Als je onze voorgeschiedenis niet kent, kan ik me best voorstellen dat je het vraagt. Maar toch vind ik het ook een beetje een gekke vraag. Is het wel zo slim, om zomaar zo’n vraag op iemand af te vuren? Weet je wel wat je vraagt? Waarom zou één kind niet genoeg zijn? Is het een verplichting dan, om twee of meer kinderen te hebben? En wat als het een hele gevoelige kwestie blijkt te zijn?
Een groot gezin is nooit mijn ambitie geweest. Maar twee kindjes die rondhuppelen in huis, ja dat leek me op zich wel wat. Wij als gezinnetje van vier. Helaas bleek het krijgen een kindje voor als totaal niet vanzelfsprekend. Bij ons is het een lange, medische weg geweest. Zwanger worden ging niet vanzelf en heel lang heb ik gedacht dat het helemaal nooit zou gaan lukken. Alle goedbedoelde adviezen van “Je moet het loslaten” en “Ga eens lekker op vakantie, dan lukt het vast” natuurlijk honderden keren opgevolgd, maar al die vliegers gingen niet op. En nog altijd hebben we niet echt een duidelijke oorzaak. Ik heb een vermoeden, maar medisch bevestigd is het nooit. Een kindje mogen krijgen is een prachtig mooi wonder waarbij alle factoren precies op het goede moment moeten samenvallen. En dat is heel bijzonder.
Misschien ben jij wel zo’n mama die het geluk heeft dat zwanger worden vanzelf gaat. Super vruchtbaar! En dat is mooi! Daar ben ik best een beetje jaloers op. Ik had graag gehad dat het bij ons een stuk makkelijker en sneller was gegaan. En dan snap ik dat het misschien wat vanzelfsprekender is, dat er nog een kindje komt. Dan snap ik de vraag wel. In dat geval had ik er vast en zeker ook heel anders in gestaan. Ik neem het ook zeker niemand kwalijk, laat ik dat voorop stellen. Ik vind het juist fijn als je er niet over na hoeft te denken. Zo zou het moeten zijn.
Er lijkt wel een soort druk op te liggen vanuit de maatschappij om als stel voor nakomelingen te zorgen. En snel ook. Zo niet, dan vliegen de ongevraagde en ook potentieel kwetsende opmerkingen je om de oren. Ik woon in een omgeving waar het toch wel gebruikelijk is om jong te trouwen en kort daarna aan kinderen te beginnen. Ik weet nog goed dat mijn man en ik één jaar getrouwd waren en er in het dorp al geruchten gingen dat wij mogelijk uit elkaar zouden gaan, want er waren nog altijd geen kinderen. Alsof dat de enige reden is, waarom er nog geen kindjes zijn! Na bijna 13 jaar proberen, allerlei onderzoeken en uiteindelijk via IVF lukte het gelukkig wel. En dan krijg je de volgende serie vragen: “Heb jij genoeg aan maar één kindje? Wordt het nog geen tijd voor een tweede? Nu heb je een meisje, dan moet er zeker nog wel een jongetje bij?” En wat denk je van: “één is geen… “.
Sommige mama’s en papa’s vinden één kindje nou eenmaal prima, omdat ze het druk genoeg vinden. Het eerste jaar is leuk, maar ook heel pittig. Ik snap wel dat het wat overweldigend kan zijn. Maar het kan ook bij één kindje blijven, omdat zwanger worden nogal een strijd is geweest. Omdat het medisch niet verantwoord is. Omdat het ze nou eenmaal niet gegeven is, zonder opgave van reden. Omdat er misschien wel een tweede is geweest. En zo zijn er nog wel heel veel meer antwoorden te bedenken. 1001 Beweegredenen om het niet te doen. En niet altijd hun keuze.
Geloof mij, ik denk er echt wel regelmatig over na, over het wel of niet krijgen van nog een kindje. Aan de ene kant willen we er niet te lang mee wachten, want we worden ouder. Aan de andere kant is het momenteel al even druk genoeg, met een meisje van bijna 1 jaar. En stiekem is het ook wel lekker dat ze steeds een beetje meer zelf kunnen. En zou een volgende zwangerschap ook zo lang op zich laten wachten? Ik wil het medische traject niet meer in, daar had ik echt genoeg van. Het viel me zwaar tegen. Maar zonder die medische hulp zit het er voor ons misschien helemaal niet meer in. Ik hoor momenteel van heel veel mensen: “Je hoort het zo vaak hè, spontaan zwanger na een medisch traject”. Of: “Wij dachten dat jullie binnen een jaar wel weer zwanger zouden zijn, nu je het hebt kunnen loslaten”. Tja, het zou kunnen, maar ik geloof er niet zo in. Ik ga richting de 37, mijn eitjes worden langzamerhand geklutste eitjes. Het zal voorlopig nog wel even een dilemma blijven.
Een gezinnetje van minimaal vier is niet iets vanzelfsprekends. Een gezinnetje überhaupt is niet vanzelfsprekend. Een gezinnetje van drie is, echt waar, heel bijzonder! Dus ja, in alle onbevangenheid snap ik de vraag op zich wel, maar toch ook weer niet. Enige voorzichtigheid is hier toch wel geboden. Je weet nooit of je iemand pijn doet met een voor jou zo’n ogenschijnlijk onschuldige vraag.
Wij zijn een gezinnetje van drie. Heb ik genoeg aan “maar” één kindje? Ben ik tevreden met maar één kindje? Niet “maar”. Laat de “maar” maar weg. Ik ben mega tevreden met één kindje. Eén is geen? Lange tijd hadden wij er geen. Wij hebben zo lang op haar gewacht. Zij was bepaald geen cadeautje. Zij is totaal het tegenovergestelde van geen. Voor ons is ze geen “maar”. Zij is alles!
JOYCE
