Zomer 2014
We gooien de anticonceptie uit het raam en tegelijkertijd zijn we druk aan het zoeken naar een koophuis. We zijn dan alweer 10 jaar samen en wonen sinds 3 jaar in een huurhuis. Het idee is om mijn lichaam een half jaartje de tijd te geven om bij te komen van de hormonen en dan hopelijk net zwanger ons nieuwe huis te betrekken. Helaas leren we in de jaren die volgen dat baby’s zich allesbehalve laten plannen.
Begin 2015
We hebben ondertussen ons nieuwe huis betrokken en zijn “bewust” aan het proberen een baby te maken. Wat eigenlijk gewoon inhoudt dat we erachter proberen te komen wanneer het juiste moment is en we dan zoveel mogelijk seks hebben. Als ik bij mijn huisarts zeg dat ik na 9 maanden nog geen regelmatige cyclus heb en denk dat het lastig gaat worden, is de mededeling dat we het toch eerst zeker 12 maanden moeten proberen. Een paar maanden later zijn we alweer 6 maanden “echt” bezig en is er nog niets gebeurd. Ik ga nog een keer naar mijn huisarts en die stemt in met de eerste testen die ze kan laten doen. Ik krijg een inwendige echo en mijn man mag zijn eigen dokter bellen voor een zaadtest. Zijn ego groeit een stukje als hij te horen krijgt dat er gesproken mag worden van “super zaad”. Helaas heeft de gynaecoloog die mijn echobeelden heeft bekeken zijn twijfels en denken ze aan PCOS. Ik krijg een verwijsbrief naar het ziekenhuis. Ik heb vanaf dit moment het idee dat er geen PCOS aan de hand is (na mijn uitgebreide Google onderzoek). Wel heb ik het voorgevoel dat dit het begin gaat zijn van een lange periode die uiteindelijk naar een baby zal leiden. Achteraf baalde ik dat we niet eerder zijn begonnen met onze pogingen, of dat ik niet sneller om onderzoek heb gevraagd. Maar ik ben ervan overtuigd dat alles met een reden gebeurt en we misschien eerder nog niet klaar waren voor een baby.
Zomer 2015
De eerste afspraak bij onze fertiliteitsarts in het ziekenhuis is een feit. Ze maakt ook een inwendige echo en zegt dat er te weinig overduidelijke symptomen zijn om PCOS vast te stellen (opluchting en bevestiging van mijn gevoel). Wel vindt ze mijn onregelmatige cyclus zorgwekkend. Als we zo doorgaan dan wordt het lastig om op natuurlijk manier zwanger te raken. Gelukkig is er een redelijk simpele oplossing, namelijk medicijnen. Gewoon wat pilletjes slikken en ineens heb je een cyclus waar je de klok op gelijk kan zetten. Netjes elke 4 weken ongesteld, zoals het “hoort”. Deze behandeling mag je 6 maanden ondergaan, daarna is de vervolgstap IUI. Toen het einde van de 6 maanden in zicht kwam werd ons verteld dat de 6 maanden verlengd zijn naar 12 maanden. Uiteindelijk hebben we het een jaartje geprobeerd om op deze manier zwanger te worden. Helaas zonder enig succes. Op dit moment in ons verhaal heb ik mijn man nog de optie gegeven om te vertrekken. Zijn wens om vader te worden is altijd groter (en eerder) geweest, dan mijn wens om moeder te worden. De allerliefste woorden ooit volgde: “Als ik dan geen papa kan worden, dan het liefste samen met jou”. Ook hebben we besloten hoe ver we zouden gaan: tot zover de wetenschap het toe zou laten of tot we onszelf er niet meer prettig bij zouden voelen. Ik wilde dat heel graag van tevoren bedacht hebben, want mijn onderbuikgevoel vertelde me dat dit verhaal er nog wel eens eentje zou worden van de lange adem. Ik ben vanaf het begin overtuigd geweest dat het uiteindelijk zou lukken. Ook heb ik altijd de overtuiging gehad dat we een meisje zouden krijgen, vraag me niet waarom. Ik denk dat deze overtuiging me ook geholpen heeft sterk te blijven. Regelmatig kreeg ik van vrienden die hiervan op de hoogte waren het compliment dat we er zo goed mee om gingen. Ik denk dat ik het gewoon goed kon relativeren en me niet gek wilde laten maken. Ondertussen gaan alle andere dingen in je leven ook gewoon door.
Zomer 2016
We zijn alweer 2 jaar verder sinds dat we hier mee begonnen zijn. Ondertussen is mijn man de 30 gepasseerd en komt de 31 in zicht. Voor hem een domper, want hij wilde graag voor zijn 30e vader zijn. Helaas krijg je in de zomer (en met Kerst) te maken met een sluiting van laboratorium van het ziekenhuis. De IUI-behandeling laat dus nog even op zich wachten. Bij aanvang van de IUI-behandelingen krijg ik te horen dat ze standaard 6 IUI-behandelingen doen voor we eventueel door mogen naar een volgende stap. IUI- behandelingen vond ik wel meteen pittig. Waarbij het voorheen redelijk simpel was (pilletjes slikken), komt er nu meteen een heel maandschema bij kijken. Bij IUI is het hormonen inspuiten, en regelmatig (inwendige) echo’s. De man moet maandelijks sperma in een potje doneren (en omgaan met een hormonale vrouw). Ik vond dit meteen heftig, zowel lichamelijk als mentaal. Ineens was ik er bijna elke dag bewust mee bezig. Ik was dagelijks medicijnen aan het inspuiten en moest vaak naar het ziekenhuis voor controles. Ik ging nu ook vaak vooruit tellen, zo van “als ik nu zwanger raak, dan ben ik X datum uitgerekend”. Om gek van te worden, vooral als het dan weer een teleurstellende poging was. De eerste inseminatie, wat ze dan dus rekenen als een volledige IUI-poging, vond ik spannend. Dit was ook meteen het moment dat ik er nog meer van ging hopen. Er is geen reden gevonden waarom zwanger raken niet lukte voor ons. De twee opties die er dan overblijven zijn “onverklaarbaar” of “vijandige baarmoeder” (klinkt heftig he?!). Bij die laatste optie is IUI een goede mogelijkheid, want het zaad van de man wordt dan direct bovenin de baarmoeder geplaatst. De eisprong gaat zeker gebeuren, want die is opgewekt met een shot medicijnen en het zaad is alleen het beste, want daar zorgen ze voor in het laboratorium. Helaas zijn er twee IUI-pogingen geweest die niet door mochten gaan, waarbij er teveel eitjes aan het groeien waren. Als ze dan een eisprong zouden opwekken, was er een kans op meerlingen, een risico wat je liever niet neemt. Natuurlijk is er toen even de gedachte door mijn hoofd geschoten; “Laten we het gewoon doen, het is toch al zo moeilijk…” Maar op 8 kinderen tegelijkertijd zit niemand te wachten denk ik zo.
Voorjaar 2017
We doorlopen 8 IUI-pogingen zonder succes. Het is tijd voor de volgende stap. We waren aanbeland bij IVF. Hierbij zijn er ook weer verschillende soorten mogelijk. Na hormoonstimulatie, gaan ze mijn eitjes uit mijn lichaam halen en deze in buisjes stoppen met zaad. Het zaadje en eitje zouden elkaar vanzelf moeten vinden. Dit groeit dan na een paar dagen door tot het begin van een embryo en deze wordt geplaatst. Tijdens de IUI-behandelingen heb ik hulp gezocht bij een therapeut, gespecialiseerd in alles wat met zwanger worden of zijn te maken heeft. Hier heb ik 6 sessies gehad, waarin ik erachter kwam dat mijn vertrouwen in het feit dat deze hele reis zou eindigen met een baby heel groot was. Schijnbaar was mijn manier van ermee omgaan gewoon goed! Ik ben ook een sessie samen met mijn man geweest, waarin we vooral veel tips hebben gehad over communicatie, wat uiteindelijk altijd het belangrijkste is. Voor alle (wens)moeders die dit lezen die ook IVF hebben gehad, jullie weten hoe het gaat. Voor alle vrouwen die misschien IVF moeten ondergaan: het is niet prettig en onthoud dat iedereen het anders ervaart. Dit is hoe het bij mij ging. Voor de IVF kreeg ik een hele tas met medicijnen mee. Uiteindelijk had ik een heleboel eitjes, gelukkig genoeg om een punctie te doen. De avond en ochtend voor de punctie mocht ik een pijnstiller en kalmeringspil nemen. De punctie zelf is iets wat ik tot op vandaag nog steeds erger vond dan bevallen (bevallen duurde in mijn geval 24 uur, de punctie 20 minuten). Via een inwendige echo gaan ze met een te grote naald naar je eileiders om daar de blaasjes waar eitjes in groeien, aan te prikken en leeg te zuigen. Daarna moesten we met deze eitjes naar een ander ziekenhuis rijden, van Breda naar Tilburg. Daar mocht mijn man in een zeer romantisch hokje (not) zijn zaad doneren. We kregen daar te horen dat er 6 goede eitjes gevonden waren. Wat ik lichtelijk teleurstellend vond, want er waren er minimaal 12 aangeprikt. Na een weekend wachten kregen we het telefoontje dat er één goed genoeg was voor terugplaatsing en hop, naar Tilburg met z’n tweeën om zwanger te worden. Uiteindelijk bleken er nog drie goede cryo’s te zijn ontstaan, deze liggen tot op heden in de vriezer in Tilburg te wachten. Vervolgens moesten we twee weken wachten. Dan mag je bloed laten prikken en als je dit voor 8 uur ’s morgens laat doen, dan kan je dezelfde dag na 12 uur bellen voor de uitslag.
18 juli 2017
Om stipt 12 uur had ik het niet meer van de zenuwen en belde ik naar het mij zo bekende telefoonnummer van de fertiliteitsafdeling. Toen er een vakantievervanger opnam, die mijn gegevens in eerste instantie niet kon vinden, had ik het niet meer. Uiteindelijk zei ze: “Je bent ontzettend zwanger (dubbele waardes)”. Na 5 minuten huilen en het aanhoren van adviezen als “geen rauw vlees meer en geen alcohol” kon ik weer enigszins praten. Ik heb natuurlijk meteen mijn man gebeld en daarna zijn we gaan lunchen. Vervolgens zijn we weer gaan werken, alsof er niks was gebeurd. Gelukkig is alles de 9 maanden die volgden helemaal goed verlopen en op 30 maart 2018 is onze dochter geboren. Een meisje, zoals ik al die tijd al wist. Uiteindelijk heb ik van deze hele periode geleerd dat ik sterker ben dan ik dacht. Hoe je met iets omgaat is jouw eigen manier, maar laat je vooral niet gek maken! We hebben op dit moment nog drie cryo’s in de vriezer liggen. Vooralsnog liggen ze daar prima. Wel hebben we samen besloten dat IVF voor ons nooit meer een optie gaat zijn. Uiteindelijk vraagt het zowel mentaal als lichamelijk veel van je. Iets wat ik niet meer mee wil maken.
Onze dochter is ondertussen bijna 2,5 jaar oud, bijna altijd vrolijk, eigenwijs, lief, uitdagend en het beste wat ons is overkomen.
VERA
