Kerst 2017
Zowat de hele zwangerschap werd ik rond 6.00 uur wakker. Ook vandaag, 25 december 2017. Mijn man ligt nog heerlijk te slapen. Ik aai zacht over mijn buikje en begroet ons zoontje. Ik ben 36 weken en 5 dagen zwanger van ons eerste kindje. De uitgerekende datum staat op 17 januari. Na het ontbijt heb ik besloten om weer naar bed te gaan. Mijn man werd op dat moment wakker en het verbaasde hem dat ik weer ging slapen. Dit heb ik nog nooit gedaan. Ik werd rond 11.00 uur heerlijk uitgerust wakker. “Man, ik heb energie voor 10! Laten wij wat gaan doen!” Wij gaan een flink stukje wandelen. Af en toe even stoppen, harde buiken “wegpuffen”. “Niks nieuws”, denk ik. De laatste weken heb ik vaak last van harde buiken.
In de middag ben ik het kerstdiner aan het voorbereiden. Niets groots, wij vieren het klein met z’n tweetjes, of eigenlijk met z’n drietjes. Tijdens het koken voel ik af en toe krampjes in mijn onderrug en onderbuik. Pijn kan ik het niet echt noemen. Waarschijnlijk “Braxton Hicks”, zo’n kleine onschuldige voorbereiding op bevalling. Na het eten zitten wij gezellig “Home alone” te kijken. Tijdens de film merk ik dat er af en toe “menstruatie krampjes” komen en gaan. Ik kijk elke keer even op de klok en merk dat ze nog niet heel regelmatig komen. Elke 8-9-5-11 minuten. Dat zijn zeker weten geen weeën, toch? Ze zeggen altijd: “Weeën herken je echt wel.” Rond 23.00 uur ben ik naar bed gegaan, maar ik kon niet in slaap vallen. Hmmm, de krampjes komen nu toch wel regelmatig, elke 5 minuten. Zou het toch? Het is 23.30 uur en ik besluit om mijn verloskundige te bellen. De verloskundige adviseert mij om te gaan douchen en kijken wat er gebeurt. Het gaat stoppen of het zijn weeën en de bevalling zet door.
Het is inmiddels Tweede kerstdag. Om 00.30 uur bel ik de verloskundige. Ik zeg dat het volgens mij weeën zijn. Het stopt namelijk niet, het zet juist door. De verloskundige komt naar ons toe. Ze vertelt meteen dat als het weeën zijn ze mij moet overdragen aan de gynaecoloog, omdat ik nog geen 37 weken zwanger ben en het kindje is dan officieel nog prematuur. Ik ben namelijk 36+6.
En ja, ik heb 2-3 centimeter ontsluiting en ben aan het bevallen. Ze vraagt of ik de vluchtkoffer heb ingepakt. Wel voor de baby, maar nog niet voor mijzelf. Ik begin alles bij elkaar te zoeken, de verloskundige belt het ziekenhuis op. Mijn man en ik lopen als kippen zonder koppen. “Gaat het nu echt gebeuren?”, denk ik. De verloskundige zegt dat wij rustig naar het ziekenhuis mogen rijden. Zij weten dat wij er aankomen. De verloskundige geeft mij een dikke knuffel en wenst ons veel succes.
Onderweg naar het ziekenhuis worden de weeën steeds krachtiger. Ooh, wat ben ik blij met de zwangerschapscursus die ik heb gevolgd! Het lukt mij goed om de weeën weg te puffen. Wij komen aan in het ziekenhuis. Het is rond 03:00 uur. Ik loop door het ziekenhuis, maar moet af en toe even stoppen om de weeën weg puffen. Om 04:00 uur heb ik 4-5 centimeter ontsluiting. Ze zien inderdaad dat ik weeën heb, maar ze zijn nog niet zo krachtig en nog niet heel erg regelmatig. Ik moet proberen te gaan slapen en in de ochtend zal ik weer worden onderzocht. “Slapen? Nu?”, denk ik. “Met die adrenaline in mijn lichaam? Hoe dan?!” Mijn man blijkt er geen moeite mee te hebben. Hij valt zowat meteen in slaapt. Hij zegt nog heel lief tegen mij: “Ga jij maar ook even lekker slapen. Het doet je goed.” En weg was hij. Lig ik daar, midden in de nacht, op Tweede Kerstdag. Wij worden straks papa en mama! Wij krijgen een kerstkindje! Ik merk dat mijn buik ineens heel erg gezakt is. Hij stond gisteren nog zo hoog. Ik voel ons kindje bewegen. De weeën komen steeds regelmatiger en ik puf ze braaf weg. Ik heb in mijn bevalplan aangegeven dat ik geen medicatie wil. Mijn man weet hiervan en hij heeft de taak om mij hieraan te herinneren, mocht ik om de pijnstilling gaan smeken. De weeën worden steeds sterker. Ik maak mijn man om 08:00 uur wakker en zeg dat de weeën anders aanvoelen dan vannacht. Mijn man zegt nonchalant dat de verpleegkundige zei dat zij mij in de ochtend komen onderzoeken. “Nee nee, er moet nu iemand komen!”, zeg ik. Ik druk op het knopje naast mij bed. Uffff, de weeën worden nu echt pijnlijk. Ik wil een ruggenprik, nu. Mijn man komt met zijn peptalk en ik lachte hem uit. Op dat moment komt de verpleegkundige binnen. Ik vertel dat de weeën ineens erg sterk zijn geworden en ze voelen anders aan dan vannacht. Ze haalt de gynaecoloog er bij. Zij heeft goed nieuws voor mij. “Je hebt 8-9 centimeter ontsluiting.” Ik vraag of het dan te laat is voor de ruggenprik. Ze zegt dat de baby eerder komt dan de ruggenprik zou gaan werken. “Denk je dat ik het ook zonder ruggenprik kan?”, vraag ik aan de gynaecoloog. Ze glimlacht en zegt dat ik het zeker wel kan aangezien ik al zo ver ben gekomen. Ze wil mijn vliezen breken, deze zijn namelijk nog steeds intact. Ja, doe maar! Oooh mensen, wat een opluchting. “Dit hadden ze toch al veel eerder kunnen doen”, denk ik bij mijzelf. En dan worden de weeën nog sterker. Ik puf ze weg. Tussen de weeën door kan ik tot rust komen. Ik glimlach naar mijn man en vraag of het goed met hem gaat. Hij moet lachen. Het is 10.00 uur en tijdens een wee trekt mijn buik samen. Ik druk op het knopje naast mijn bed. De verpleegkundige komt binnen. Ik zeg dat mijn buik samen aan het trekken is en dat ik het gevoel heb dat ik moet persen. De gynaecoloog komt er bij. Ja hoor, 10 centimeter ontsluiting. Ik mag gaan persen. Kin op mijn borst, ontspannen gezicht, handen onder mijn knieën en persen. Ik pers een aantal keer. De verpleegkundige komt met een spiegel. Ze vraagt of ik wil kijken, zoals in mijn bevalplan staat. “Nee, nee, zeker niet, dank je wel!”, roep ik. Na een half uur persen gebeurt er niet heel veel. Ons zoontje vindt de weeën niet meer zo fijn en de gynaecoloog zegt dat ze mij nog twee keer laten persen. Hierna gaan ze mij helpen. Ik denk: “Helpen? Knippen of vacuümpomp? Ik dacht het niet”. Bij de volgende wee zet ik alles op alles en hij wordt in één keer geboren. Een klein kerngezond mannetje van 2,5 kilogram. James, ons kerstkindje!
L.
