bevallingsverhalen en ik wilde ook Ilja’s verhaal delen. Midden in de nacht klom ik nog even uit mijn ziekenhuisbed om ons mannetje te bewonderen en zijn babygeur in te ademen. Omdat ik niet kon slapen, heb ik om slaapmedicatie gevraagd. Lichamelijke pijn voelde ik nauwelijks. Ik zat vol adrenaline en er was eigenlijk geen plaats om de pijn te voelen.
MARJOLEIN
