20 December 2019, 30+5 zwanger
In de ochtend mag ik mijn kindje weer bekijken op de echo voor controle. Maar eerst mijn bloeddruk opmeten en op de weegschaal. Mijn bloeddruk is wat hoog. Ik krijg een formulier om bloed te prikken en een urinepotje mee. Daarna mag ik naar de kamer voor de echo. Mijn meisje groeit minder, maar ik mag toch naar huis. Ik word later vandaag voor de uitslag gebeld.
‘s Middags shop ik samen met mijn moeder naar wijde shirtjes en joggingbroeken. Mijn moeder heeft geen goed gevoel over de echo en mijn controle eerder. Om 19.30 uur gaat de telefoon. De uitslagen van het bloed zijn goed, maar mijn urine is niet gezond. Ik moet worden opgenomen. De tranen biggelen over mijn wangen. Ik stap om 20.30 uur het ziekenhuis binnen. Ik voel me niet lekker. Ik heb hoofdpijn, voel me benauwd en ik begin sterretjes te zien. Mijn bloeddruk wordt gemeten: 180/105. Alle alarmbellen rinkelen en er wordt meteen een longrijpersprik aan mij gegeven. Ook krijg ik medicatie. De artsen zeggen dat ik een zwangerschapsvergiftiging en het HELLP-syndroom heb. Ze waarschuwen mij dat ik de 32 weken zwangerschap, waarschijnlijk niet ga halen. Ze plaatsen me over naar een ander ziekenhuis, hier zijn ze niet zo gespecialiseerd in zulke vroege geboortes. Ik sta al onder controle in Groningen in verband met haar verdikking in het rechterhartje. Ik mag het ziekenhuis in Groningen behouden. Met de ambulance ga ik daar met spoed heen.
21 December 2019, in de nacht
Ik krijg weer een controle en rond 3.30 uur beland ik eindelijk op mijn kamer. Mijn moeder komt direct bij mij langs. Ik wil de keizersnede niet alleen ondergaan. Vanaf nu moet ik elke ochtend bloedprikken en elke 15 minuten bloeddruk opmeten.
22 December 2019
Ik heb best een goede dag. De artsen willen misschien een ballonnetje inbrengen om de bevalling op gang te brengen. Snel slaat het beeld om. Ik heb plotseling extra zuurstof nodig.
23 December 2019
Het gaat steeds slechter met mij. Alle medicatie gaat omhoog.
24 December 2019, 31+1 zwanger
Ik slaap slecht. Na het ontbijt van 7.30 uur val ik in slaap tot 11.00 uur. Dan komt de dokter aan mijn bed om m’n longen te beluisteren. Hij zegt: “Het is vandaag een feestdag! Je kindje komt vandaag!”. Er zit vocht achter mijn longen en dat is niet goed. Mijn tranen rollen over mijn wangen. Ik ben kapot. Vanaf hierna gaat het snel. Om 12.20 uur ben ik onderweg naar de OK. Mijn zus is gelukkig bij me. Ik krijg een ruggenprik (ik heb vandaag genoeg bloedplaatjes), toch voel ik veel van de keizersnede. Ik heb niet alleen een drukkend gevoel, maar ècht pijn. De artsen stoppen om me meer medicatie te geven. Hierna heb ik minder pijn. Om 12.48 uur hoor ik mijn meisje huilen. Het mooiste geluid ooit. Ze wordt meteen nagekeken. Met haar hartje is niets aan de hand. Wat een opluchting… Ik kijk naar Jaylinn Ivy de Sevren Jacquet. Ze weegt 1420 gram en is 36 centimeter lang. Eenmaal op de uitslaapkamer krijgen ze mijn bloeddruk niet naar beneden. Ik lig uiteindelijk 9 uur op de uitslaapkamer. Daarna mag ik snel door naar de nicu om mijn meisje te zien. Ze is klein en zit aan allerlei kabeltjes. Ze krijgt zuurstof, maar wat is ze sterk!
Je handjes, je voetjes, je oogjes zo klein.
Wat ben je mooi.
Een lachje, even strekken, een gaapje of een hik
Ik ben verliefd
Trots jouw mama te mogen zijn.
25 December 2019, Eerste Kerstdag
Ze mag van het zuurstof af. Ik zelf zit nog wèl aan het zuurstof. Daarom kan ik niet naar haar toe. Omdat Jaylinn het goed doet, mag ze als verrassing bij mij op de kamer. “Dit is nog nooit gebeurd”, zei de verpleegkundige. Wat heerlijk! We buidelen samen. Ze ligt zo lekker bij mij. Ze krijgt ook voeding (mijn melk) via de sonde. Aan de borst wil nog niet.
26 December 2019, Tweede Kerstdag
Jaylinn doet het goed. Haar gehoortest is prima en stoer krijgt ze een hielprikje. De artsen hebben het zelfs al over overplaatsing naar Emmen. Helaas zit ik nog steeds aan het zuurstof. Ik wil natuurlijk samen terug naar Emmen.
28 December 2019
Het is zover. We gaan samen met de ambulance naar Emmen. Maar ik hoef niet opgenomen te worden. Zij gaat daar naar de couveuseafdeling en ze wordt goed in de gaten gehouden. Ze laat soms een dipje zien. Dat betekent dat haar zuurstofgehalte en hartslag daalt. Ze herstelt ieder keer zelf.
31 December 2019
Ik ben elke ochtend vanaf 8.00 uur tot 15.00 uur in de middag bij haar in het ziekenhuis. Zo raar dat we gescheiden zijn! Zij ligt nog in het ziekenhuis en is niet altijd bij mij, haar moeder. Ik brand een kaarsje voor haar.
1 Januari 2020
Ze laat goed van zich horen tijdens het verschonen van haar luiertje, maar ook als ze wil drinken. Ik weeg haar. Wat klein en breekbaar, maar helemaal van mij.
11 Januari 2020
Officiële datum van mijn zwangerschapsverlof.
12 Januari 2020
Early Birds maakt foto’s. Ze draagt voor het eerst kleertjes. Maatje 44 is zelfs nog te groot.
14 Januari 2020
Ze gaat van de couveuseafdeling naar een klimaatkamer. Wat een grote stap. Ik doe haar voor het eerst zelf in bad. Zij is heerlijk ontspannen. Ook hapt ze al goed aan mijn borst.
26 Januari 2020
Ze mag van de monitor af. Wat een feestje, geen kabeltjes meer!
7 Februari 2020
Haar eerste vaccinatie. Ze wordt direct rustig bij mij. Hierna gaan we buidelen.
8 Februari 2020
Haar sonde mag eruit, want ze drinkt iedere voeding zelf. Soms uit een flesje en soms aan de borst.
10 Februari 2020
Het is feest! Ze mag eindelijk mee naar huis! Zo klein, maar voor mij al zo groot. Ze weegt inmiddels 2720 gram en is gegroeid naar 42 centimeter.
27 april 2020
Het gaat goed met ons. Ze is nu al zo groot! Ze weegt 4500 gram en is 57 centimeter lang.
MANON
