Medische indicatie bevalling en een eerste CTG
Het was zaterdag 27 augustus 2016, een prachtige warme zomerse dag. Eduardo en ik besloten om te gaan picknicken bij het kruisbadje, een openbaar zwembadje in de buurt. Na een gezellige dag bij het water zijn we naar huis gegaan en merkte ik dat ik onze zoon weinig gevoeld had, terwijl hij normaalgesproken gedurende de dag erg beweeglijk was. Ik merkte verschil. We belden de verloskundige en ze kwam gelijk langs. Onze verloskundige, Marieke, vroeg me op de bank te gaan liggen terwijl ze de doppler op mijn buik deed. “Het hartje klinkt goed, wel wat rustiger, dus ga toch maar even langs het ziekenhuis. Om het even extra te laten checken.” Daar gingen we dan, op naar het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordrecht. Ik werd aan de CTG gekoppeld en we brachten de volgende 30 minuten in dat kleine kamertje door. Vervolgens werden we door een verpleegkundige uit het kamertje gehaald voor een gesprek met de gynaecoloog. “Het ziet er goed uit, maar toch willen we dat jullie morgen nog even terugkomen voor een herhaling. Het is namelijk een momentopname en dat kun je niet goed beoordelen na één CTG.”
Tweede CTG, en een onverwachte verrassing
Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag, zondag 28 augustus zaten we weer te wachten tot ze ons kwamen halen voor de tweede CTG. Ik had in de tussentijd Luca nog steeds niet extreem veel gevoeld. De uitslag van de tweede CTG was eigenlijk een beetje zoals de eerste: de hartslag klonk prima, maar wel wat rustiger dan zou moeten. Er zaten wat dipjes in waardoor het niet verstandig was om nog te wachten. Conclusie: de baby vond het niet meer zo fijn in mama’s buik. Eduardo sprak geen Nederlands en hij kon het niet goed volgen. Ik vertaalde alles steeds voor hem. De gynaecoloog keek ons aan en zei: “Morgen hebben jullie je baby in je armen!” Ik kreeg natuurlijk gelijk een grote lach op mijn gezicht en keek naar Eduardo en zag dat hij het niet meegekregen had. Ik zei snel: “Luca will be here tomorrow!” waarop hij vervolgens best wel schrok. Luca had eigenlijk rond 4 september geboren moeten worden, dus waarschijnlijk had hij helemaal geen rekening gehouden met dit scenario. Ze checkten de ontsluiting: 2 centimeter. Verder had ik een verweekte baarmoedermond. De bevalling was dus al begonnen. We werden naar huis gestuurd met een aantal boekjes waarin uitgelegd werd hoe de inleiding te werk ging. Er brak natuurlijk een slapeloze nacht aan. We waren zo zenuwachtig als wat! Destijds woonden wij nog bij mijn ouders. We waren met z’n allen nog druk bezig met de babykamer opruimen, schoonmaken en alles klaarzetten. De vluchttas hadden we al klaar staan, dat scheelde. Rond 1 uur ‘s nachts vielen we in slaap en na een paar uurtjes slaap reden we naar het ziekenhuis, dit was omstreeks half 8.
In het ziekenhuis aangekomen!
Maandag 29 augustus. Aangekomen op de Rhena afdeling, werden we naar verlossuite 4 gebracht. Een prachtige kamer waaraan niets ontbrak. We installeerden ons. Mijn moeder nam de Senseo gelijk in gebruik en zette een kopje koffie. Ik werd ondertussen rond half 9 weer aan een CTG gekoppeld. Toen deze voorbij was, hebben ze rond 09:20 mijn vliezen handmatig gebroken. Wat is dat gek zeg, alsof er een kurk uitgetrokken werd! Er kwamen vervolgens steeds kleine beetjes vruchtwater uit. Het matje moest hierdoor vaak vervangen worden. Het was druk op de afdeling, de verpleegkundigen hadden het druk. En als ze dan langskwam, had ze bij mij weinig te doen. Mijn moeder verving de matjes en verzorgde me. Eduardo zat ondertussen een beetje zenuwachtig voor zich uit te staren. De verpleegkundige plaatste een elektrode op Luca’s hoofdje om zijn hartslag in de gaten te houden. Rond 10 uur kreeg ik een infuus aangebracht. De medicijnen (oxytocine) die ik kreeg, werden steeds opgehoogd. Er gebeurde nog niet veel, dus hebben we in de tussentijd nog een film gekeken op de laptop. Rond 10:48 kreeg ik veel pijn in mijn rug. Om 11:24 werden de weeën heftiger, maar nog niet regelmatig. Om 13:00 mocht ik douchen. Dit was zo fijn! Ik had de infuuspaal mee. Ik werd er helemaal ontspannen van en kon er weer tegenaan. De weeën waren best uit te houden zo onder de douche. Ik vond het jammer dat ik er weer uit moest om weer in dat oncomfortabele ziekenhuisbed te liggen. De medicijnen werden niet meer opgehoogd. De weeën waren krachtig genoeg. Er kwam een verpleegkundige langs met eten, maar ik kon geen hap door mijn keel krijgen. Onze andere verloskundige, Marjolein, kwam ook nog even langs, wat ik superfijn vond. Ze kwam maar heel even, omdat de bevalling nu medisch was en ik was overgedragen aan een gynaecoloog. Ze sprak me moed in en ze vertrok weer. Rond 13:30 werd mijn ontsluiting weer gecontroleerd en ik was van 2 naar bijna 5 centimeter gegaan! De verpleegkundige zei dat ze rond 15:30 weer kwam kijken. Ik werd een beetje ongeduldig van. We hadden weer een filmpje opgezet. Zo ging de tijd wat sneller. Ik ben om 15:00 nog even gaan douchen, heerlijk. De weeën kwamen nu regelmatiger, maar volgens de verpleegkundige had ik nog niet genoeg ontsluiting. Nog even doorbijten. Ik heb de weeën als pijnlijk ervaren, maar goed op te vangen. Ik probeerde me juist erop te focussen en de pijn te omarmen. Ik heb geen pijnbestrijding nodig gehad.
Volledige ontsluiting, 8 minuten en onze zoon was geboren!
Rond 16:30 was mijn ontsluiting ineens zo ver gevorderd dat we nu toch echt dichtbij de bevalling kwamen. Mijn ontsluiting zat nu rond de 9 centimeter en niet veel later was het tijd. Om 16:52 had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Ik wist niet dat ik zoveel kracht in me had! Iedereen in de kamer was trots op me. Ondanks de pijn van de weeën heb ik geen kik gegeven (mijn moeders woorden) en ook heb ik niemand uitgescholden (dit hoor ik echt vaak!). Na 8 minuten persen werd onze prachtige zoon: Luca Dani Coradini, precies om 17:00 geboren. Dat eerste huiltje, zo magisch. De nageboorte kwam er na 6 minuten uit en dus kon het genieten beginnen. Luca werd gewogen en gemeten: 3746 gram en 51 centimeter. Apgar score 10/10. Supertrots!
Ik had slechts een eerstegraads ruptuurtje dat direct gehecht werd. Hier heb ik helemaal niets van gevoeld. Niet veel later stond ik te douchen waarop de verpleegkundige heel verbaasd de douche in kwam: “Ben je nou in je eentje aan het douchen?”. Ik voelde me goed en zo fit als een hoentje. Luca’s temperatuur was nog wat aan de lage kant, dus hij moest nog even onder de warme lamp. Ik wilde niet al te veel bezoek. Ik had alleen mijn oom, tante en mijn twee neefjes uitgenodigd, waaronder mijn neefje Dani. Luca is naar hem vernoemd. Hier moesten ze uiteraard wel even een traantje om laten. Ze waren zo trots op ons. Nadat zij weer vertrokken waren, mochten we rond 21:00 naar huis! Wat een lange dag was dit. Maar ik kijk terug op een makkelijke zwangerschap en een hele fijne bevalling. Het thuis genieten kon beginnen!
AMPARO
