Mijn wens voor een kind was er al vroeg. Als ik later ‘groot’ zou zijn, zou ik in de kinderopvang werken en moeder worden. Ik werk al jaren in de kinderopvang en mijn allergrootste droom is ondertussen werkelijkheid geworden: ik heb een prachtige zoon van vier weken oud ‘Eden’. Mijn zwangerschap was geweldig. Ik heb (bijna, maar dat komt stukje straks) elke minuut genoten van dat kleine wezentje in mijn buik. Ik vind het tot op de dag van vandaag fascinerend dat een vrouwelijk lichaam dat kan. Een minimensje, van ons! Prachtig.
Door de Corona kwam ik al gauw thuis te zitten, omdat niemand wist wat het voor effect Corona zou hebben op het kindje in mijn buik, overigens vond ik dit niet heel erg. Ik heb zo optimaal kunnen genieten van mijn zwangerschap. Ik had geen kwaaltjes en ik kon heerlijk mijn eigen ding doen. Elke controle was goed en ik voelde me prima! Zo vlogen de weken voorbij. Na de 36 weken was ik er een beetje klaar mee : mijn buik was groot, de kleine lag al helemaal ingedaald wat vooral ’s nachts niet heel prettig was.
De bevalling
Precies op de uitgerekend datum 13 augustus 2020 begon het wat te rommelen, voorweeën. Op dat moment dacht ik nog,: “Dit gaat nu echt niet meer lang duren!” Wist ik veel …. Vier dagen (!) heb ik met rugweeën rondgelopen. Ze kwamen ongeveer om het kwartier. Het waren dan geen heftige weeën, maar ik moest ze wel elke keer wegpuffen en ’s nachts werd ik elke 10 a 15 minuten wakker van de pijn. Elke avond en nacht hoopte ik weer dat het dit keer wel door zou zetten, maar helaas! Ik was op, helemaal gesloopt en dan moest de bevalling nog echt beginnen, ooit.
De verloskundige kwam me strippen. Dit was 16 augustus 2020 en eindelijk leek er schot in de zaak te komen, tot het nacht werd en alles weer in elkaar klapte. De weeën waren er nog wel, maar niet zo heftig als dat het moest zijn. Ik ben onder de douche gaan staan en merkte dat ik bloed verloor. Ik heb gelijk de verloskundige gebeld en gelukkig mocht ik naar het ziekenhuis komen. Ik zei nog tegen mijn man: “Als ik nu naar het ziekenhuis ga, verlaat ik het ziekenhuis pas weer met ons kind in mijn armen!”
In het ziekenhuis aangekomen, had ik twee opties: een nachtje in het ziekenhuis slapen met slaapmedicatie om zo weer op krachten te komen of (mits ik genoeg ontsluiting had) mijn vliezen laten breken en me in te leiden. Natuurlijk wilde ik optie 2! Ons kind moest er nu echt uit. Gelukkig had ik genoeg ontsluiting (lees 1,5 centimeter na al die dagen) en konden ze mijn vliezen breken. Ik werd even later aan een infuus gelegd, aan de weeënopwekkers. Wat was dit verschrikkelijk en wat had ik een pijn. Het leek alsof mijn rug in tweeën brak door de rugweeën. Na ongeveer vijf uur keken ze hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Dit was een teleurstellende 4 centimeter…. Hoe dan? Ik begon 5 uur geleden met 1.5 tot 2 centimeter. Ik heb toen om pijnmedicatie gevraagd. Enige momenten later werd ik naar de operatiekamer gebracht voor een ruggenprik. Ik lag half te hyperventileren, omdat ik niet meer wist hoe ik de weeën op kon vangen. Wat een verademing die ruggenprik. Ik voelde echt helemaal niks meer! Even geen pijn na al die dagen. Ik kon weer normale zinnen zeggen en een gesprek voeren met mijn man. Op de monitor zag hij ondertussen dat de weeënopwekkers werden opgeschroefd, maar ik voelde niks! Als je ooit twijfelt of je een ruggenprik moet nemen, doen!
Na een aantal uur kwamen de rugweeën weer terug. Ik had 7 centimeter ontsluiting, eindelijk leek het einde in zicht. Na een poosje gingen de rugweeën over in persweeën. Ik had het gevoel alsof ik moest poepen. Tja, mooier kan ik het niet maken. Toen wist ik het: eindelijk ben ik bij het eind. Toch? De verloskundige keek hoe veel centimeter ontsluiting ik had, en ja hoor 10 centimeter. Maar….. Hij lag nog wat hoog, dus moest hij wat indalen. Ik kon die verloskundige wel wat aan doen, wat overigens een hele aardige man was! Mijn vraag was dan ook gelijk: “Hoe lang gaat dit nog duren?” “Ongeveer een uur”, kreeg ik als antwoord. “Een wat?!”, dacht ik. Op een gegeven moment werd de persdrang te erg. Gelukkig mocht dit toen bij elke wee meepersen. Eindelijk had ik het gevoel wat te kunnen doen! Op een gegeven moment kwam de verloskundige weer binnen. Elke keer als hij de kamer verliet en we hem oppiepten, had ik het idee dat het uren duurde voordat hij weer in de kamer was, dit bleek achteraf wel mee te vallen. Eindelijk mocht ik volledig persen, en na vijfkwartier stond zijn hoofdje. Wat een oerkracht! Ongelooflijk. Ik moest nog één wee wegpuffen en daarna kon ik eindelijk mijn zoon aanpakken! Een prachtig mooi ventje, huilend op mijn borst, toch?
Had ik dat even mis …..
Hij kwam grijs, grauw en levenloos ter wereld. Hij lag op mijn borst, maar hij draaide zijn ogen weg. Geen teken van leven en geen gehuil. Niets. Alles wat ik me had voorgesteld, gebeurde niet. Mijn man mocht nog snel de navelstreng doorknippen en toen werd hij weggehaald en aan de beademing gelegd. Op dat moment stort je wereld in. We dachten allebei onze zoon te verliezen en met lege handen naar huis te gaan. Daar lag ik dan, net bevallen zonder zoon op mijn borst. Hoe onwerkelijk. Gelukkig kregen ze hem snel aan de praat en werd hij mooi roze. Hij werd nog wel beademd maar hij was in leven. Zijn hartslag was laag, maar hij had een hartslag! Ik heb zijn handje nog vast kunnen pakken en toen werd hij weggehaald naar een andere kamer, omdat hij in de couveuse moest. Weg kind en weg man, Mijn man was met zijn zoon mee. Daar hebben ze hem nog even moet helpen met beademen, omdat zijn zuurstofgehalte nog te laag was. Meneer was het daar niet mee eens en wilde elke keer het kapje van zijn gezicht af slaan. Wat een pit! Op dat moment lag ik nog in de verloskamer en liet mijn placenta niet los, tot overmaat van ramp moest ik ook nog geopereerd worden. Op dat moment liet ik alles over mij heen komen. Maar wat kan een mens aan? Toen ik weer wakker werd, hoorde ik eindelijk dat het echt goed met mijn zoon ging en dat mijn man met hem aan buidelen was, prachtig. Echt! Maar ik had diegene moeten zijn. Ik heb hem 9 maanden gedragen. Hij had op mijn borst moeten liggen en hij had gewoon moeten huilen en ademen toen hij ter wereld kwam.
Even later mocht ik ook bij hem. Helemaal naar van de narcose heb ik hem toen vast kunnen houden. Ik weet hier helaas nog heel weinig van. Daarna gingen we weer terug naar de verloskamer. Weer zonder onze zoon. Hij is om 21:40 uur geboren en ik denk dat we rond 2:00 uur in bed lagen. Ik heb geen oog dicht gedaan. Ergens ook geen besef van wat er eigenlijk allemaal was gebeurd. De volgende dag mochten we weer naar hem toe, ons ventje. In de couveuse, maar helemaal voldragen. Hoe oneerlijk! Daar liggen toch alleen maar prematuurkindjes? Nu weet ik wel beter. Dit was mijn grootste angst. Ik zelf ben zes weken te vroeg geboren en ik was bang dat hem dit ook zou overkomen. Gelukkig niet! Maar wat ons wel is overkomen, hadden we ons nooit kunnen bedenken.
Een infectie
Toen hij geboren werd, hebben ze bloed afgenomen, omdat hij koorts had. Uit de waardes bleek dat hij een infectie op had gelopen. Wanneer en hoe weten we tot de dag van vandaag nog steeds niet. Hij kreeg gelijk antibiotica via een infuus. In eerste instantie voor twee dagen om te kijken of de antibiotica zijn werk zou doen. Hij moest de kuur van een week afmaken. Eigenlijk het zelfde als wij een blaasontsteking of iets dergelijks hebben. Wij moeten dan ook een week antibioticakuurtje slikken en dit afmaken.
Onze zoon lag een week lang 24/7 in het ziekenhuis en papa kon niet blijven slapen, omdat er geen plek voor hem was. Hij lag aan een monitor die continue in de gaten hield hoe zijn zuurstof, hartslag en ademhaling was. Vreselijk! Want was dit niet goed, dan gingen er gelijk allerlei alarmen af. De monitor was ingesteld op kinderen die prematuur waren. Hij was dat niet. Dus eigenlijk klopte er weinig van wat de monitor liet zien. ‘s Nachts werd ik er wakker van en overdag vond ik het ook vreselijk. Toen hij een dag oud was, werd er een hersenscan gemaakt, omdat hij wellicht zuurstoftekort had gehad. Vreselijk uren gingen voorbij. Maar gelukkig hoorden we dat alles goed was. De scan was het zelfde als een kind zonder slechte start. We konden het loslaten, maar het biedt natuurlijk nooit een garantie.
Uiteindelijk mocht ons kleine mannetje uit de couveuse. Hij kon zichzelf nog wat moeilijk zelf warm houden, maar met wat kruiken ging dit prima. Dit was zo fijn! Hij zat alleen wel aan allerlei draadjes en had een infuus. Omdat de monitor liet zien dat zijn hartslag laag was in een diepe slaap, hebben ze uiteindelijk ervoor gekozen om een hartfilmpje te maken. Dit kon er ook nog wel bij! Ik maakte me enorm veel zorgen. Gelukkig bleek zijn hart goed. De volgende dag had hij een dik armpje van het infuus. Het zat niet meer goed en moest dus opnieuw geprikt worden, maar omdat zijn vaten zo fragiel en klein waren, was dit best een opgave. Ze hebben zes keer geprobeerd te prikken, maar helaas zonder resultaat. Op dat moment fluisterde ik mezelf in dat dit moest en dat hij het straks op latere leeftijd gelukkig niet meer kan herinneren. Maar mama wel, zijn gekrijs ging door merg en been. Het was zo vreselijk zielig! Met tranen in mijn ogen heb ik geprobeerd te troosten, maar hij was zo vreselijk boos. Wat ik ook begrijp. Die avond is het helaas niet gelukt. De volgende ochtend na drie keer prikken wel.
Twee dagen voor vertrek vonden ze dat hij geel zag. Er moest wéér bloed afgenomen worden. Stel dat de uitslag niet goed was, dan moest hij onder een lamp. Ik kon niet meer. Ik wilde naar huis! In tranen barste ik uit … Dit was echt de druppel. Gelukkig was de uitslag wederom goed en konden we ècht naar huis die maandagmiddag! Eindelijk thuis, leek alles perfect. Maar helaas ging het na een week niet goed met mij. Alles kwam er uit en alles moest een plekje krijgen. Ook de hormonen speelden hierin een grote rol. Stapje voor stapje. Maar ik kwam er bovenop! Onze zoon doet het geweldig! En daar zijn we ontzettend dankbaar voor.
JOYCE
