Mijn naam is Sophia en ik ben 43 jaar. Ik ben moeder van twee tienerjongens van 16 en 12,5 jaar oud. Vaak lees ik verhalen over vrouwen die te kampen hebben met problemen rondom het zwanger raken. Wat mij ook veel opvalt is dat er op dit moment zoveel vrouwen zijn die aan “endometriose” lijden. Het doet mij echt veel verdriet om te lezen als het bij velen niet lukt om zwanger te raken. Misschien ook wel omdat ik in hetzelfde traject heb gezeten 16 jaar geleden. Door middel van mijn verhaal te vertellen hoop ik toch altijd weer vrouwen te inspireren en hoop te geven. Want ja, het is gewoon heel shit als anderen om je heen wèl zwanger raken en jij niet.
Het begon bij mij eigenlijk al op mijn 21ste. Ik was klaar om moeder te worden, maar mijn vriend was er nog niet helemaal aan toe. Hij dacht dat zodra we met de anticonceptie zouden stoppen, we ook zwanger zouden zijn en eigenlijk waren we net ons leven samen begonnen, hadden we beide een baan en net een huis gekocht. Toch voelde het bij mij echt als een gemis. Ik wilde ècht mama worden. Ik vond het altijd zo geweldig oom kinderen om mij heen te hebben. Het duurde niet lang om ook mijn vriend zover te krijgen dat hij vader wilde worden (mei 2001). We besloten om met de pil te stoppen. We gingen positief deze spannende tijden tegemoet. Als het meteen raak is, heb je wel heel veel geluk, maar toch hoopte ik daarop. En ook iedere maand die volgde.
Na bijna een 1.5 jaar proberen, begon ik me toch wel zorgen te maken. “Zou ik misschien niet vanzelf zwanger kunnen raken? Ligt het aan mijn baan als stewardess? Is er iets mis met mijn man?” Al die vragen bleven maar actief in mijn hoofd. We besloten om na een jaar toch maar een afspraak te maken met de huisarts en die verwees ons door naar de gynaecoloog. Voor we het wisten kwamen we in de “medische molen” waar alle echtparen voor vrezen. Het begon bij mij met allerlei onderzoeken. Iets wat ik eigenlijk niet begreep, want waarom zou je niet gelijktijdig meteen met de man beginnen? Het kan toch van beide kanten fout zitten? De onderzoeken waren goed te doen, maar toen kwam er een “baarmoeder onderzoek” waarin contravloeistof werd gespoten. Zo ontzettend pijnlijk! Gelukkig bleek alles bleek in orde bij mij. Ik was vruchtbaar, produceerde eitjes, had een eisprong en ondanks mijn onregelmatige baan als stewardess, had ik een goede cyclus binnen 31 dagen. Toen kwamen de onderzoeken voor mijn man. Hij moest zijn sperma laten controleren. Ondanks alle pijn die ik had moeten doorstaan, vond ik het eigenlijk zo sneu en heftig dat hij in een kamertje even sperma moest gaan produceren om dit vervolgens in te leveren om te testen.
Na een paar dagen kregen we de resultaten en daar kwam de aap uit de mouw! Zijn sperma kwaliteit was niet goed. Pfffffff, dat was echt schrikken. En nu? Tsja en nu! We werden doorverwezen naar het VU in Amsterdam, want daar waren ze gespecialiseerd in IVF en IUI, maar daarvoor moest zijn kwaliteit ook wel iets verbeteren. Na een paar weken hadden we de intake daar en eerlijk gezegd voelden we ons daar echt niet op ons gemak. Het lag niet aan het personeel zelf, maar we voelden ons testkonijnen. Mijn man werd weer getest en de kwaliteit bleek zeer laag. Eigenlijk te laag voor een normale bevruchting, maar er was een kleine verbetering gekomen. We kwamen in aanmerking voor IVF. Ze gaven vooraf wat tips zoals bepaalde voeding eten en geen strakke ondergoed dragen zodat het zaad nog wat kon verbeteren. We moesten een nieuwe afspraak maken om later te gaan kijken of er iets was veranderd. Het leek echt zó ontzettend lang te duren allemaal. We waren inmiddels zeker 1.5 jaar verder en om ons heen raakte iedereen zwanger en kreeg iedereen baby’s. Dit zorgde echt voor veel tranen. Aan de ene kant voelden we blijdschap voor diegene, maar ook verdriet omdat het ons niet lukte.
De afspraak daarna werd mijn mans sperma weer getest en een paar dagen later kregen we wonder boven wonder te horen dat zijn sperma bijzonder goed was, zelfs nog boven de normale kwaliteit om een natuurlijke bevruchting te laten plaatsen vinden. We waren in shock! Hoe dan? Ja, dus beste mensen, in principe waren we beide gezond en geschikt om op de natuurlijke manier zwanger te raken! Ineens! Het VU stelde voor om mij nog verder te onderzoeken, maar we besloten om dat niet te doen. Ik bleek uit eerder onderzoek gezond en we wilden niet blijven onderzoeken. We besloten om een afspraak te maken met onze gynaecoloog in Leiden. Het was ergens in juli dat we daar kwamen. Omdat we al zolang bezig waren, wilde hij ons een handje helpen en IUI (Kunstmatige Inseminatie) doen. Echter was de laboratoria dicht in verband met de zomer, dus moesten we een afspraak maken in augustus (2003). We lieten het even allemaal los en waren gewoon even niet bezig met zwanger raken bezig. We genoten van al het moois en we keken vooruit naar onze afspraak begin augustus. We zijn lekker op vakantie geweest, we hebben heerlijke wijntjes gedronken en hadden vele gezellige bbq’s.
Begin augustus zaten we dan in de wachtkamer van de gynaecoloog. Klaar om de procedure van start te laten gaan voor de IUI. We waren bij hem binnen en we kregen een filmpje te zien over hoe ik moest gaan prikken. Hij vroeg of ik nog ongesteld was geworden waarop ik antwoordde: “Ja”. Hij besloot om voor de zekerheid met een zwangerschapstest te starten. Ik moest in een potje plassen en daarna deden de assistentes de test. Ineens hoorde we ze heel hard lachen (de wachtkamer zat intussen bommetje vo!). Iedereen keek op in de kamer en begreep niet wat is er aan de hand was. We werden geroepen en moesten meekomen naar het toilet waarop de assistente zei dat ik helaas niet met de behandeling kon beginnen, want….. Ik bleek zwanger! Mijn man en ik moesten direct huilen van blijdschap. De gynaecoloog liep langs en vroeg waarom ik huilde, waarop ik vertelde dat ik zwanger was. Hij pakte mij vast, omhelsde mij en feliciteerde ook mijn man. Heel de wachtkamer had dit moment van A tot Z kunnen volgen en iedereen was daar ontzettend blij voor ons. “Nou”, zei hij, “dan stoppen we dit traject en gaan we weer even terug naar mijn kamer om te kijken wat we op de echo kunnen zien”. Ik bleek 5 weken zwanger en we waren voor april 2004 uitgerekend. Waaaauw! Wat een onbeschrijfelijk gevoel. In plaats van naar buiten te lopen met een bundel vol informatie aan hoe hormonen te prikken en alles wat er verder bij IUI kwam kijken, liepen we naar buiten met de eerste foto’s van ons “wondertje”. In de auto hebben we meteen de ouders gebeld en zijn we langs gegaan met de foto’s. Iedereen ontving ons met tranen van geluk! Dat moment was echt goud waard.
Inmiddels is ons wondertje Rafael die op 17 april 2004 met 42 weken ter wereld kwam, 16 jaar oud en hebben we na hem het nog één keer geprobeerd om zwanger te raken op natuurlijke wijze en is onze tweede “wonder” Gabriel ter wereld gekomen op 14 december 2007. Hij is inmiddels 12,5 jaar.
Lieverds, ook ik weet hoe het is om niet spontaan en snel zwanger te kunnen raken. Ik weet hoe groot de teleurstelling iedere maand is. Ik heb daarom ook nooit begrepen als vrouwen echt gaan “plannen” wanneer ze kinderen willen gaan nemen. Kinderen neem je namelijk niet! Kinderen zijn een geschenk en zijn niet vanzelfsprekend. Mijn zusje dacht met haar endometriose dat ze nooit of heel moeilijk zwanger zou kunnen raken, maar ook haar heb ik altijd geleerd om positief te blijven. Na zeven maanden gestopt te zijn met de anticonceptie en de goede positieve steun van de arts, is ook zij “spontaan” zwanger geraakt van haar “wondertje” Elijah!
It’s hard to wait around for something that might never be,
but it’s harder to let go, when it is everything you have ever wanted.
SOPHIA
