Zwanger raken dat ging lastig. Kan je vertellen hoe dat is gegaan?
Toen ik stopte met de pil en we samen voor een kindje wilden gaan, gebeurde er eigenlijk niets. Iedereen zei: “Je moet ontpillen. Dat kan eventjes duren”. Ik merkte echter aan mijn lijf dat er echt niets gebeurde. Ik ben daarom eerder aan de bel gaan trekken. Toen ben ik in een fertiliteitstraject terecht gekomen. Het was niet helemaal duidelijk wat nou precies de oorzaak was, waardoor ik niet zwanger werd. Bij mij was het heel erg zoeken naar waarom het niet lukte. Daarmee hebben we ook moeten zoeken naar welke homoonmix zou werken. Daar hebben we wel eventjes over gedaan. Het heeft uiteindelijk 2.5 jaar geduurd. Dat was een bizarre periode. Helemaal als je verschillende hormonen moet gaan proberen en niet weet wat het met je doet. In een fertiliteitstraject weet je helemaal niet wat je te wachten staat, of het eindig is en wanneer dat dan is. Dat alles bij elkaar maakt het heftig. Het is een pittige 2.5 jaar geweest, maar uiteindelijk is het wèl gelukt.
En dan doe je zowat de honderdste zwangerschapstest…. En deze is positief! Waar was je en wat voelde je?
We waren op vakantie met mijn familie. Ik wist door dat hele fertiliteitstraject dat ik mocht gaan testen, daarom had ik al wat testen in mijn koffer meegenomen. Mijn familie wist waar ik ongeveer zat in het fertiliteitsproces. Ik ben daar altijd heel open over geweest. Dat is mijn manier om ermee om te gaan. Ik merkte al dat het wijntje me die avond daarvoor niet smaakte. Ik dacht: “Deze wijn in het buitenland is niet zo lekker of er is iets mis met mijn smaak”. De volgende ochtend pakte ik een glas om mijn urine in op te vangen. Ik wilde niet over dat staafje plassen. Ik dacht: “Nee, ik moet het nu goed doen”. Hierna heb ik de test onder een kussen gelegd. Daarna hebben Martijn en ik een timer gezet. Toen deze afging hebben we samen het kussen eraf gehaald en zagen we ‘ZWANGER’ staan. Ik begon gelijk heel erg hard te huilen. Het eerste wat Martijn zei was: “Schat, het is gewoon gelukt!”. Ik had echt een error in mijn hoofd. Ik was namelijk zo vaak teleurgesteld en je wapent je daarvoor. Ik was echt helemaal van de kaart. Hierna hebben we samen een dansje gedaan in de kamer en ben ik met de test naar de kamer van mijn moeder gelopen. Ik huilde aan de deur. Mijn zusjes werden ook wakker en vroegen wat er was. Iedereen huilde lekker mee, we zijn nogal een emotionele familie, haha. Het was zo tof dat we het gelijk konden delen met dierbaren. Het was echt een heel bijzonder moment.
Hoe heb jij de zwangerschap ervaren?
Ik vond het echt fantastisch! Het was ook iets wat ik al heel lang wilde. Toen ik jong was zei ik: “Als ik 27 ben, wil ik mijn eerste kindje hebben”. Het was altijd een droom voor me om zwanger te zijn en moeder te worden. Ik was één van de weinige vrouwen die daarbij zei: “Ik zou zó graag willen bevallen”. Haha, ik heb een soort obsessie voor bevallingen. Het is zo’n bijzonder moment waarop je als vrouw teruggaat naar je oerinstinct. Dat jouw lijf het overneemt en dat jij dat baby’tje op de wereld mag zetten, is magisch. Ik heb me tijdens de zwangerschap altijd goed gevoeld. Ik had veel energie en ik was niet misselijk. Ik voelde me kiplekker. Er zijn zelfs nieuwe dingen ontstaan in mijn tweede trimester zoals Lakwerk en ik ben mijn Youtube kanaal begonnen. Ik had echt een energieboost om nieuwe dingen te lanceren. Ik voelde me heerlijk. Natuurlijk wordt op een gegeven moment je buik groot en merk je dat je rust moet gaan pakken, maar dat is pas ergens in het derde trimester.
En hoe verliep jouw bevalling?
Het ging helemaal niet goed. Ik vond het heftig en intens. Er was veel stress in de kamer. Er werd op een gegeven moment geschreeuwd: “Dit kind moet er nú uit! Er uit!”. Ik kwam vanaf het moment dat mijn vliezen braken in een weeënstorm. Ik had gezegd dat ik zonder pijnbestrijding wilde gaan bevallen. Mijn weeënstorm duurde tien uur, waarop ik persdrang kreeg, maar het bleek dat ik maar 4 centimeter ontsluiting had. Als je dan gaat persen, dan pers je je baarmoeder dicht. Op dat moment moest ik wel pijnbestrijding krijgen tegen de persdrang. Ik kreeg dit in de vorm van Remifentanil, met weeënopwekkers erbij. Het bleek dat Scottie naar boven keek en als een sterrenkijker lag. Vervolgens daalde haar hartslag heel erg. Dit kwam doordat haar navelstreng om haar nekje zat. Iedere keer dat ik een wee kreeg, duwde mijn baarmoeder haar omlaag en werd haar keeltje bekneld. Op een gegeven moment was er echte stress in de kamer. Ik moest me verzetten in allerlei verschillende posities. En toen kwam dat punt waarop de verloskundige in paniek schreeuwde dat Scottie eruit moest. Toen ze ik: “Wat jij nu doet, dat schreeuwen, helpt echt niet”. De verloskundige werd weggeroepen, omdat ze met spoed bij een andere barende vrouw moest gaan kijken. Eén van mijn vriendinnen die mee was heeft haar eigen verloskundigepraktijk. Ik wilde eigenlijk dat zij mijn bevalling begeleidde, maar doordat ik medisch werd, kon dit niet. Zij kwam voor me staan en zei: “Saar, dit is het nu. Erop of eronder. Als je haar nu niet naar beneden krijgt, dan wordt het een keizersnede. Geef alles!”. Ik heb toen een oerbrul gegeven, waarbij ik Scottie laag genoeg kreeg om een knip te kunnen zetten. Hierna werd ze eruit gehaald. Ze gaf geen huiltje, haalde geen adem en zag helemaal blauw. Ze is daar direct gereanimeerd. Het was een heftig moment, want ik lag daar, ik moest gehecht worden en ik hoorde mijn kindje niet. Ik ben tegen haar gaan praten: “Liefje, je mama is bij je en papa is bij je. Alles komt goed”. Papa is gelijk naar haar toe gegaan en heeft haar handje vast gehouden. Hij stond tussen de dokters ook tegen haar te praten, zodat ze ons in ieder geval hoorde. Hierna is ze naar de neonatologie gebracht, maar trok snel bij. Uiteraard zijn er verschillende onderzoeken geweest. Er was sprake van een kortstondig zuurstoftekort. Ze heeft hier geen blijvende schade aan overgehouden. Alles was uiteindelijk goed. Ik vond de bevalling een heftige en intense ervaring. Gek genoeg heb ik wel direct gezegd, dat ik het ook op deze manier zo weer zou doen.
Hoe zijn jullie op de naam gekomen?
Wij wisten dit al voordat ik zwanger was. We keken naar een snowboardwedstrijd op tv, daar heette één man Scottie. Echt een stoere naam, maar wij vonden dat juist gaaf voor een meisje. Deze naam kwam dus gelijk bovenaan ons lijstje. En daarna kwam er in de serie Suits een vrouwelijke Scottie voorbij. Het was ook nog eens een hele mooie dame. Toen dachten we: “Ja, dit is leuk! We gaan dit gewoon doen!”. De naam Jones vonden we er erg leuk bij klinken. Ergens hebben we daar bijna spijt van, omdat we dit ook zo’n leuke naam vinden, dat we die wel wilden geven aan een ander kindje.
Een ander kindje… Zou je nog een kindje willen?
Ik vind dat een tweede kindje moet passen in jouw leven en in de drukte. Er moet genoeg ruimte zijn. Jij moet er aan toe zijn, maar ook je relatie moet dat aan kunnen. Er moet een stabiele en veilig basis staan. Dit doe je niet zomaar of even. Hier moet je echt klaar voor zijn, met z’n allen. Je begint niet aan een tweede omdat dat verwacht wordt of omdat het logisch zou zijn. Ondanks mijn fertiliteitstraject en deze heftige bevallingservaring zou ik (mocht het passend zijn) wel weer willen zwanger raken en bevallen. Het traject heb ik er zéker voor over. En bevallen blijft nog steeds één van de bijzonderste dingen die je kan doen als vrouw. Daarbij zou ik het ook leuk vinden voor Scottie als ze een broertje of zusje zou mogen krijgen. Absoluut. Ik heb zelf een broertje en twee stiefzusjes en ik vind het erg fijn met ze. Het is prachtig als je dingen kunt delen met een oerconnectie. Dat gun ik Scottie ook. Dus daarvan uitgaande zou ik zeggen: “Ja”.
SAAR KONINGSBERGER
