Uit het niets, zomaar, precies zoals het niet had moeten zijn, was daar toch dat vreselijke nieuws. Ons kindje was overleden. Nooit zouden we hem leren kennen. Nooit zouden we in zijn oogjes kunnen kijken en zien opgroeien. Nooit zouden we zijn stem horen. Nooit doet elke dag een beetje meer pijn. Ik weet nog elk detail, elke minuut en elk geluid. Ik weet het nog precies: het was 5 november 2015 om halfnegen ’s ochtends. We hadden een extra controle echo. Ik was 36 weken zwanger en we hadden een extra GUO, medische echo, door mogelijk te veel vruchtwater. We moesten één keer extra terugkomen, omdat ze de week daarvoor niet alle bloedvaten bij het hartje hadden kunnen zien. Wij vonden dat niet erg, zo konden we een keertje extra naar onze kleine boef kijken. We waren ontspannen, eigenlijk voor het eerst. Onderweg naar de afspraak moesten we erg lachen om “Evers Staat Op” en eenmaal in het ziekenhuis waren we meteen aan de beurt. Al kletsend ging ik op de tafel liggen. Het was inmiddels routine en we keken vol verwachting naar het beeld boven ons hoofd. Daar was hij onze zoon.
De echoscopiste werd stiller en mijn man staarde naar het beeld, net als ik. Opeens was daar die vernietigende vraag: “Wanneer heb je je kindje voor het laatst gevoeld?”. “Vanochtend nog”, antwoordde ik. Hij lag wat gek in mijn buik, maar ik had hem duidelijk gevoeld. De echoscopiste zocht verder naar zijn hartje, maar kon deze niet vinden. Mijn lief zat peinzend voor zich uit te kijken. Wat ik niet kon lezen, had hij wel gezien: een uitgerekende datum die totaal niet klopte. Hij kon het niet plaatsen. Toen kwam nog een keer die vraag: “Weet je zeker dat je hem vanochtend nog hebt gevoeld?”. Vol overtuiging zei ik: “Ja, ik weet het zeker”. En toen stopte ze. Met tranen in haar ogen vertelde ze dat ze zijn hartje niet meer kon vinden en dat het niet meer klopte. Onze zoon leefde niet meer. Het beeldscherm ging uit. Ik kon het niet bevatten en riep alleen maar: “Nee!”. Dit kon niet, dit mocht niet en dit klopte al helemaal niet. Mijn lief kon alleen maar voor zich uit staren en kon zo snel niet verwerken wat hij daarvoor had gehoord. We werden even alleen gelaten en hielden elkaar vast. Zonder enig besef wat ons was overkomen zei ik dat we dit samen gingen doen, wat het dan ook was, we zouden elkaar vasthouden en niet loslaten hoe moeilijk ook.
We gingen naar een andere ruimte waar we moesten wachten op de gynaecoloog. In de tijd van het wachten, belden we onze ouders. De gynaecoloog legde van alles uit en bevestigde meerdere malen dat het hartje echt niet meer klopte. Ik vroeg wanneer de keizersnede was, want ik kon toch niet bevallen van een dood kindje? De keiharde realiteit was dat ik dat dus wel moest doen, binnen 2 dagen. Op 7 november om 8 uur ’s ochtends zou ik worden ingeleid, op mijn verjaardag.
Vol ongeloof, totaal verdoofd liepen we naar de auto. Ik belde mijn werk dat ik niet meer kwam en schrok van de reactie van mijn manager. Dit moest dan wel iets heel ergs zijn wat ons overkwam. Ik had zelf alleen nog geen idee. Ik was in shock net als mijn man, maar dat zouden we pas heel veel later begrijpen, inzien of beseffen. We stonden direct in de overlevingsstand. Ik moest me voorbereiden op de bevalling en daarvoor moesten we al een afspraak maken met de begrafenisondernemer. Het ziekenhuis had geadviseerd zoveel mogelijk praktische zaken voor de bevalling te regelen, zodat we daarna niets meer hoefden te doen. Thuis verzamelde familie en vrienden. Iedereen was in tranen, maar dat kwam niet binnen. Ik kon alleen maar zeggen hoe stom het was en hield mijn buik stevig vast.
Vrijdag 6 november rond 14.00 uur kwam de begrafenisonderneemster. Een lieve vrouw met wie we een klik hadden. Hoe irreëel het ook was, het was ook heel vertrouwd om met haar de begrafenis van ons kindje te bespreken en te regelen. Cremeren was geen optie. Dat konden we niet. Een leven zo klein, zo teer dat moesten we teruggeven aan de natuur. We zochten het mooiste mandje uit, spraken details door en konden al onze vragen kwijt. Binnen een uur hadden we het rond. Een begrafenis waar we zijn leven zouden vieren. Dit samen met iedereen die ons lief was. Ook wilden we hem thuis in zijn eigen wiegje hebben liggen en hem zelf naar huis nemen zoals we dat anders ook hadden gedaan. Het drong niet door dat dit een absurde situatie was en we begrepen niet waar we de kracht vandaan haalden, maar vol liefde deden we het. Die avond vielen we uitgeput in slaap. Vol spanning wat de volgende dag op ons pad zou komen. Niet wetende dat alles anders zou lopen. Ik schrok wakker. Het was precies 1.30 uur en mijn vliezen waren gebroken. Meteen weeën en een enorme stank. Mijn lief belde het ziekenhuis en ik wist dat het loslaten was begonnen. Ik ging bevallen.
Om 1.53 uur kwamen we aan bij de Spoedeisende Hulp. Ik zakte door mijn knieën en zei dat ik het niet kon. Mijn lief, sterk als hij was, zei dat ik het wel kon en dat ik het ging doen ook. Er ging een knop om en we liepen naar binnen. We gingen dit doen. We werden ouders en ik zou op een waardige manier onze zoon ter wereld brengen. We werden vol liefde ontvangen en naar een kamer gebracht op de afdeling verloskunde. Er brandde zacht een lampje en we kregen een kopje thee. Ik had al 3 centimeter ontsluiting. Ik kreeg pijnstilling en we bespraken wat we konden verwachten. Hoe om te gaan met de stilte, hoe de huid eruit zou zien en dat ze aan de hand hiervan iets konden zeggen over hoelang hij al was overleden. Praktische zaken werden geregeld.
De tijd schoof voorbij en toen was daar de 7 centimeter ontsluiting. De pijn werd intens en ik kreeg persdrang. Het duurde toen even tot ik volledige ontsluiting had, maar opeens ging het heel snel. Bij elke wee voelde ik hoe mijn lijf ons kindje mijn lichaam uit dreef en kreeg ik meer kracht. Ik zette me schrap en na drie keer persen werd om 8.01 uur ons kindje geboren. De mooiste, de knapste, de liefste met zelfs een kleine glimlach rondom zijn mondje: onze zoon Quint Valentijn Nicolaas. Hij had ons ouders gemaakt. En dat op mijn verjaardag. We onderzochten zijn lijfje en door zijn huidje wisten we dat hij al ongeveer drie dagen was overleden. Zijn handjes en hoofdje waren puntgaaf. Hij had zwarte krulletjes en woog bijna 2300 gram. Ik had hem 8 maanden in mijn buik mogen dragen, voelen en koesteren. Nu mocht mijn lief zijn warme lijfje dicht tegen zich aan houden, elke vezel van onze Quint in zich opnemen en hem koesteren. Een geboren vader, vol liefde, vol verdriet. Een beeld dat ik me zo anders had voorgesteld, maar wat ik voor altijd bij me draag in mijn hart. Na een paar uur was Quint koud en hebben we hem aangekleed. We belden onze ouders om te zeggen dat Quint was geboren en dat het achter de rug was. Dat terwijl iedereen nog in de veronderstelling was dat ik om 8 uur zou worden ingeleid.
Het was heel fijn dat we in alle rust de meest magische nacht van ons leven hebben kunnen beleven, alleen wij twee met de liefste verloskundigen en verpleging. Een nacht, zo intiem, zo intens, zo kloppend met hoe wij zijn, zo liefdevol, precies zo zoals we het hadden gewild. Op een waardige manier heb ik mijn zwangerschap die zo plotseling geëindigd was toch kunnen voltooien. Maar dan wel precies zoals het niet had moeten zijn. We aten beschuit met muisjes want we waren immers ouders geworden van een prachtkind. En tot de dag van vandaag willen we dat als hij op zijn wolkje naar beneden kijkt, dat hij ziet dat we er wat van maken en zullen vechten hoe moeilijk het soms ook is. Dus toen we eenmaal thuis waren, rond 15.30 uur, hebben we Quint in zijn wiegje gelegd en hebben we samen met onze familie gehuild en gelachen. We hebben taart gegeten en bubbels gedronken, anders hadden we dat ook gedaan. ’s Avonds vielen we huilend in slaap. Moe van alle indrukken, maar vertrouwd met ons kindje in zijn kamertje. Het waren drie heftige, bizarre en onwerkelijke dagen. Wat we toen nog niet wisten was dat dit het begin was van de rest van ons leven. Een leven met altijd een kindje te kort. Toen kon het ons even niks schelen. We hadden een zoon!
WORDT VERVOLGD…
NIENKE
