Vandaag is dan eindelijk de dag dat ik uitgerekend ben. Ik ben echter nog niet klaar voor de bevalling. Er moet naar mijn mening nog heel veel dingen gebeuren in ons huis waarvan we net 2,5 week geleden de sleutel hebben gekregen. Dus we klussen nog hier en daar en gaan bouwmarkten en decoratiewinkels af. Wel heb ik last van een soort menstruatiebuikpijn, maar ik weet door de vorige bevalling van 10 lange uren heel zeker dat dit geen weeën zijn… ‘s Avonds zetten we de co-sleeper naast ons bed en dan kan ik met een gerust hart slapen, nu mag ze wel komen van mij.
’s Morgens om half 6 word ik wakker van de wekker. Ik maak mijn partner wakker om te gaan werken. Mijn partner gaat op pad, want ik heb toch nog nergens last van. Ik ga even slapen met mijn dochtertje naast mij. Twee uur later word ik wakker van pijn en weet ik zeker dat het begonnen is. Ik app mijn moeder of ze mijn partner wilt bellen om hem naar huis te sturen. Maar wat blijkt? Het nummer is buiten bereik. Ik vraag mijn schoonmoeder om hem dan maar van het werk te halen. Ik ga zelf naar beneden op de bank liggen om de weeën weg te puffen, voordat mijn dochtertje er misschien wel wakker van wordt. Eenmaal beneden worden de weeën heftiger.
Opeens worden de weeën zo heftig dat ik niet meer fatsoenlijk kan liggen, zitten of hangen op de bank, maar ik heb ook het idee dat ik een grote boodschap moet doen op de wc. Als ik een grote boodschap gedaan heb op de wc, krijg ik enorm veel persdrang wat ik echt niet meer tegen kan houden. Ik denk: “Ik kan echt niet op de wc blijven zitten anders valt ze dadelijk nog in de wc!”. Ik ga op mijn knieën op de grond zitten. Ook dit lijkt me geen verstandig idee. Als ik haar niet kan opvangen, valt ze op de tegels, dus gooi ik de wc-deur open en ga in de gang zitten op mijn knieën. Ik moet nu echt persen en ik ben bang dat mijn partner te laat is. Straks wordt mijn dochtertje opeens wakker en dan ziet ze mij beneden bevallen. En ja hoor, ik moet nu écht persen. Ik pers drie keer en vang mijn dochtertje op. Daar is ze dan om 08:09 uur.
Gelukkig huilt ze meteen. Ik hou haar tegen me aan om haar zo warm mogelijk te houden. Ik bel meteen mijn partner om te zeggen dat ze er al is. Hij is ondertussen naar huis aan het rijden, maar verstaat mij niet door het gehuil. Na tien minuten is hij er eindelijk en kijkt me heel verschrikt aan. Hij dacht dat het gehuil van ons andere dochtertje was. Mijn schoonmoeder komt binnen en kijkt ons heel verschrikt aan. Ze zorgt samen met mijn partner voor handdoeken die ons warm houden. De verloskundige wordt gebeld. Ze is er pas na 40 minuten, omdat er een ongeluk is gebeurd op de weg. Eindelijk komt de nageboorte en kan ik met mijn dochtertje van die grond af komen. We worden allebei gecontroleerd. Alles is prima met mij en mijn dochtertje.
KAYLEE
