Eerst wil ik nog even terug gaan naar onze laatste terugplaatsing op 6 september 2020. Na elke terugplaatsing wordt er gevraagd of je een foto van de echo wilt waarop je kan zien dat de cryo is teruggeplaatst. Of laten we zeggen, je moet heel goed kijken en dan zie je een heel klein wit puntje wat de cryo is. Op de één of andere manier zei ik altijd: “Het maakt mij niet zoveel uit of ik de echo wel of niet heb”. Het gaf mij niet het gevoel dat het mij dan meer zekerheid zou geven dat die mooie cryo dan zou blijven zitten.
En toch heb ik van alle terugplaatsingen een echo, haha. Vorige week ging ik ze eens opzoeken en dan natuurlijk vooral die van de laatste terugplaatsing. Ik vergeet ook nooit meer dat de laborante (zij vertelt wat voor kwaliteit de cryo is en na de terugplaatsing kijkt zij met behulp van een microscoop of de cryo uit het buisje is) tijdens de terugplaatsing zei: “De cryo ziet er super uit. Ook aan de buitenkant”. Nou dat hebben wij geweten! Niet wetende dat die ene cryo zich zou gaan delen na de terugplaatsing.
Vorige week stond ik dus met die echo in mijn handen en dacht: “Wat voor leuks kan ik hier nu eens mee gaan doen?” Toen bedacht ik mij: “Misschien wordt het ook eens tijd om de laatste medicijnen uit de koelkast te halen en in te gaan leveren bij het ziekenhuis”. Ik heb toen een foto gemaakt van de echo met een ‘klein’ gedeelte van de medicatie die ik heb moeten gebruiken tijdens ons fertiliteitstraject. Aan de ene kant blijdschap als je naar de echo kijkt en aan de andere kant het verdriet wat je er allemaal voor hebt moeten doen. Als je kijkt hoeveel hormonen en naalden er gebruikt zijn in de afgelopen jaren, dan is dat bijna niet voor te stellen. Op de foto is echt maar een klein gedeelte te zien. Dan staan de tabletten en vaginale capsules er nog niet eens bij. Elke maand, keer op keer hadden we hier in huis een hele apothekersvoorraad. De medicijnen uit de koelkast heb ik nooit weg durven te gooien, tot vorige week. Weg met die rommel! En hopelijk tot nooit! Een mooie foto hebben we nu als herinnering. Een herinnering wat ons nu naar een mooie zwangerschap heeft geleid.
Ok, ik zal jullie niet veel langer in spanning houden. Gaat Mika grote broer worden van drie broertjes waar hij lekker mee kan gaan stoeien of zal drie zusjes moeten beschermen? Op 25 november had ik de medische echo, die wij om de week in het ziekenhuis hebben. Ergens voelde ik mij bezwaard om te vragen of ze naar het geslacht wilde kijken, aangezien ze al best lang bezig zijn om alles van drie kindjes te checken. Tussen neus en lippen door zei ik: “Wij zouden heel graag het geslacht willen weten, mocht je het toevallig al kunnen zien, maar we willen het wel als verrassing en in een envelop. Mijn man kon namelijk niet bij deze bewuste echo zijn vanwege werk. De arts gaf als reactie dat zij niet goed is in geslachtsbepalingen. Dus ik dacht bij mezelf: “Dan ga ik er verder ook niet meer naar vragen”. Nadat zij helemaal klaar was, zei ze opeens: “Ohja je wilde het geslacht weten. Ik denk dit en dit”. Ik dacht bij mezelf: “Ok, dit is niet hoe ik het wilde, maar ze ‘denkt’ het. Ze weet het dus niet zeker. Ik ga nergens vanuit”. Stiekem was ik erg teleurgesteld. Ik ging er echt vanuit dat ik thuis zou komen met een envelop waarin het grote geheim stond. Helaas, kwam ik thuis zonder envelop. Maar wel met een mooi filmpje en foto’s van de echo’s van de drie mini’s. Alles ging goed met deze drie kleintjes.
Thuis ging ik mij bedenken: “Oke, en nu? Ga ik twee weken wachten tot de volgende echo?” Nee, dat was geen optie. Ga ik dan een afspraak maken bij een echo centrum voor een pretecho met geslachtsbepaling of ga ik mijn collega lief aankijken op mijn werk? Voor de zekerheid ging ik een afspraak maken bij een echocentrum voor een week later, maar mijn hoop was op de volgende werkdag gevestigd. Ik had geluk, mijn collega had de volgende dag wel tijd om te gaan kijken. Gelukkig, ik hoefde geen week tot twee weken te wachten. Wel had ik tegen haar gezegd dat ze het ‘zeker’ moest weten. Als ze het nog niet zeker wist, dan zou ik gewoon een weekje wachten. Van de drie kon zij er twee goed bekijken en wist voor 99% zeker wat zij zag. Die andere baby was eigenwijs en wilde zich niet laten zien, of er lag weer een andere baby in de weg. Maar goed, we hadden er maar van één zekerheid nodig en dan wisten we het geslacht van alle drie. Daar kwam dan toch DE envelop. Wat zou er op het briefje staan? In de middag ben ik de envelop gelijk weg gaan brengen naar een winkel, waar ik iets ging kopen om het geslacht mee bekend te gaan maken. Ik kwam thuis met drie ‘fakkels’. Aan de buitenkant van de fakkels kon ik niks o maken. Ik moest geduld hebben… Mijn man was op oefening, dus ik moest nog een paar dagen wachten.
Zaterdagochtend om 8:45 uur (ja, het moest zo snel mogelijk van mij) stond een vriendin voor de deur die een filmpje zou gaan maken waarin we eindelijk zouden weten wat er in mijn buik aan het groeien is. Wij naar de tuin, fakkels leek ons geen goed idee om binnen te doen. De fakkels gaven eerst een gouden kleur en na een paar tellen verkleurde deze dan naar blauw of roze. Op onderstaande foto’s kan je zien hoe dit verder is gegaan en uiteraard de ontknoping…
Hoeraaa! Drie kleine meisjes! Drie kleine meisjes groeien in mijn buik. Drie kleine meisjes die een grote, stoere broer gaan krijgen. Drie kleine meisjes die een papa en mama krijgen die zoveel liefde voor ze zullen hebben. Ze zijn zo welkom. Straks ben ik niet alleen een jongensmama, maar ook een meidenmama. Mijn man dacht voorheen dat het jongens zouden zijn. Nu is hij natuurlijk heel blij dat er ook meisjes in het gezin komen. Of ik een voorgevoel had? Nee, maar ik was stiekem al een klein beetje op de hoogte. Nouja op de hoogte, twee collega’s die afzonderlijk van elkaar een echo hadden gemaakt, dachten alle twee hetzelfde. Wel was dit nog met vroege echo’s, dus ik durfde er zeker niet 100% vanuit te gaan.
Hoe rijk zal ons gezin straks zijn! Het is nog steeds een gekke gedachte dat wij straks van één stoer mannetje, naar een gezin gaan met vier mooie kinderen. Mika zal een trotse grote broer gaan worden!
Liefs WENDY
