Bij de allereerste echo bleek dat ik zwanger was van een tweeling. Dat betekende alle vervolgafspraken in het ziekenhuis. Zodra ik dat wist, wist ik ook meteen dat ik bij een specifieke gynaecoloog in ons ziekenhuis wilde. Deze beste man had ik namelijk al meerdere keren aan mijn bed gehad: bij de spoedkeizersnede van onze zoon Roël, een curettage en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Met 18 weken werd er over de bevalling gesproken. Het zou een geplande keizersnede worden in verband met de eerdere spoedkeizersnede en daarnaast bleek dat de placenta een klein beetje voor de uitgang lag. Toen werd de vraag gesteld of ik een voorkeur had voor een datum rond de 36 weken zwangerschap. “Nee, totaal niet”, was mijn antwoord, “als u het maar uitvoert”. Zo kwamen we op de datum 18 juli 2017. Onze gynaecoloog had dan dienst en geen geplande vakantie. Op de één of andere manier gaf de datum mij rust. We vertelden de datum alleen aan mijn ouders, zodat zij dan ook Roël van school konden halen en hem naar ons toe konden brengen wanneer de meisjes geboren waren.
Van te voren had ik mij ingelezen in een keizersnede. Bij onze zoon was het immers een spoedkeizersnede, dus ik was totaal niet voorbereid. We kregen een rondleiding op de afdeling en het bleek dat ze een moeder- en kindvriendelijke keizersnede konden uitvoeren, waarbij je zelf mee kan kijken en de kindjes direct bij je op de borst gelegd worden. Er waren zelfs speciale tweeling operatie jasjes zodat ze beiden bij mij konden liggen.
Op 18 juli 2017 mochten we ons om 10.00 uur melden op de afdeling. De bedjes voor de meisjes stonden al klaar en ik pakte onze spulletjes uit. De zorgvuldig uitgekozen kleertjes legde ik vast klaar, zodat ze die na de geboorte aankonden. Er kwamen twee verpleegkundigen binnen om alvast het infuus aan te leggen. Dat kregen ze niet voor elkaar. Na nog een aantal keer tevergeefs prikken, kregen ze een telefoontje dat we die kant op mochten komen. Ze liepen op de OK voor op schema. Toen kwamen mijn zenuwen. In mijn speciale operatie jasje, zodat beiden meisjes bij mij konden liggen, lag ik zenuwachtig in het bed. Rolf werd meegenomen om zich om te kleden en ik begon een beetje zenuwachtig te lachen. Ik werd de OK op gebracht en ik zag daar een heel team klaar staan en onze eigen gynaecoloog. Rolf stond intussen weer naast mij. De gynaecoloog gaf uitleg over de keizersnede en legde uit dat door de tweeling eigenlijk alles dubbel was, dus ook het personeel. Ondertussen kreeg ik écht mijn infuus en werd ik op de operatietafel klaar gemaakt voor de ruggenprik.
Ik begon mij een beetje misselijk te voelen. Ik had gelezen dat je moest aangeven wanneer je je niet zo lekker voelde, dus dat deed ik. De gynaecoloog gaf aan dat het waarschijnlijk de zenuwen waren. Op dat moment begonnen plotseling mijn benen te tintelen. Dat gaf ik aan. Hierna volgden mijn armen, rug, eigenlijk mijn hele lichaam. De gynaecoloog keek naar mij en vroeg: “Heb je in de zon gezeten?!” Ik keek naar mijn benen, die een rode kleur hadden gekregen. “Wat raar”, dacht ik. Ik wilde antwoorden dat ik niet in de zon had gezeten en al helemaal niet zo’n rode kleur had vanmorgen, maar praten lukte niet meer. Daarna ging het snel. Ik hoorde ze zeggen dat mijn man afscheid van mij moest nemen. Ik ben accuut onder algehele narcose gebracht en ze hebben mij net op tijd kunnen intuberen. Ik bleek in een anafylactische shock geraakt te zijn, ten gevolge van de toegediende antibiotica.
De meisjes die we Aliza en Yael hebben genoemd, zijn levensloos ter wereld gekomen en moesten gereanimeerd worden. Gelukkig kwamen ze snel weer bij! Ik werd ondertussen weer dicht gemaakt en daarna naar de IC gebracht. Daar heb ik 24 uur gelegen. Van deze periode weet ik nog heel weinig. Er was een hele lieve verpleegkundige die er voor heeft gezorgd dat Aliza en Yael die nacht bij mij zijn gebracht. Ze heeft daar foto’s van gemaakt (die ik zelf nog steeds te heftig vind om te bekijken). Als ik de foto zie dan schrik ik zo. Allemaal slangetjes aan mij. Mijn lichaam, handen en gezicht zijn helemaal opgezet en vuurrood van kleur.
Ruim 28 uur na de bevalling heb ik Aliza en Yael bewust gezien en vastgehouden. Wat een mooi moment! Door deze geboorte hadden de meisjes een slechte start. Ze konden niet zo goed drinken en zagen erg geel. Doordat er zoveel hectiek is geweest bij de bevalling, zijn de meisjes niet juist gemeten. Wat er wellicht voor heeft gezorgd dat ze niet de juiste voeding hebben gekregen. Kleine dingen die tijd nodig hadden. Iedere dag werd ik meerdere malen naar de neonatologie gebracht, zodat ik de meisjes flesjes kon geven en vast kon houden. Ik sliep zelf op de verpleegafdeling, omdat ik veel nachtmerries had en heel veel pijn.
Na een ruime week mochten we met z’n allen naar huis. Ikzelf heb een lange weg afgelegd. Door deze ervaring, heb ik PTTS ontwikkeld. Ik heb lang thuis gezeten van mijn werk. Door middel van EMDR-therapie heb ik het een plekje kunnen geven. Het feit dat je de bevalling niet mee krijgt, niet als eerste samen met je man de kindjes ziet, vind ik soms nog steeds lastig. Het is niet een situatie die ik morgen kan overdoen. Daarnaast merkten we dat Aliza en Yael veel huilden en heel slecht tegen drukte en anderen mensen konden. Dat maakte ons wereldje erg klein. Maar kijk ze nu op 3-jarige leeftijd. Blakend van gezondheid. Gelukkig gaat het met mijzelf nu ook goed. In drukke periodes merk ik dat PTSS nooit overgaat, maar ik merk het snel genoeg, zodat ik op de rem kan trappen. Een zo voorspoedige zwangerschap met geplande keizersnede en dan zo een afloop. Dat had toch niemand kunnen bedenken…
DEBBIE
Beste, ik ben ook in shock gegaan net voor de keizersnede. Vreselijke ervaring. Nu acht maand verder ben ik beter maar nog lang niet zoals ervoor. Mag ik vragen wanneer u zich beter voelde? Mvg