Ik hou enorm veel van kerstmis! En dan niet in religieuze zin, maar ik vind het een gewoon een magische tijd. Als klein kind werd ik al helemaal blij als het hele huis vol lampjes hing. Ik kreeg er een speciaal, warm, gelukzalig gevoel bij. Ik weet nog goed toen ik een jaar of 6 was, ik op Kerstavond te horen kreeg dat er nog een broertje of zusje zou gaan komen. Ik vond dat toen zo bijzonder, dat ik er nog steeds ieder jaar aan terugdenk.
In kreeg in 2012 de diagnose PCOS (Polycysteus Ovarium Syndroom) en mocht een kleine twee jaar later in februari 2014 ons eerste kindje in mijn armen houden. Toen we december 2014 terug op intake gingen bij de fertiliteitsarts om mogelijk ooit een tweede kindje te mogen krijgen, was ik dan ook met stomheid geslagen toen de arts zei dat ze wilde starten met het doen van een zwangerschapstest. Op 24 december om 14.00 uur kregen we het nieuws dat ik spontaan zwanger was geworden van ons tweede kindje. Wat een cadeau! Ik ben gelijk een fles champagne gaan kopen en nog diezelfde dag verrasten we mijn familie met dit nieuws. Ons “Kerstkindje”
April 2019 werden we opnieuw verrast door een positieve zwangerschapstest. Omdat we deze keer niet bewust bezig waren voor een derde kindje, had ik geen idee wanneer ik precies zwanger geraakt was. Gelukkig mochten we al snel op intake komen bij de verloskundige en kregen we te horen dat we rond 28 december uitgerekend zouden zijn. Met kerst in het kraambed, die zag ik even niet aankomen! Ik kreeg in mijn eerste trimester wat meer echo’s, omdat ik ons derde kindje heb verloren aan het einde van het eerste trimester. Iedere echo werd de uitgerekende datum een dag vroeger. Tegen de tijd dat we onze officiële termijnecho hadden rond 12 weken werd onze uitgerekende datum 25 december, Eerste Kerstdag! “Mooi”, zei mijn man tegen de verloskundige, “wat wil je eten met kerst?”
De zwangerschap verstreek en toen ik enigszins gewend was aan het feit dat ik hoogstwaarschijnlijk mijn meest favoriete tijd van het jaar in bed zou doorbrengen, begon ik langzaam te fantaseren over bevallen naast de kerstboom. Hoe mooi zou het zijn om omringd door kaarslicht, met enkel het licht van de kerstboom te bevallen van ons derde kindje en dan ’s morgens onze kinderen te verrassen met een mooi kerstcadeau. Ja, ik ben een dromer – don’t judge me – en ik weet ook dat je een bevalling niet kunt plannen. Maar de afgelopen twee keren was ik ook vlot en nagenoeg probleemloos thuis bevallen in de woonkamer, dus als alles verder goed zou verlopen dan was dit een potentieel haalbaar doel. En dromen mag, toch? Gaandeweg besloot ik echter dat ik tòch in bad wilde gaan bevallen.
Mijn man had al twee dochters, samen kregen we twee zonen en nu verwachtten we samen een dochter. Ons meisje bleek in het derde trimester in stuit te liggen en kon ook wekenlang nog goed kopje duikelen in mijn buik. De ene dag lag ze goed en een paar uur later lag ze weer in stuit. Ik vond dit best een spannende periode, want dit zou de plannen voor een thuisbevalling behoorlijk in de war kunnen schoppen. Gelukkig besloot ze met 35-36 weken toch zelf naar hoofdligging te draaien en begon ze in te dalen. Hoera! Geen versies, geen stuitbevalling, dus heb ik last-minute alsnog snel mijn bevalbad besteld.
De aanloop naar mijn bevalling
4 december 2019 – 37 weken zwanger
ik ben vandaag 37+0 weken zwanger en letterlijk en figuurlijk klaar om thuis te mogen bevallen. Gisteren heb ik mijn bevalbad opgehaald bij ons kraamcentrum en vandaag kijk ik er vooral naar uit om overmorgen de kerstboom op te zetten. Mijn lichaam is fysiek erg moe ten gevolge van mijn bekkeninstabiliteit en verzakkingsklachten. Vanaf vandaag moet ik mijn steunpessarium verwijderen, dus alles zal een tandje zwaarder gaan worden. Ik heb immers nog twee kleuters rondlopen die van alles willen en ik kan je zeggen: twee kinderen omkleden na de zwemles met een hoogzwangere buik in een heet kleedhok is topsport! Ik verlang ernaar om mijn nestje te gaan bouwen, te gaan vertragen en me terug te trekken uit de dagelijkse gang van zaken.
18 december – 39 weken zwanger
Er begint bij mij ineens een enorme onrust te komen. Alles moet af! Ik wil nog affirmatiekaartjes maken met mooie krachtige boodschappen waar ik me op kan focussen tijdens de weeën. Mijn dag heeft te weinig uren, dus ik besluit ’s avonds nog mijn teken- en schilderspullen uit de kast te halen en mijn kaartjes te maken. ’s Avonds als iedereen slaapt ben ik op mijn best en ik vind het dan ook erg therapeutisch. Een ritueel om mijzelf te gaan voorbereiden op wat voor me ligt, maar dan op een leuke manier. Ik besluit ook die avond dat de box van zolder gehaald moet worden.
19 december
Ik kom bijna niet uit mijn bed. Mijn lichaam voelt zo zwaar. Gelukkig kunnen mijn jongens zich al zelf aankleden. Ze zijn zo ontzettend lief en behulpzaam voor mij! Ik zie er inmiddels ook echt uit als een grote walrus en zo voel ik me ook. Ik hoor mijn oudste zoon van 5, Lars, zingend de trap aflopen. Hij begint vervolgens enthousiast te gillen! “Mama kom eens kijken!! Cool!” Mijn tweede zoon van 4, Juul, schiet ook als een pijl uit de boog de trap af en begint al net zo enthousiast te gillen. “Mama, het zwembad staat in de kamer!” Dus ik begin heel hard te lachen en ik roep terug: ”Nee schat, dat is de box!” “Nee mama, het is een zwembad! Mogen we erin?” Inmiddels loop ik de trap af en gooi de deur met een zwaai open. Ik zie vervolgens een gigantisch bevalbad midden in de woonkamer staan. Ik had helemaal niet gedacht dat mijn man midden in de nacht zwembaden zou gaan staan opblazen. Hij gaat namelijk altijd om 6 uur naar zijn werk. Ik schiet gigantisch in een lachstuip en heb gelijk mijn Tena vol. Ik heb nog niet eens voorweeën of iets dergelijks.
Gek genoeg begint zodra ik rustig ga zitten, mijn buik te rommelen. Ik begin wat harde buiken te krijgen en sommige voelen best vervelend. Ik geef me eraan over. Het huis is aan kant, de kinderen zijn verzorgd, mijn bad staat op, manlief werkt op 10 minuten afstand en kan zo thuis zijn, dus ”go with the flow”. Ik pak mijn telefoon en ik ga de harde buiken eens timen. Na een half uurtje zie ik dat er toch wel enige regelmaat in zit, dus ik vraag aan Juul: “Kom jij lekker met mama onder het dekentje op de bank zitten?” Ik heb hem niets gezegd, maar hij is fijngevoelig en voelt dat er “iets” is. Hij zit echt als een waakhond naast me. Ik besluit Albert even een screenshot te sturen van mijn weeënapp, maar wel met de boodschap dat dit voelt als “voorwerk” en niet al als het echte werk. Oma komt Juul ophalen en tijdens het gesprek valt me op dat de harde buiken stoppen. Je hoort wel eens dat bij verandering van situatie of omgeving de activiteit kan stoppen. Juul gaatt met oma mee en ik duik weer lekker in mijn cocon in de hoop dat er weer iets gaat rommelen. Vervolgens vliegt niet lang daarna de deur open en stapt Albert de kamer in met de mededeling “Ik heb ook geen rust meer, dus ik heb nu vakantie”. We kruipen samen knus op de bank en we maken wat grapjes en lachen om de hele situatie. Albert richt zich tot de buik en zegt; “Hey, die blauwe guppenkom staat daar niet voor de sier. Kom eruit!” Ondanks de ideale situatie gebeurt er de rest van de middag helemaal niets meer. In de avond begin ik weer frequent flinke krampen te krijgen. Dit zijn geen gewone harde buiken, maar voelen echt als oefenweeën. Ik herken ze van mijn tweede bevalling. Daar heb ik 1,5 week voorweeën gehad voor de bevalling begon. Net toen ik dacht: “Dit kan wel eens het begin zijn”, houdt het ook weer op!
20 december
De kinderen hebben nu kerstvakantie en het voelt heerlijk dat we nu echt helemaal niets meer hoeven en als gezin in onze cocon kunnen kruipen. Ik voel dat door al het gerommel de baby echt een stuk dieper is komen te liggen. Bij alles wat ik doe, krijg ik gelijk harde buiken en ik maak vele tripjes naar het toilet. Ook zit het hoofdje diep in mijn bekken te drukken, waardoor ik wat meer last krijg van mijn bekkeninstabiliteit en bekkenbodem. Ik merk ook een bepaalde spanning en onrust in mijn lichaam. Ik voel echt dat mijn lichaam zich begint voor te bereiden en ik slechter tegen drukte kan. Ik voel me gefrustreerd dat het wel blijft rommelen, maar niet serieus wordt. Ondertussen beginnen mijn twee kleuters druk te worden van het bevalbad. Het heeft best een enorme aantrekkingskracht zo’n attractie midden in de woonkamer. Ik kan het ze natuurlijk niet kwalijk nemen. Even overweeg ik om het weer af te laten breken. Maar aangezien ik bekend sta om mijn vlotte bevallingen en het vullen ook tijd kost, vindt Albert het niet verstandig om hem af te breken. ’s Nachts krijg ik ineens weer oefenweeën, maar ook nu blijft het bij rommelen.
21 december
Ik sta behoorlijk brak op en als ik naar beneden kijk, schrik ik van hoe mijn buik er uit ziet. Gisteren zat daar nog een dikke ongemakkelijke toeter en die is nu weg. Mooi! Ik herinner me dit nog van mijn twee vorige zwangerschappen. Het spectaculaire indalen vlak voor ze eruit komen! Ik heb echt het gevoel dat haar hoofdje al zo ongeveer tussen mijn benen zit. Helaas blijft het de hele dag rustig. Ik voel dat mijn stemming omslaat. Ik ben er ineens he-le-maal klaar mee. Iedereen is thuis, Alberts verlof is al ingegaan, mijn lichaam is op en ik wil gewoon zo graag mijn meisje ontmoeten. En het liefst voor kerst als het kan, want het lijkt me toch zo vervelend om met kerst jarig te zijn. “Waarom komt ze nu niet? We zijn er zo klaar voor. Ik wil haar veilig aan deze kant hebben!“, denk ik. Aan de andere kant begin ik me ook enorm te irriteren aan de drukte thuis. De kinderen zijn natuurlijk enorm hyper van de hele situatie en wij zijn niet echt meer in de stemming om dingen te ondernemen. Dus mijn dag bestaat voornamelijk uit het verwijderen van kinderen en speelgoed uit mijn bevalbad, mopperen en dutjes doen. Het liefst zou ik als een mol onder de grond willen kruipen. Ik ga dan ook met grote regelmaat even in bed liggen met mijn oordoppen in. Ik word steeds chagrijniger en reageer steeds minder aardig op appjes van mensen die goedbedoeld vragen hoe het gaat (sorry daarvoor) De gebroken nachten helpen natuurlijk ook niet mee. ’s Nachts begint het wederom te rommelen.
23 december – Eerste strippoging
Vanavond heb ik weer een controle bij de verloskundige. “Nou jullie had ik niet meer verwacht hier!”, zegt de verloskundige. Als een boer met kiespijn zeg ik: “Nee, wij zelf ook niet, helaas”. Ik vertel haar dat het sinds donderdag aan het rommelen is en dat ik bijna iedere nacht wel een paar uur op ben door flinke periodes van oefenweeën. Ik heb in mijn bevalplan staan dat ik idealiter volledig hands-off wil bevallen zonder interventies, dus we moeten de tijd gewoon uitzitten. Tijdens het luisteren van het hartje vraag ik haar of ze niet toch eens mijn ontsluiting wil controleren. En of ik gestript kan worden als dat al kan. Tot zover dus mijn voornemens. Ik weet dat dit voor de 40 weken niet veel doet, maar omdat het wel al een beetje rommelt en ik erg moe ben heb ik nu zoiets van “Baadt het niet, schaadt het niet”. Ze wil wel voor me kijken. Ik blijk 4 centimeter ontsluiting en een nagenoeg verstreken baarmoedermond te hebben. Wat natuurlijk helemaal niets zegt, en al helemaal niet bij een derde kindje. Maar toch, 4 centimeter, lekker! “Dat is al bijna op de helft”, is mijn eerste reactie. Ze stript met de woorden dat ik er niet te veel van moet verwachten. Met nieuwe moed en motivatie ga ik naar huis. We laten de jongens voor de zekerheid bij oma logeren. Misschien krijgen we een heus kerstkind… Of nèt niet…
DAISY
