Waarom mijn kind bij mij in bed slaapt

Scott slaapt sinds hij 8 maanden is bij ons in bed. Zo dat is eruit. Het is geen geheim. Maar toch merk ik vaak dat er een team ‘kind wel bij je in bed’ en een team ‘kind in eigen bed’ is. Net als dat er verschillende meningen zijn over borstvoeding. Net als dat er verschillende meningen over alles zijn eigenlijk. Er zijn altijd mensen die het anders zouden doen. Er was een tijd dat ik ook zou willen dat het anders was gegaan. Dat Scott niet in ons bed zou slapen. Die tijd is voorbij.

Om bij het begin te beginnen. Toen Scott pas geboren was, sliep hij heel goed. Hij deed eigenlijk bijna niet anders dan slapen. Net als de meeste pasgeboren baby’s. Maar dat veranderde eigenlijk na een paar weken. Hij sliep nog steeds veel, maar hij werd steeds onrustiger. Hij kon goed in slaap komen. Maar in slaap blijven. Dat is toch een ander verhaal. En geloof me. Dan heb ik het niet over 1 of 2 keer wakker worden per nacht. Nee, er waren nachten bij dat ik amper 2 uur sliep. Totdat Scott 2 jaar was, kon ik makkelijk op twee handen tellen hoe vaak hij doorgeslapen had. Misschien zelfs wel op één hand. Elke keer werd hij ineens krijsend wakker. En wij zaten in spanning op de bank, of als we geluk hadden lagen we net in bed, te wachten wanneer hij weer wakker zou worden.

We hebben zoveel geprobeerd. Echt. Lampjes, geluidjes, laten huilen, tegen hem praten zonder op te pakken, een hand op hem leggen en niet oppakken of praten, juist wel oppakken, knuffels, bedje op een andere plek, ander bedje, echt van alles. We zijn naar een magnetiseur gegaan en naar de osteopaat. Elk trucje is aan bod gekomen. En werkte het een keer, dan deden we alsof we de jackpot hadden gewonnen. Dan was het de dag daarna alsof er een foutje was gemaakt. Grapje, u heeft niet gewonnen. Uw trucje werkt toch niet. Zoektocht 3542 naar het volgend werkende trucje gaat weer van start.

Geen nacht was hetzelfde. We hebben tijden gehad dat wij vonden dat we een goede nacht hadden gehad als we er ‘maar’ 5 keer uit hoefden gehoeven. Dan waren we wel vijf keer minimaal een halfuur bezig om hem weer in slaap te krijgen en terug in bed te leggen, maar hé, het was maar vijf keer in een nacht. Man, als ik er eraan terugdenk, hangen mijn wallen meteen weer op mijn tenen. Mijn vriend kon altijd heel goed slapen. Heel diep. Dus vaak stond ik op. En wanneer ik het echt niet meer trok, duwde ik mijn vriend wakker. En dan deed ik alsof ik sliep.

Terug naar Scott. Eén ding waar we het heel erg over eens waren: hij huilde niet voor niets. Hij werd zo paniekerig wakker. We konden zo goed merken dat hij ons nodig had. Overdag was er niets aan de hand. Meneer was de vrolijkheid zelf. Alleen de nacht. Toen Scott 8 maanden was, kwam er een nacht waarin hij niet rustig te krijgen was. Laten huilen hielp niet. Vasthouden hielp niet. Melk hielp niet. Niets hielp. Tot ik na een paar uur even op bed ging liggen met Scott op mijn buik. Het hielp. Hij viel in slaap. Ook alleen op mijn buik. Niet naast me of tegen me aan. Niet bij mijn vriend. En we mochten hem al helemaal niet terug in zijn eigen bed leggen als hij eindelijk weer sliep. Nope. Dat rook hij. Dat rook hij al terwijl we eraan dachten. Alleen bij mij op de buik. En we vonden het goed. Hij was zo van slag en wij waren zo moe. Het was het enige wat hielp. Dat had hij blijkbaar nodig. Maar het bleef niet bij die ene nacht. Elke nacht werd onze hele trukendoos geplunderd om uiteindelijk toch meer weer te besluiten dat slapen op mijn borst het enige was wat hielp. Zelf kon ik dan natuurlijk niet slapen. Stel dat er iets gebeurde. Maar goed, hij sliep. Na een tijdje vond hij het langzaamaan goed om tussen ons in te slapen. We legden hem dan op het aankleedkussen tussen ons in. Zo kon hij nergens heen en wij zouden niet zomaar op hem rollen, mochten we toch wat dieper slapen. Maar het punt bleef voor ons dat hij elke nacht zo paniekerig wakker werd. Elke nacht waren we zoveel wakker door zijn onrust. We voelden dat hij ons nodig had, dat hij zijn rust vond als hij bij ons was. En dat gaven we hem. Maar er bleef een gevoel knagen. Waarom werd hij steeds wakker? Waarom was hij dan zo in paniek? Waarom sliep hij niet door? Waarom werd hij alleen rustig bij ons in bed? Bij ons?

Er kwam op aanraden van mijn psycholoog een gezinscoach bij ons langs. Helaas kon hij niets voor ons betekenen. We keken het weer even aan. Totdat mijn psycholoog wederom aan de bel trok. Hij zag dat ik eronder leed. Het slaaptekort. De zorgen. Het gevoel dat we iets over het hoofd zagen. De revalidatiearts van Scott had al gezegd dat baby’s niet voor niets huilen. Dat het gedeelte in de hersenen wat verwend kan worden, pas gevormd wordt wanneer baby’s 1,5 jaar zijn. Maar Scott was al 1,5 jaar. We voelden dat er iets was. Maar tegelijk waren we ook bang dat het onze eigen schuld was dat hij bij ons sliep. Hadden we er maar niet mee moeten beginnen (en ja, dat is ook letterlijk wel eens tegen ons gezegd). Uiteindelijk kwamen we terecht bij jeugdzorg. Bij een ontzettend lieve therapeute. Ze luisterde en ze hoorde ons. Ze wist ons gerust te stellen. Na een aantal gesprekken kwam eruit dat ze verwachtte dat Scott een trauma had opgelopen door zijn start. Ze zei dat we zo goed gehandeld hadden. Dat we er zo goed aan hadden gedaan om ons gevoel te volgen. Echt, we voelden ons zo opgelucht. Het was niet opgelost, het was niet weg. Het was mega erg en verdrietig dat Scott een trauma had opgelopen. Maar het stuk dat we juist gehandeld hadden. Weg met die onzekerheid.

Scott kreeg meerdere keren EMDR. En ondanks dat hij nog steeds wakker werd ‘s nachts, leek hij wel steeds rustiger te worden. Hij werd ook minder paniekerig wakker. Hij vertelde soms zelf over de therapie. Over de verhalen die we hem vertelden. En de foto’s die we met hem keken. Alsof hij het herbeleefde en daardoor alles een plekje kon geven. Door uitleg te krijgen en van ons te horen dat we er waren en dat we er nog steeds voor hem zijn. Door omstandigheden bij de therapeute en Corona heeft Scott zijn laatste EMDR-sessies niet gehad. Maar. Laatst hadden we telefonisch overleg met zijn therapeute en guess what? We hebben zelf aangegeven dat het goed is zo. Hij slaapt nog steeds vaak bij ons. Hij wordt nog steeds geregeld wakker. Ook al zijn er ook steeds meer nachten dat hij wel doorslaapt. Maar het is goed zo. We hebben naar hem geluisterd. We hebben naar hem gekeken. We hebben ons hart gevolgd. Ons gevoel gevolgd. Scott had ons nodig. En wij waren er voor hem. Wij zijn er nog steeds voor hem. Als hij ons nodig heeft, als hij het nodig heeft om dichtbij ons te zijn, dan is het goed. Dan mag hij tussen ons in slapen. Hij slaapt nu een stuk rustiger en hij wordt minder paniekerig wakker. En daardoor kunnen wij zelf ook beter slapen. Zelfs met hem tussen ons in. We gaan geen hele nachten meer proberen om hem stil te krijgen. Om hem in zijn eigen bed te laten slapen. We helpen hem door hem bij ons te laten slapen. Dus het is goed.

Oh en een kleine kanttekening: Wanneer Scott dit op zijn achttiende nog steeds doet, pak ik hem nog wel terug. Dat hebben we wel afgesproken samen.

MARLINDE