Leuke papa, wie ben jij?
Hai! Ik ben kersverse papa Olaf. En alhoewel dat natuurlijk het allerbelangrijkste beroep ter wereld is, heb ik ook nog mijn eigen webdesign bedrijf VGI Websites & Zo. Mijn vriendin Inge is voor 50% verantwoordelijk voor mijn promotie tot papa. Al zou zij jullie vertellen dat, gezien zijn bovengemiddeld talent om uiterst intelligent te kijken, haar aandeel in onze zoon Boet wel groter móet zijn. Als de verstandigste in dit gezin, ben ik het daar uiteraard mee eens.
In mijn vrije tijd sport ik graag. Ik fitness een aantal keer per week, snowboard in de winter en op zondag fluit ik als scheidsrechter de hoogste hockey competities van Nederland. Al dat sportieve gedoe houd ik aardig in balans met een keur aan Bourgondische activiteiten en op zijn tijd een festival. Met als absolute hoogtepunten voor ons: Tomorrowland 2019 en onze reis door de Filipijnen.
Hoe heb jij jouw vrouw ontmoet?
Wij zaten bij een gezamenlijke vriendin op de bank. Volgens mijn laatste info, was Inge nog bezet, dus heel veel aandacht besteedde ik niet aan haar. Bovendien was haar komst het Grand Dessert nadat ze welgeteld 11 uur op een terras had gezeten. “Wat is Peppie en Kokkie in het Duits?” “Peppie und Kokkie” dat was haar niveau zeg maar…
Tot ik op een gegeven moment vroeg hoe het met haar relatie was. “Dat is over…” Als een donderslag bij heldere hemel, wist ik dat dit haar ging worden. Love at first; ja hoe noemen we dat? Long story short. Ze vond mij niks, ik haar wel. Met mijn laatste centjes heb ik haar uit eten genomen bij sterrenzaak Zarzo, ladderzat en erg verliefd naar buiten gegaan. The rest is history.
Hoe reageerde jij toen je hoorde dat je voor het eerst papa werd?
Wij wilden na de volgende wintersport beginnen. Maar eerst moesten wij nog verhuizen uit ons mega klein, maar ow zo schattig appartementje in het centrum van Eindhoven. Leuk wonen, maar een kind van mij slaapt niet in de keuken. Inge voelde zich al een tijdje “anders” en de maandelijkse fuif bleef uit. “Ga jij morgen maar even een testje halen”, ervan uitgaande dat de kans klein was, maar dit wel het advies was, wat ik als goede boyfriend hoorde te geven. De volgende dag kwam ze het toilet uit – ik was mijn test advies alweer vergeten – en plots hield ze het staafje voor mijn neus. Dikke vette plus. Zo blij en gelukkig was ik. Inge had last van lichte blinde paniek. “En nu?” Want hoewel wij heel graag kinderen wilden, was dit wel erg snel voor haar. Dat moment hebben wij vastgelegd in onze bekendmakingsfilmpje. De zwangerschap was super goed ontvangen en wij hadden er heel veel zin in. Het avontuur begon!
Hoe ervaarde jij de zwangerschap?
Ik ben de oudste van zeven kinderen. Eerst ben ik gekomen, daarna mijn vijf zusjes en mijn broertje sluit onze Von Trap familie af. Ik kan rustig stellen dat ik wel wat zwangerschappen van dichtbij heb meegemaakt. Ik was dan ook in de veronderstelling dat ik er redelijk wat van af wist. Toch heb ik de diverse boeken (met plaatjes!) over alles omtrent zwangerschappen met volle aandacht gelezen. Alles wilde ik weten. Geen boek in mijn studie heb ik zo aandacht bekeken als deze zwangerschapsboeken nu. En alles is ook mooi en spannend. Elke controle bij de verloskundige en elke uitslag was voor mij weer een mijlpaal waar ik enorm naartoe leefde. Is het gezond? Zit alles erop en eraan? Jongen of een meisje? Vanaf dit moment is het levensvatbaar en ga zo maar door. Ik vond het echt een leuke tijd en Inge gelukkig ook. Vanaf moment één gaat alles heel snel, tot aan week 37. Man wat duren die laatste weken lang.
Kan je over de bevalling(en) vertellen?
Inge: Voor de mensen die me kennen en ongeduldig als ik ben, liep ik vanaf zaterdag al met voortekenen rond: kramp in m’n onderrug en oefenweeën. Telkens de hoop dat het door zou zetten, maar iedere ochtend weer niets aan de hand. Dus bij de controle op de verloskundepraktijk op maandag 7 december heb ik afgedwongen te controleren, of ik door alle voortekenen al iets van ontsluiting gekregen had en het dus niet voor niets geweest was. Dit was gelukkig zo!
Olaf: Ik zag wel dat Inge meer harde buiken had en aanhoudend vaker last had, maar omdat het ook voor mij nieuw was, wist ik niet of dit The Big Moment zou zijn.
Inge: Ik ging gestript en weer naar huis. Het effect zou binnen 24 uur merkbaar moeten zijn. Ik verloor bijna de hoop tot ik op dinsdag 8 december ‘s avonds regelmaat begon te merken in de krampen die nu echt weeën werden. Ik heb nog een half bord pasta Bolognese à la Ollie weg gewerkt en ben toen in bad gaan liggen. Hier ging het opvangen van de weeën nog best prima, maar het viel me op dat ze sneller achter elkaar kwamen (2/3 minuten) en korter duurden dan hoe het mij eigenlijk geleerd was. Na een uur heb ik de verloskundige gebeld. Zij constateerde 3 centimeter ontsluiting bij ons thuis. Teleurstelling alom aangezien ik al 1,5 centimeter ontsluiting had op maandag en ik nu toch al een paar uurtjes “gewerkt” had voor nog een lullige 1,5 centimeter erbij. Thuis blijven of naar het ziekenhuis? Thuis blijven nog. Grote meid zijn. Weinig kans, want de weeën kwamen na nog een half uur om de minuut en zaten op een pijnschaal van 0-10 toch wel op een goede 8 nu. Je gaat je automatisch afvragen of je je aanstelt of dat je juist goed tegen de pijn kan in tegenstelling tot anderen. Vanaf dit moment begin ik het slecht te trekken en kan ik tijdens een wee alleen nog maar voorover leunen op tafel met m’n ellebogen, ogen dichthouden, niets zeggen en focussen. “Caitlin (mijn verloskundige) moet nú komen. We gaan naar het ziekenhuis en ik wil een ruggenprik!”, zeg ik. Iedere minuut die ik moet wachten duurt in het dagelijks leven al lang, laat staan nu. Caitlin controleert opnieuw: 3,5 centimeter. Ik weet nog dat ik dacht: “Are you fckng kidding me?!”
Olaf: Deze ongeduldige strijder haar grootste gevecht is vaak tegen zichzelf. Dus het duurde allemaal te lang. Dat gezegd hebbende, de pijn die ze leed was flink. En ze kreeg tussen de weeën door geen kans om ze op te vangen of zich te herpakken voor de volgende. Vanaf dat moment leek het mij beter om aanleidingen voor flauwe grapjes aan mij voorbij te laten gaan. Maxicosi in de auto, bijrijdersstoel compleet verpakken in plastic en handdoeken en goan mee dien banaon.
Inge: Op m’n wollen sokken, huispak en kroeshaar (en dus niet mijn speciaal gekochte bevaloutfit en geföhnde haar) de auto in. De weg van Eindhoven naar Veldhoven leek op die van Eindhoven naar Serfaus. Mit Stau en zesduizend stoplichten. Máxima medisch centrum, de rolstoel in, Caitlin duwt me met vluchtkoffer en al richting route 150, verloskamer 20. “Nou Inge, hier gaat het allemaal gebeuren”. Verpleegster Chantal prikt me – in inmiddels een weeënstorm – eerst drie keer mis, dus ik wil Chantal door de verloskamer trappen want Chantal kon alleen maar ongemakkelijk lachen en dit was zo ongeveer het laatste wat je er dan bij kunt hebben. Chantal was er ook van overtuigd dat ik al persdrang had en bleef dit volhouden, wat niet zo was, dus onder het mom van “bevallende vrouwen zijn tijdelijk ontoerekeningsvatbaar” is ze weggegaan. Heb haar daarna niet meer gezien want haar dienst zat er op. Beter voor iedereen.
Olaf: Daarna hebben wij alleen maar leuke, jonge medische begeleiding gehad: Nathalie de verloskundige, Nikkie en Eva van het Maxima te Veldhoven.
Inge: Om 23:00 uur heb ik de ruggenprik gekregen. Heaven on earth, kan niet anders zeggen. Ik kreeg weer praatjes, werd sarcastisch, en dat ik daar zat met alleen een blauw plastic tuniek aan kon me geen blote kont meer schelen.
Nadeel #1: Katheter met ballonnetje. Uren daarna (pijnloos) weeën gehad voor Jan Lul, het ballonnetje zat namelijk voor het hoofdje van Boet, dus hij kon in die uren niet verder indalen.
Nadeel #2: Ondanks dat het pijnloos is, ga je van de ruggenprik enorm bibberen. Maar écht shaken. En dat levert je spierpijn op en kost bergen energie. Heb inmiddels een nachtje doorgetrokken en het is 05:00 uur. Persdrang is echt next level en dat begin ik te voelen. Dat valt helaas ook niet te verdoven en komt helaas ook net als de weeën veel te snel na elkaar.
Verloskundige controleert; 7 centimeter. Vanaf dit moment begin ik hopeloos te worden. Wanneer ze tot drie keer terug komt en weer gaat met de woorden “Ik kom over een uur of twee terug”, weet ik even niet meer waar ik het zoeken moet, want de weeën komen op de monitor niet eens meer beneden het 0 punt en komen sneller dan ooit. Nergens een moment van rust, niet eens een paar seconden om heel even op adem te komen. Een tranendal volgt en Olaf kan me ook niet helpen. Blijkbaar heb je vanaf 10 centimeter ontsluiting nog steeds geen groen licht om te persen, want het hoofdje moet ver genoeg je bekken ingezakt zijn. Ook hier horen weer vier fases bij, maar ik wil het niet meer horen. Hij moet eruit en wel nu. Ik heb wel 100 keer geroepen dat ik niet meer kon en op dat moment voelde ik dat ook oprecht zo. De verloskundige was kort maar krachtig: “Ik hoor wat je zegt, maar hij zal er toch uit moeten!” De fases konden me niets meer schelen. Ik ben gaan persen met heel mijn hebben en houden. Handen in de knieholtes, knieën in de nek en gaan! Of Olaf wilde komen kijken, want zijn bolletje met zwarte haren kon je al zien. Zelfs in het heetst van de strijd dacht ik: “Zwarte haren, dat kan nooit (ik ben zelf oorspronkelijk rossig)”. In totaal heb ik 20 minuten geperst, het leken maar een paar seconden. Je komt in een soort tijdloze zone terecht. Goed luisteren om uitscheuring te voorkomen. Ja, dit is me gelukt, ik heb goed geluisterd. Met de laatste energie die ik had, pers ik, komt zijn hoofdje eruit en pakt Olaf hem, recht uit de foef aan en legt Boet op mijn borst. Alleen maar ontlading op dat moment. Hij huilt, hij doet het, het is voorbij. Zo’n overweldigend gevoel heb ik nog nooit ervaren en is met niets anders te vergelijken. Tranen blijven stromen vanaf dat moment. Intens geluk, ik kan het niet anders verwoorden. Alsof ik in m’n eentje de oorlog heb gewonnen tegen een heel leger. Cliché maar waar: onvoorwaardelijke liefde voor dat glibberig hoopje mens, meteen. En van Olaf hield ik al, maar toen opeens nog meer.
Olaf: Zo trots op deze vrouw, haar strijd en hoe ze het heeft gedaan. Alle clichés zijn waar. Boet is het mooiste wat mij is overkomen en Inge heeft het gegeven. Gezinnetje van Gastel.
Hoe zijn jullie op de namen gekomen van jullie kindje?
We hebben diverse namenapps gebruikt. Al onze matches waren “wel leuk”. Tot wij op een gegeven moment realiseerden dat wij eigenlijk al ver voor de zwangerschap een naam hadden. Voor Inge hoefde er geen tweede, laat staan een derde naam bij. Ik vind dat echter wel mooi en het maakt iemand nog unieker. Voluit heet hij Boet Ollie Pete van Gastel. Ollie naar mij, Pete (Piet) naar mijn vader. Mijn vader is traditioneel ingesteld. Een stamhouder in de familie is belangrijk. Wij hebben dan ook een familiewapen op onze zegelring. Helaas lijdt hij aan de gevolgen van Parkinson en daarom vindt hij het spannend Boetje vast te houden. Toen hij dat wel deed, schoot onze kraamverzorgster een prachtige foto van drie generaties aan handen. Die foto is groot uitgeprint en krijgt een prominente plek op zijn kamer in zijn verzorgingstehuis.
Wat is gênantste moment in het vaderschap geweest voor jou?
Het was mijn nachtdienst. Slaapdronken opgestaan midden in de nacht. Met een half loensend oog op het pak Nutrilon het aantal voedingen per dag verwisseld met het aantal schepjes per flesje. Laten we het erop houden dat Boetje na dit flesje – waar hij anderhalf uur over deed – tot de volgende dag 12:00 niet meer heeft gegeten. Vond het al lang duren…
Dit weet je nog niet van mij….
Toen ik Inge ontmoette was ik praktisch blut. Hobbymatig puzzelde ik af en toe een site in elkaar, maar mijn focus lag op het doorstarten van mijn vader zijn failliete vastgoedbedrijf. Vanaf het moment dat zij in mijn leven kwam, is alles sky high gegaan. Ik ervaar intens geluk, mijn zaak groeit elk jaar naar alle tevredenheid en heb alleen maar leuke vrienden om mij heen. Inge heeft mij doen realiseren hoe goed Ying en Yang werkt. Onze balans zorgt voor geluk. Dit jaar heeft veel ups en downs en dan heb ik het niet eens over Corona, maar de geboorte van Boet zo vlak voor kerst maakt alles weer goed.
Ik word zo emotioneel als ik naar mijn zoon kijk. Zijn blik als ik hem in bad doe, hoe gelukzalig hij dan kijkt, dat doet de diepste permafrost op aarde nog smelten. Tegelijkertijd ben ik ook zo’n vervelende die – net als je oude vervelende tante – met twee vingers zachtjes in beide wangetjes drukt en dan krom lig van het lachen. Ik ga ervan uit dat er ergens ter wereld een deskundige is die dit infantiel gedrag goedkeurt. Je snapt je kind pas echt, als je nog steeds in touch bent met je inner child of zoiets.
Sinds het vaderschap….
Heeft alles wat ik doe nog meer zin. Koken voor mijn vriendin, lief zijn voor haar. Meer letten op kleine tekenen wanneer ze aan haar taks zit. ’s Ochtends beginnen met werken en ’s avonds weer thuis komen. Wat ook mooi is, is hoe goed je netwerk reageert op de geboorte van een kind. Van heinde en ver kwamen de felicitaties binnen. Het bewijst maar weer dat een geboorte één van de mooiste dingen in een mensenleven. Of kan zijn, want getuige de verhalen op deze mooie blog, is dat alles goed gaat zeker niet vanzelfsprekend. Ik ben absoluut niet religieus maar met Boetje…Met Boetje voel ik mij oprecht gezegend. Daar kan geen mainstage Tomorrowland tegenop.
OLAF
