In oktober 2015 waren we (zoals ieder jaar) een weekend weg met mijn familie om mijn moeder te herdenken die in 2012 is overleden aan kanker. Ik was toen bijna 36 weken zwanger van ons zoontje Darren. Op de laatste dag van dit weekend waren we bezig met inpakken. Darren was te rustig naar mijn zin, dus bij thuiskomst, belde ik de verloskundige. We konden meteen terecht. We hadden allebei nog zoiets van: “Ach, hij zal wel slapen”. Al zei mijn onderbuikgevoel iets anders.
De verloskundige luisterde met een doppler, maar vond alleen mijn hartslag. Ze wilde hierna een echo. Ook bij de echo bleef het stil. Er was geen beweging, geen hartslag, niets. Ons knappe ventje was overleden. De grond zakte onder onze voeten weg. De verloskundige belde het ziekenhuis. We konden direct terecht om daar weer een echo te laten maken. Het ziekenhuis bevestigde dat hij niet meer leefde. Die dag werden we naar huis gestuurd met een vervolgafspraak en de vraag of we na wilden denken over hoe en wanneer we de bevalling zouden gaan inleiden.
Eenmaal thuis hebben we het één en ander besproken. We spraken af dat ik pas vrijdag ingeleid zou worden. Eerder lukte mij niet. Ik wilde hem nog niet afstaan en nog even bij me dragen. Woensdag hebben we dit besproken met de gynaecoloog. Het was een heel fijn gesprek. We hebben aangegeven dat we hem bij ons wilden houden tot hij voor obductie naar de patholoog moest. Donderdag hadden we de uitvaartonderneming op gesprek. We regelden toen al zoveel, dat we na de bevalling alleen de puntjes op de I hoefden te zetten.
Die nacht kon ik niet geslapen. Er spookte van alles door mijn hoofd: “Wat als hij niet meer mooi is of als we hem niet meer mogen zien?“ en “Wat is er toch gebeurd”. De volgende ochtend moesten we ons om 8.00u melden op de afdeling en werden we naar onze verloskamer gebracht. Eerst werden er nog wat bloedtesten gedaan waaruit bleek dat mijn nier- en leverwaardes niet goed waren. Uiteindelijk kreeg ik om 13.00u de eerste medicatie en die heb ik om de 5 uur nog drie keer gehad. Toen nam mijn lichaam het over en kreeg ik heftigere weeën. Na een lange nacht en dag kreeg ik zaterdagmiddag rond 16.00u een ruggenprik en kon ik even op adem komen. Om 18.45u had ik voldoende ontsluiting. Ik mocht gaan persen. ‘s Avonds om 19.12u is ons knappe mannetje Darren geboren in een volledige stuit. Wat was hij mooi. De liefde die ik voelde toen mijn kindje op mijn borst werd gelegd, liet me heel even vergeten dat hij niet meer leefde. Maar hij was stil, bleef stil en bewoog niet. Op dat moment kwam de klap keihard binnen en besefte ik dat ik hem echt af moest geven en dat hij nooit zijn oogjes open zou gaan doen.
Darren werd gewogen en gemeten. Hierna werd hij weer bij mij gelegd. Mijn vader en schoonouders kwamen langs. Ik wilde mijn knappe ventje graag laten zien. Wat was ik trots. Hij had ons echt mama en papa gemaakt. Het was een heel mooi, maar emotioneel moment. Toen ze weer weggingen, kwam de fotograaf van Make a Memory om hele mooie foto’s te maken van ons samen. Daar zijn we tot op de dag van vandaag nog heel erg dankbaar voor.
Die nacht moesten we in het ziekenhuis blijven. De volgende dag kon Darren om 17.00u naar de patholoog. Dat was het moment dat we hem ècht moesten afgeven en we naar huis gingen. Wat voelde ik me ellendig. Dit was niet zoals het hoorde. Darren had met ons mee gemoeten. Mee naar huis. Op maandagmiddag zou hij naar zijn huis gebracht worden. Wat een gemis.
Bij thuiskomst stond onze kraamhulp klaar en hebben we het één en ander doorgenomen. Ook belden we de uitvaartonderneming om de laatste dingen te regelen. Na een slapeloze nacht kwam de kraamhulp ’s ochtends terug om met ons alles klaar te maken, zodat ons mannetje thuis kon komen. De koelelementen lagen klaar en in zijn bedje hadden we wat kleine aanpassingen gedaan. In plaats van een lekker warm bedje, moesten we hem nu zo koel mogelijk houden. Even na 13.00u kwam Darren eindelijk thuis. We konden hem knuffelen en in zijn bedje leggen. We hadden hem een weekje thuis waarin we hem knuffelden, voorlazen en vertelden over zijn familie. Dit voelde zo fijn. Ook kwamen er mensen langs om hem te bewonderen. We hadden afgesproken dat alleen wij hem konden vasthouden, omdat hij anders te snel zou opwarmen en dus sneller zou verkleuren. We moesten om de vier uur de koelelementen verwisselen. Dat was voor ons iedere keer een knuffelmomentje met hem. De dagen vlogen voorbij. In plaats van een roze wolk, was het een donkergrijze en zaten we in een emotionele rollercoaster. We waren aan de ene kant trots op ons mooie kindje en voelden een hoop liefde voor hem, maar aan de andere kant deed het zo’n pijn dat we hem moesten laten gaan en hij niet bij ons mocht blijven.
Vrijdag was de dag van de crematiedienst. We hebben Darren samen nog een keer goed geknuffeld. Daarna maakten we hem klaar en legden we hem in zijn mandje in de deken die ik speciaal voor hem gehaakt had. Darren lag er heel mooi bij, alsof hij sliep, wat het voor ons nog onwerkelijker maakte. We namen hem mee in onze auto, nog één laatste keer als gezin. We reden naar de rouwkamer waar iedereen afscheid kon nemen. Daarna gingen we echt naar het crematorium. Er speelde mooie muziek. Dit hadden we speciaal voor hem uitgekozen. Ook werden er teksten voorgelezen. Het was een hele mooie dienst voor Darren, ons sterretje dat nu voor altijd aan de hemel naast zijn oma straalt.
We missen hem nog iedere dag en ik denk dat dat nooit zal veranderen. Het is wel dragelijker geworden na vijf jaar, maar het gemis blijft. Intussen heeft Darren in 2019 een zusje gekregen en zij groeit op in de wetenschap dat ze een broertje heeft, dat een sterretje is. Als ze zijn foto’s ziet, zegt ze iedere keer weer: “Baby Dennin ster” en dat voelt voor ons heel erg fijn. Het is soms lastig omdat bij het zien van haar, de gedachtes en vragen naar boven komen zoals: ”Hoe zou Darren dat gedaan hebben” of “Zouden ze samen fijn gespeeld hebben?” Aan de andere kant is ze een lichtje in de duisternis voor ons en zorgt ze er iedere dag weer voor dat wij door kunnen.
KIM
