“Hij ligt nog steeds in stuit”, zei ze toen ik voor de dede keer in korte tijd op de behandeltafel lag. Shit! Of toch niet? Ik stond voor de keuze om de baby te laten draaien of te wachten in de hoop dat hij toch zelf nog zou draaien. Deze kans was zeer klein, want hij zat zo de gehele zwangerschap! Zonder enige informatie, helemaal blanco heb ik twee draaipogingen laten doen. Er was een kans dat hij zou draaien en het lukte elke keer bijna. De dame zat tot haar knokkels diep in mijn buik onder mijn bekken te porren en prikken. Geen pretje als je het mij vraagt. De twee keer ging ik bont en blauw naar buiten zonder enig resultaat.
“Wilt u een keizersnede of gaat u het proberen? Je moet sterk achter je keuze staan als je normaal wilt bevallen en de kans is groot dat je alsnog een keizersnede krijgt”, zei de verloskundige. Gek genoeg had ik ergens al die tijd al het gevoel dat ik een keizersnede zou krijgen en vond ik dat niet zo erg. Ik besloot absoluut niet vaginaal te bevallen. Sterker nog ik was doodsbang dat hij eerder zou komen en ik het dan alsnog zou moeten proberen. Maar alles verliep op rolletjes. Zoals gepland werd hij op 28 november 2018 08:00 gehaald.
Daar lag ik zwetend van de zenuwen. Zo gek! Ik ging liggen en binnen 5 minuten had ik een kind zonder enige krimp. Het voelde niet eerlijk tegenover al die persende vrouwen, maar ik vond het natuurlijk prima. Kleine kanttekening, dit was een gentle keizersnede wat betekent dat de baby direct bij je mag, omdat de ruimte is voorverwarmd en er een extra paar handen bij is. Het dichtnaaien duurde ongeveer 30 minuten, hoewel ik het besef van tijd direct kwijt was doen ik hem in mijn armen sloot! Wauw! Een klein roze baby helemaal gaaf en schoon zonder bloed! Mijn kindje. Zo bijzonder, maar dat hoef ik de moeders niet uit te leggen. We weten allemaal hoe dat is!
Maar jongens. Waarom zijn er tal aan bevalcursussen, voorlichtingsavonden en persclubjes en zo weinig info over keizersneden! Naïef als ik misschien was, dacht ik na een paar uur: “Ik ga eens douchen”. Niet wetende dat ik tijdelijk deels verlamd zou zijn en twee dagen aan slangen zou liggen. Ik zat in een roes en alles was het waard, maar die nasleep was niet leuk. Niezen terwijl mijn buikspieren net weer aan elkaar waren genaaid was bijvoorbeeld geen pretje. Echt niet.
De eerste drie dagen verbleven we in het ziekenhuis. Dit is de standaardprocedure als je een keizersnede hebt gehad. Aangezien we de eerste waren met een baby in onze kring, kregen we in de eerste twee dagen 60 man bezoek in het ziekenhuis. Dit was vrij heftig achteraf, maar we waren zo trots dat we hem aan iedereen wilden laten zien! Na die drie dagen mochten we naar huis. Bizar dat je naar binnengaat met een lege maxicosi en naar buiten gaat met daarin een hoopje geluk. Het gekste gevoel vond ik dat ik zoiets kwetsbaars bij me had. Zo afhankelijk van mij en zo spannend. Wat als ik hem liet vallen of niet genoeg eten gaf? We vonden het zó spannend, maar tegelijkertijd zó fijn. Hij was van ons, helemaal van ons!
Even voor de beeldvorming: wij (mijn man, blaffende hond, baby en ik) wonen in de binnenstad van Amsterdam 68m2 verdeeld over twee verdiepingen. Erg knus, maar ook wat intens. Ik had verwacht dat ik na vijf dagen fluitend weer de marathon zou lopen. Ik ben een vrij druk persoon en ik vond het dus moeilijk om de rust te vinden om te herstellen. Ik wilde met mijn baby pronken op kerstmarkten en flaneren met mijn kind in de draagzak. Dat was dus even niet mogelijk. Gelukkig ging het na een week vrij snel en binnen twee weken kon ik eigenlijk weer alles wat ik graag wilde.
Ik had me meer moeten verdiepen in de keizersnee. Ik heb me er op verkeken en ik denk dat toch wel veel mensen denken dat een (gentle) keizersnede de makkelijke weg is. Op het moment van ‘bevallen’ is het zeker een makkelijke weg. De nasleep is echter toch wel even pittig. Het feit dat je zo afhankelijk bent, omdat je niet makkelijk zelf uit bed komt of kan bukken om je broek aan te doen, is niet fijn. Je baby alleen in bad doen of in de maxicosi tillen is opeens niet zo vanzelfsprekend.
Mocht ik voor een tweede keer zwanger raken – wat ik zeker hoop-, dan mag ik ‘kiezen’. Tenzij de baby zelf besluit eerder te komen. Ik vraag me vaak af wat ik zou kiezen als ik ooit voor de keuze sta…
DEMI
